ਉਸ ਨੇ ਲਾਲਚ ਨੂੰ ਤਿਆਗ ਕੇ ਸਾਦਾ ਖਾਣਾ ਅਤੇ ਪਾਉਣਾ ਅਰੰਭਿਆ, ਮਾਰਨ ਦੀ ਥਾਂ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਪੜ੍ਹਾਉਣ ਦਾ ਤਜਰਬਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ।
ਪਰ ਕੁਝ ਮਹੀਨਿਆਂ ਪਿੱਛੋਂ ਹੀ ਉਸ ਨੇ ਵੇਖ ਲਿਆ ਕਿ ਗੁਲਾਮ ਹਿੰਦੁਸਤਾਨ ਵਿਚ ਉਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਆਦਰਸ਼ਕ ਉਸਤਾਦ ਬਣਨ ਦਾ ਸੁਪਨਾ ਤਕ ਵੀ ਲੈਣਾ ਸ਼ੇਖ਼ ਚਿੱਲੀ ਖ਼ਿਆਲੀ ਸੀ। ਸਿਧ ਪਧਰੇ ਲਿਬਾਸ ਵਾਲੇ ਮਾਸਟਰ ਦਾ ਤਾਂ ਮੁੰਡੇ ਰੋਹਬ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਨ ਮੰਨਦੇ। ਉਸ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਜਮਾਤ ਵਿਚ ਰੌਲਾ ਪਾਉਂਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਅਤੇ ਕੰਮ ਵੀ ਘਟ ਵਧ ਹੀ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਪਰ ਉਸ ਨੂੰ ਆਦਰਸ਼ਕ ਉਸਤਾਦ ਬਣਨ ਦੀ ਆਸ ਸ਼ਾਇਦ ਅਜੇ ਕਈ ਸਾਲ ਹੋਰ ਰਹਿੰਦੀ, ਜੇ ਕਰ ਛੇਤੀ ਹੀ ਉਸ ਦਾ ਵਿਆਹ ਨਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ।
ਉਹਦੀ ਨਵੀਂ ਸਜ ਵਿਆਹੀ ਪਤਨੀ ਇਕ ਰਜੇ ਘਰ ਦੀ ਮੈਟ੍ਰਿਕ ਪਾਸ ਕੁੜੀ ਸੀ। ਉਹ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦਾ ਪਤੀ ਸੂਟ ਬੂਟ ਪਾ ਕੇ ਰਖੇ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਕੋਟ ਦੀਆਂ ਜੇਬਾਂ ਨੋਟਾਂ ਨਾਲ ਭਰੀਆਂ ਰਹਿਣ। ਉਸ ਦਾ ਪਤੀ ਅਲਾ ਦੀਨ ਦੇ ਦੀਵੇ ਤੋਂ ਘਟ ਨਾ ਹੋਵੇ। ਪਹਿਲਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕੁਝ ਚਿਰ ਮਾਸਟਰ ਬਾਵਾ ਸਿੰਘ ਨੇ ਪਤਨੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਦਰਸ਼ਕ ਖ਼ਿਆਲਾਂ ਦੇ ਸੁਨਹਿਰੀ ਮਹਲਾਂ ਵਿਚ ਰੀਝਾਉਣ ਦਾ ਯਤਨ ਕੀਤਾ। ਉਸ ਨੇ ਦਸਿਆ ਕਿ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਅਜ਼ਾਦ ਹੁੰਦਿਆਂ ਹੀ ਮਾਸਟਰ ਦਾ ਸਤਿਕਾਰ ਵਧ ਜਾਏਗਾ। ਅਤੇ ਇਸੇ ਕਰਕੇ ਹੀ ਉਸਨੇ ੧੯੪੩ ਦੀ 'ਦੇਸ਼ ਛੱਡ ਜਾਓ' ਦੀ ਲਹਿਰ ਵਿਚ ਵਧ ਚੜ੍ਹ ਕੇ ਹਿਸਾ ਲਿਆ। ਸਕੂਲ ਦੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ
੧੪੫.
