ਇਸ ਸਫ਼ੇ ਦੀ ਪਰੂਫ਼ਰੀਡਿੰਗ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ
ਏਦਾਂ ਲੰਘਦੀ ਦਿਹਾੜੀ, ਜਿੱਦਾਂ ਬੀਤਦਾ ਏ ਯੁੱਗ
ਜਾਂਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਗੋਟ, ਇਹ ਚਰੋਕਣੀ ਹੀ ਪੁੱਗ
ਮਾਰੇ ਪੇਕਿਆਂ ਦੀ ਲੱਜ, ਰੋਕੇ ਸਹੁਰਿਆਂ ਦੀ ਪੱਤ
ਡੁੰਗਾਂ ਬਾਜਰੇ ਦੇ ਸਿੱਟੇ
ਚੋਵੇ ਅੱਖੀਆਂ ਚੋਂ ਰੱਤ
ਨੀ ਮੈਂ ਮੱਖਣਾਂ ਦੀ ਪਾਲੀ ਪੈ ਗੀ ਰਾਖਸ਼ਾਂ ਦੇ ਪੇਸ਼
ਮੈਂ ਇਹ ਜਾਣਦੀ ਹਾਂ, ਮੁੱਕੂ ਓਦੋਂ ਚੰਦਰਾ ਕਲੇਸ਼
ਜਿੱਦੋਂ ਮੌਤ ਨੇ ਬੁਲਾਈ ਸਾਡੀ ਰਾਮ-ਨਾਮ-ਸੱਤ
ਡੁੰਗਾਂ ਬਾਜਰੇ ਦੇ ਸਿੱਟੇ।
ਚੋਵੇ ਅੱਖੀਆਂ ਚੋਂ ਰੱਤ
ਦੋਵੇਂ ਸੱਸ ਤੇ ਨਨਾਣ।
ਮੇਰੇ ਪੈ ਗਈਆਂ ਨੇ ਖੱਤ
138/ਦੀਪਕ ਜੈਤੋਈ
