ਪੰਨਾ:ਦਸ ਦੁਆਰ.pdf/137

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ

ਕਰ ਸਕੀ। ਬਿਸ਼ਨੀ ਨੇ ਹੱਥ ਜੋੜ ਕੇ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ:-

"ਜੇ ਕਦੇ ਸਾਨੂੰ ਪਤਾ ਹੁੰਦਾ ਕਿ ਤੁਸਾਂ ਨੇ ਚਰਨ ਪਾਵਣੇ ਹਨ ਤਾਂ ਮੈਂ ਜਾਂ ਮੇਰੇ ਪਤੀ ਹੋਰੀ ਆਪ ਇਕ ਬੁਰਕੀ ਵੀ ਮੂੰਹ ਵਿਚ ਨਾ ਪਾਂਦੇ ਤੇ ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਚੰਗਾ ਭੋਜਨ ਤਿਆਰ ਰੱਖਦੇ। ਹੁਣ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰਾ ਦੁਧ ਪਨੀਰ ਬਣਾਉਣ ਵਿਚ ਮੈਂ ਖ਼ਰਚ ਕਰ ਬੈਠੀ ਹਾਂ ਤੇ ਅਖ਼ੀਰੀ ਰੋਟੀ ਵੀ ਅਸੀਂ ਖਾ ਚੁਕੇ ਹਾਂ। ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੀ ਗ਼ਰੀਬੀ ਦੀ ਕਦੇ ਚਿੰਤਾ ਨਹੀਂ ਹੋਈ, ਪਰ ਜਦ ਕੋਈ ਮੁਸਾਫ਼ਰ ਸਾਡੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਤੋਂ ਨਿਰਾਸ਼ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਤਦ ਸਾਨੂੰ ਗ਼ਰੀਬ ਹੋਣ ਦਾ ਦੁਖ ਤੜਫਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।"

ਵੱਡੇ ਮੁਸਾਫ਼ਰ ਨੇ ਹੌਸਲਾ ਦੇ ਕੇ ਆਖਿਆ, “ਮਾਤਾ ਜੀ ਤੁਸੀਂ ਕੋਈ ਤੌਖ਼ਲਾ ਨਾ ਕਰੋ, ਰੱਬ ਭਲਾ ਕਰਸੀ। ਪ੍ਰਾਹੁਣੇ ਨੂੰ ਦਿਲੋਂ ਜਾਨੋਂ "ਜੀ ਆਇਆਂ ਨੂੰ" ਆਖਣ ਵਿਚ ਹੀ ਸਭ ਕੁਝ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ । ਖਿੜੇ ਮੱਥੇ ਨਾਲ ਜੇ ਸੁੱਕੀ ਰੋਟੀ ਦਾ ਟੁੱਕੜਾ ਵੀ ਖੁਵਾਇਆ ਜਾਏ ਤਾਂ ਉਹ ਵੀ ਕੜਾਹ ਪਰਸ਼ਾਦ ਤੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਦਾ ਸਵਾਦ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।"

ਬਿਸ਼ਨੀ ਨੇ ਉੱਛਲ ਕੇ ਆਖਿਆ, "ਸਾਡੇ ਧੰਨ ਭਾਗ ਜੋ ਤੁਹਾਡੇ ਦਰਸ਼ਨ ਹੋਏ। ਘਰ ਵਿਚ ਇਸ ਸਮੇਂ ਕੁਝ ਸ਼ਹਿਤ ਤੇ ਅੰਗੂਰਾਂ ਦਾ ਇਕ ਗੁੱਛਾ ਪਏ ਹਨ, ਸੋ ਉਹ ਹਾਜ਼ਰ ਹਨ।"

ਪਾਰੇ ਨੇ ਹੱਸ ਕੇ ਆਖਿਆ, "ਫਿਰ ਤਾਂ ਮਾਤਾ ਜੀ ਸਭ ਕੁਝ ਹੈ, ਤੁਸੀਂ ਵੇਖੋਗੇ ਜੋ ਮੈਂ ਕਿਵੇਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਛਕਦਾ ਹਾਂ, ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਵਿਚ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਕਦੇ ਇਹੋ ਜਿਹੀ ਭੁੱਖ ਨਹੀਂ ਲੱਗੀ ਸੀ।"

ਬਿਸ਼ਨੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਦੇ ਕੰਨਾਂ ਵਿਚ ਆਖਿਆ, "ਰੱਬ ਰੱਖੇ, ਜੇ ਇਹ ਨੌਜਵਾਨ ਇਹੋ ਜਿਹਾ ਭੁੱਖਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਇਸ ਪਰਸ਼ਾਦ ਨਾਲ ਕਦੋਂ ਰੱਜਣਾ ਹੋਇਆ?"

ਉਹ ਸਾਰੇ ਅੰਦਰ ਚਲੇ ਗਏ।

ਹੁਣ ਪਾਠਕੋ ! ਕੀ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਉਹ ਗੱਲ ਦੱਸਾਂ ਜਿਸ ਨੂੰ

-੧੩੩-