ਪੰਨਾ:ਦਸ ਦੁਆਰ.pdf/92

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ

ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਕਰੜਾ ਸਲੂਕ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਪਰ ਉਸ ਦਾ ਬਦਲਾ ਭੀ ਮੈਂ ਦੇ ਸਕਦਾ ਹਾਂ।

ਪੁੱਤਰ ਪਰਮਾ ਨੰਦ! ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣ ਲੀਤੀਆਂ ਹਨ ਤੇ ਪਰਸੰਨ ਹੋ ਕੇ ਮੈਂ ਪਿਆਰੀ ਮੋਹਿਨੀ ਤੇਰੇ ਲੜ ਲਾਉਂਦਾ ਹਾਂ। ਜਿਹੜੀ ਵਡਿਆਈ ਤੇ ਉਪਮਾਂ ਤੂੰ ਉਸ ਦੀ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ ਹੈਂ , ਸਚ ਮੁਚ ਮੇਰੀ ਮੋਹਿਨੀ ਉਸ ਦੀ ਹਕਦਾਰ ਹੈ, ਸਗੋਂ ਉਸ ਤੋਂ ਵੀ ਵਧੀਕ ਸ਼ਲਾਘਾ ਯੋਗ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਹੇ ਪੁੱਤਰ! ਉਸ ਨਾਲ ਸਚੇ ਪਤੀ ਵਾਲਾ ਪ੍ਰੇਮ ਕਰਨਾ ਤੇਰਾ ਪਰਮ ਧਰਮ ਹੋਵੇਗਾ। ਤੁਹਾਡਾ ਵਿਵਾਹ ਮੈਂ ਛੇਤੀ ਹੀ ਕਰ ਦਿਆਂਗਾ। ਹੁਣ ਇਥੇ ਬੈਠ ਕੇ ਤੁਸੀਂ ਆਪੋ ਵਿਚ ਹਸੋ ਖੇਡੋ ਗਲਾਂ ਕਰੋ, ਮੈਂ ਇਕ ਜ਼ਰੂਰੀ ਕੰਮ ਲਈ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ।"

ਜਿਸ ਜ਼ਰੂਰੀ ਕੰਮ ਦਾ ਉਸ ਨੇ ਜ਼ਿਕਰ ਕੀਤਾ ਸੀ, ਉਹ ਨੀਲਾਬਾਦ ਦੇ ਰਾਜੇ ਤੇ ਉਸ ਦੇ ਸਾਥੀਆਂ ਨੂੰ ਜੇਹੜੇ ਟਾਪੂ ਦੇ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਹਿੱਸੇ ਵਿਚ ਕੰਢੇ ਲਗੇ ਸਨ, ਬਚਾਣ ਦਾ ਸੀ। ਨੀਲਾਬਾਦ ਦੇ ਰਾਜੇ ਅਰਜਨ ਤੇ ਮਾਹੀ ਪੁਰ ਦੇ ਧਿੰਗੋਂ ਜੋਰੀ ਬਣੇ ਰਾਜੇ ਅਨੰਤ ਤੋਂ ਛੁਟ ਅਨੰਤ ਦਾ ਭਰਾ ਸ਼ਿਵਦਿਤ ਤੇ ਬੁੱਢਾ ਵਜ਼ੀਰ ਗਨਪਤ ਉਦਾਸ ਚਿਤ ਭੁੱਖੇ ਭਾਣੇ ਕਿਸੇ ਖਾਣ ਪੀਣ ਦੀ ਚੀਜ਼ ਜਾਂ ਬੈਠਣ ਦੀ ਥਾਂ ਦੀ ਭਾਲ ਵਿਚ ਟਾਪੂ ਅੰਦਰ ਏਧਰ ਓਧਰ ਫਿਰ ਰਹੇ ਸਨ। ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰ ਪਰਮਾਨੰਦ ਦੇ ਵਿਜੋਗ ਵਿਚ ਜਿਸ ਨੂੰ ਉਹ ਡੁਬ ਕੇ ਮਰ ਗਿਆ ਸਮਝਦਾ ਸੀ, ਰਾਜਾ ਅਰਜਨ ਵਿਰਲਾਪ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤੇ ਬਾਕੀ ਦੇ ਸਾਰੇ ਸਾਥੀ ਉਸ ਨੂੰ ਢਾਰਸ ਦੇ ਰਹੇ ਸਨ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਸਮੁੰਦਰ ਵਿਚ ਤਰਦਿਆਂ ਵੇਖਿਆ ਹੈ, ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਕਿਧਰੇ ਕੰਢੇ ਲਗ ਗਿਆ ਹੋਣਾ ਹੈ। ਅਖ਼ੀਰ ਥੱਕ ਟੁਟ ਕੇ ਇਕ ਮੈਦਾਨ ਤੇ ਜਿਥੇ ਸਾਵਾ ਸਾਵਾ ਘਾਹ ਉਗਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਉਹ ਲੰਮੇ ਜੋ ਪਏ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਅੱਖ ਲਗ ਗਈ।

-੮੮-