(੧੨੬)
ਛਡ ਕੇ ਖੁਦੀ ਆਪ ਨੂੰ ਵੇਖੇ, ਮੁਕਤੀ ਮਿਲੇ ਅਜ਼ਾਦੀ ਜੇਮ॥ ਨੰਦ ਲਾਲ ਹੱਥ ਆਪਣੇ ਨੂੰ ਜੇ, ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਵਲੋਂ ਮੋੜ ਲਵੇਂ, ਦਿਲ ਖਾਨੇ ਦੇ ਅੰਦਰ ਤੋਂ ਹੀ, ਪ੍ਰਾਪਤ ਸਤਿਗੁਰੂ ਪਾਵੇਂ ਛੇਮ॥
ਗਜ਼ਲ ਨੰ: ੪੨
ਬਿਆ ਚ ਸਰਵਿ ਖ਼ਰਾਮਾਂ ਦਮੇ ਬ ਸੈਰਿ ਰਿਆਜ਼
ਸੂਏ ਤੁ ਦੀਦਾ ਏ ਮਾ ਰਾ ਨਿਗਾਹ ਗਸ੍ਤ ਬਿਆਜ਼
ਬਿਆ-ਆਓ। ਸਰਵਿ-ਸਰੂ, (ਇਕ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਦਰਖਤ ਦਾ ਨਾਮ ਹੈ)। ਖ਼ਿਰਾਮਾਂ-ਤੁਰਨ ਫਿਰਨ ਵਾਲਾ (ਤੁਰਨ ਫਿਰਨ ਵਾਲੇ ਸਰ ਤੋਂ ਭਾਵ ਪ੍ਰੀਤਮ ਲਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ)। ਰਿਆਜ਼-ਬਾਗ਼। ਸੂਏ ਤੁ-ਵਲ ਤੇਰ। ਦੀਦਾ ਏ-ਵੇਖਦਿਆਂ ਹੋਇਆਂ। ਨਿਗਾਹ-ਨਜ਼ਰ, ਅੱਖਾਂ। ਗਸਤ-ਹੋ ਗਈਆਂ। ਬਿਆਜ਼-ਚਿੱਟੀਆਂ।
{{larger|ਅਰਥ–ਹੇ ਤੁਰਨ ਫਿਰਨ ਵਾਲੇ ਸਰੂ ਵਰਗੇ (ਪ੍ਰੀਤਮ) ਆਓ ਇਕ ਪਲ ਭਰ ਸੈਰ ਵਾਸਤੇ ਬਾਗ ਵਿਚ। ਤੇਰੇ ਵਲ ਤਕਦਿਆਂ ਹੋਇਆਂ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚਿੱਟੀਆਂ ਹੋ ਗਈਆਂ ਹਨ।
ਬਰਾਇ ਰੇਸ਼ਿ ਦਿਲਮ ਖ਼ੰਦਾ ਇ ਤੁ ਹਮ ਬਸ॥
ਤੱਬਸਮੇ ਲਬਿ ਲਾਲਤ ਦਵਾਇ ਹਰ ਅਮਰਾਜ਼॥
ਬਰਾਇ-ਵਾਸਤੇ। ਰੇਸ਼ਿ-[ਰੀਸ਼ੇ] ਜ਼ਖ਼ਮ ਦੇ। ਖ਼ੰਦਾਇ ਤੁ-ਤੇਰਾ ਹੱਸਨਾ ਹੀ। ਮਰਹਮ-ਮਲ੍ਹਮ। ਤਬਸਮੇ- ਮੁਸਕ੍ਰਾਹਟ। ਲਬਿ ਲਾਲ-ਲਾਲ ਰੰਗ ਵਾਲੇ ਬੁਲਾਂ ਦੀ। ਬਸ-ਕੇਵਲ। ਅਮਰਾਜ਼-ਬੀਮਾਰੀਆਂ। ਹਰ-ਸਭਨਾਂ।
ਅਰਥ–ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦੇ ਜ਼ਖਮ ਲਈ ਕੇਵਲ ਤੇਰਾ ਹੱਸਣਾ ਮਲ੍ਹਮ ਹੈ। (ਤੇਰੇ) ਲਾਲ ਹੋਠਾਂ ਦੀ ਮੁਸਕ੍ਰਾਹਟ (ਮੇਰੀਆਂ) ਸਾਰੀਆਂ ਇਮਾਰੀਆਂ ਦੀ ਦਵਾਈ ਹੈ।
