(੮੭)
ਗਜ਼ਲ ਨੰ: ੨੭
ਗਰ ਦਸਿ੍ਤ ਮਨ ਹਮੇਸ਼ਹ ਪਏਕਾਰ ਮੇਰਵਦ॥
ਮਨ ਚੂੰ ਕੁਨਮ ਕਿ ਦਿਲ ਬਸੂਏ ਯਾਰ ਮੇਰਵਦ॥
ਗਰ – ਭਾਵੇਂ। ਦਸਿਤ –[ਦਸਤ] ਹੱਥ। ਮਨ – ਮੈਂ, ਮੇਰੇ। ਪਏਕਾਰ – ਕੰਮ ਵਾਸਤੇ। ਮੇਰਵਦ – ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਚੂੰ – ਕੀ। ਕੁਨਮ – ਕਰਾਂ। ਬਸੂਏ – ਤਰਫ, ਵਲ।
ਅਰਥ–ਭਾਵੇਂ ਮੇਰੇ ਹੱਥ ਸਦਾ ਹੀ ਕੰਮ ਵਾਸਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। (ਪਰ) ਮੈਂ ਕੀ ਕਰਾਂ? (ਕਿਉਂ) ਜੋ ਮੇਰਾ ਮਨ ਯਾਰ ਵਲ ਹੀ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਆਵਾਜਿ ਲਨਤਰਾਨੀ ਹਰ ਦਮ ਬ ਗੋਸ਼ੇ ਦਿਲ॥
ਮੂਸਾ ਮਗਰ ਬ ਦੀਦਨੇ ਦੀਦਾਰ ਮੇਰਵਦ॥
ਲਨਤਰਾਨੀ – ਤੂੰ ਨਹੀਂ ਵੇਖ ਸਕੇਂਗਾ। ਬ ਗੋਸ਼ੇ – ਕੋਨੇ ਵਿਚ, ਨੁਕਰ ਵਿਚ, ਖੂੰਜੇ। ਮੂਸਾ – ਇਕ ਪੈਗੰਬਰ ਦਾ ਨਾਮ ਹੈ, ਜੋ ਤੂਰ ਪਹਾੜ ਉਤੇ ਰੱਬ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਨ ਲਈ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਦੀਦਨੇ – ਵੇਖਣਾ। ਦੀਦਾਰ – ਦਰਸਨ।
ਅਰਥ–ਅਵਾਜ਼ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ, 'ਤੂੰ ਨਹੀਂ ਵੇਖ ਸਕੇਂਗਾ।' ਦਿਲ ਦੇ ਕੋਨੇ ਵਿਚ ਹਰ ਵੇਲੇ। ਪਰ ਮੂਸਾ ਦਰਸ਼ਨ ਵੇਖਣ ਦੇ ਵਾਸਤੇ (ਤੂਰ ਉਤੇ ਹੀ) ਜਾਂਦਾ ਸੀ।
ਈ ਦੀਦਹ ਨੇਸਤ ਆਂ ਕਿ ਅਜੋ ਅਸ਼ਕ ਮੇ ਚਿਕਦ॥
ਜਾਮੇ ਮਹੱਬਤਸ੍ਤ ਕਿ ਸਰਸਾਰ ਮੇ ਰਵਦ॥
ਈਂ – ਏਹ। ਦੀਦਹ – ਅਖਾਂ। ਨੇਸਤ – ਨਹੀਂ ਹੈ। ਆਂ – ਓਹ। ਕਿ – ਜਿਨ੍ਹਾਂ। ਅਜ਼ੋ – ਸੇ ਵਿਚੋਂ। ਅਸ਼ਕ – ਅਥਰੂ, ਹੰਝੂ। ਮੇ ਚਿਕਦ – ਨਿਕਲੇ। ਜਾਮੇ – ਪਿਆਲਾ। ਮੁਹੱਬਤਸਤ – ਪਿਆਰ ਹੈ। ਸਰਸਾਰ – ਭਰ ਕੇ ਉਛਲਣਾ।
ਅਰਥ–ਇਹ ਅੱਖਾਂ ਉਹ ਨਹੀਂ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਅਥਰੂ ਨਿਕਲਦੇ
