(੯੦)
ਵੇਖਦਾ ਰਿਹਾ ਤੇ ਊਂਧੀ ਪਾ ਲਈ। ਇਸਤ੍ਰੀਆਂ ਦਾ ਏਦਾਂ ਦਾ ਗੁੱਸਾ ਸੱਚੀਂ ਮੁਚੀਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਾਂ ਸਿਰਫ ਕਲੇਸ਼ ਕਰਨ ਲਈ ਹੀ, ਇਹਦਾ ਉਹਨੂੰ ਕੋਈ ਪਤਾ ਨਾ ਲੱਗ ਸਕਿਆਂ
ਇਥੇ ਕੁਝ ਪਹਿਲਾਂ ਦਾ ਹਾਲ ਦੱਸ ਦੇਣਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ। ਕਈ ਚਿਰ ਤਕ ਦੋਵੇਂ ਟੱਬਰ ਗੁਆਂਢੀ ਗੁਆਂਢੀ ਰਹਿ ਚੁਕੇ ਸਨ। ਓਦੋਂ ਹੀ ਦੋਹਾਂ ਦੇ ਵਿਆਹ ਦੀ ਪੱਕੀ ਪਕਾਈ ਜਾ ਚੁਕੀ ਸੀ, ਪਰ ਸਹਿਜ ਸੁਭਾ ਹੀ ਇੰਦੂ ਦੇ ਬਾਪ ਨੇ ਇੰਦੂ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਾਉਣ ਕਰਕੇ ਬਹੁਤ ਉਮਰ ਤਕ ਕੁਆਰੀ ਰਖਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕਰ ਲਿਆ ਤੇ ਵਿਆਹ ਦੀ ਗਲ ਬਾਤ ਟੁਟ ਗਈ। ਬਿੰਦੂ ਦੀ ਅਠਾਰਾਂ ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿਚ ਕਲਕੱਤੇ ਪਹੁੰਚਕੇ ਜਦ ਵਿਆਹ ਦੀ ਗਲ ਬਾਤ ਚਲੀ ਤਾਂ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਨਰੇਇੰਦ ਦਾ ਪਿਉ ਮਰ ਗਿਆ ਹੈ। ਉਸ ਵੇਲੇ ਨਰੇਇੰਦ ਦੀ ਮਾਇਕ ਹਾਲਤ ਤੇ ਦੋਹਾਂ ਜੀਆਂ ਨੇ ਨੁਕਤਾਚੀਨੀ ਕੀਤੀ ਸੀ, ਇਥੋਂ ਤਕ ਕਿ ਉਹ ਵਿਆਹ ਕਰਨਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਚਾਹੁੰਦੇ, ਪਰ ਪੜੀ ਲਿਖੀ ਲੜਕੀ ਦੀ ਆਪਣੀ ਮਰਜ਼ੀ ਅਗੇ ਉਹਨੂੰ ਨੀਵਾਂ ਹੋਣਾ ਪੈ ਗਿਆ। ਇਸ ਗੱਲ ਨੂੰ ਇੰਦੂ ਐਡੀ ਛੇਤੀ ਭੁਲ ਗਈ ਹੈ, ਜਾਂ ਕਾਮ ਵੰਸ ਹੋਈ ਨੇ ਬਿਨਾਂ ਸੋਚੇ ਸਮਝੇ ਰਾਤ ਦਿਨ ਖਾਈ ਜਾਂਦਾ ਸੀ, ਨਰੇਇੰਦ ਇਹਨਾਂ ਗੱਲਾਂ ਵਿਚੋਂ ਕੋਈ ਵੀ ਨ ਸਮਝ ਕੇ ਚੁਪ ਹੋ ਰਿਹਾ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਬਿਨਾਂ ਕੰਮ ਦੇ ਕਮਰਿਉ ਬਾਹਰ ਚਲੀ ਗਈ ਉਸ ਚੁਪ ਸਾਧੀ ਪਤੀ ਦੇ ਮੂੰਹ ਵਲ ਵੇਖ ਕੇ ਇੰਦ ਉਹ ਚੁਪ ਚਾਪ ਚਲੀ ਤਾਂ ਗਈ ਤੇ ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਏਦਾਂ ਕਈ
