ਹੋਰ ਦਵਾਈ ਦੇਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਉਸ ਦੀ ਆਤਮਾ ਦੇਹ ਛੱਡ ਚੁਕੀ ਸੀ।
ਮੇਰਾ ਵਿਆਹ ਸ਼ਾਮਾਂ ਨਾਲ ਹੋ ਗਿਆ, ਵਿਆਹ ਦੇ ਮਗਰੋਂ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਉਸ ਦੇ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ ਤਾਂ ਉਹ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੋਣ ਦੀ ਥਾਂ ਮੈਨੂੰ ਸ਼ੱਕ ਨਾਲ ਵੇਖਦੀ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਹੀ ਦਿਨਾਂ ਵਿਚ ਮੈਨੂੰ ਸ਼ਰਾਬ ਪੀਣ ਦੀ ਭੈੜੀ ਵਾਦੀ ਪੈ ਗਈ ਸੀ।
ਇਕ ਦਿਨ ਸੰਧਿਆ ਵੇਲੇ ਦਰਿਆ ਦੇ ਕੰਢੇ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਬਗੀਚੇ ਵਿਚ ਸ਼ਾਮਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਟਹਿਲ ਰਿਹਾ ਸਾਂ, ਜੋ ਹਨੇਰਾ ਵਧ ਗਿਆ। ਸ਼ਾਮਾਂ ਥੱਕ ਕੇ ਸੰਗਮਰਮਰ ਦੇ ਥੜੇ ਤੇ ਲੇਟ ਗਈ, ਮੈਂ ਉਸ ਦੇ ਕੋਲ ਹੀ ਬੈਠ ਗਿਆ। ਉਸ ਰਾਤ ਮੈਂ ਘੱਟ ਸ਼ਰਾਬ ਪੀਤੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਸ਼ਾਮਾਂ ਦੀ ਮਨਮੋਹਣੀ ਸੂਰਤ ਨੂੰ ਚੁਪ ਚੁਪੀਤੇ ਵੇਖ ਰਿਹਾ ਸਾਂ। ਮੈਨੂੰ ਇਉਂ ਅਨੁਭਵ ਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਜੋ ਉਹ ਇਕ ਖਿਆਲੀ ਮੂਰਤ ਹੈ, ਜਿਸ ਤੋਂ ਮੈਂ ਕਦੇ ਵੀ ਵਖ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ। ਸ਼ਾਮਾਂ ਦੇ ਲਾਗੇ ਹੋ ਕੇ ਉਸ ਦਾ ਹੱਥ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਵਿਚ ਲੈ ਕੇ ਮੈਂ ਆਖਿਆ, "ਮੇਰੀ ਪਿਆਰੀ ਸ਼ਾਮਾ, ਤੁਸੀਂ ਭਾਵੇਂ ਮੰਨੋ ਜਾਂ ਨਾ ਮੰਨੋ, ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਪਿਆਰ ਨੂੰ ਕਦੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਭੁਲਾਂਗਾ।"
ਇਸ ਗੱਲ ਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿਚੋਂ ਨਿਕਲਦਿਆਂ ਹੀ ਮੈਂ ਚੌਂਕ ਪਿਆ। ਮੈਨੂੰ ਚੇਤੇ ਆ ਗਿਆ ਜੋ ਇਹੋ ਗੱਲ ਅਜ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਮੁਦਤ ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨੂੰ ਵੀ ਆਖੀ ਸੀ। ਠੀਕ ਉਸ ਵੇਲੇ ਗੰਗਾ ਦੇ ਪਾਰ ਤੋਂ ਹਾ-ਹਾ-ਹਾ ਤੇ ਖਿੜ ਖਿੜ ਹੱਸਣ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਮੇਰੇ ਕੰਨੀ ਪਈ। ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਆਖ ਸਕਦਾ ਇਹ ਹਾਸੀ ਬਿਜਲੀ ਸੀ ਜਾਂ ਭੁੰਚਾਲ। ਉਸ ਵੇਲੇ ਮੈਂ ਬੇਹੋਸ਼ ਹੋ ਕੇ ਧਰਤੀ ਤੇ ਡਿਗ ਪਿਆ। ਜਦੋਂ ਮੈਨੂੰ ਹੋਸ਼ ਆਈ ਮੈਂ ਵੇਖਿਆ, ਜੋ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਲੇਟਿਆ ਪਿਆ ਹਾਂ। ਵਹੁਟੀ ਨੇ ਪੁਛਿਆ, "ਤੁਹਾਨੂੰ ਕੀ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ?" ਮੈਂ ਉੱਤਰ ਦਿੱਤਾ, "ਕੀ ਤੁਸਾਂ ਨੇ ਨਹੀਂ ਸੁਣਿਆ ਸੀ ਜੋ ਸਾਰਾ ਅਸਮਾਨ ਹਾ-ਹਾ-ਹਾ ਦੇ ਹਾਸੇ ਨਾਲ ਗੂੰਜ ਰਿਹਾ ਸੀ।"
-੨੬-
