ਨੂੰ ਰਾਜਨੀਤਕ ਚੇਤੰਨਤਾ ਦੇਕੇ ਉਸ ਨੇ ਹੜਤਾਲ ਕਰਵਾਈ, ਅਤੇ ਆਪ ਵੀ ਜੇਲ੍ਹ ਜਾਂਦਾ ਜਾਂਦਾ ਮਸਾਂ ਹੀ ਬਚਿਆ।
੧੯੪੨ ਦੀ ਲਹਿਰ ਆਈ ਅਤੇ ਚਲੀ ਗਈ। ਦੂਜੀ ਵਡੀ ਜੰਗ ਲਗੀ ਸੀ ਲਗੀ ਰਹੀ। ਅੰਗ੍ਰੇਜ਼ ਹਾਰਦਾ ਸੀ ਪਰ ਜਿੱਤਣ ਲਗ ਗਿਆ। ਕਾਂਗਰਸ ਹਾਰ ਗਈ। ਇਸ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਮਾਸਟਰ ਬਾਵਾ ਸਿੰਘ ਦੇ ਆਦਰਸ਼ ਦਾ ਮਹਲ ਡੋਲਣ ਲਗ ਪਿਆ। ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਪਿਆਰੀ ਪਤਨੀ ਦੇ ਅਥਰੂਆਂ ਦੇ ਹੜ ਨੇ ਉਸ ਦੀਆਂ ਨੀਹਾਂ ਨੂੰ ਖੋਰ ਕੇ ਸਦਾ ਲਈ ਥੇਹ ਕਰ ਦਿਤਾ।
ਉਸ ਨੂੰ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਹੋ ਗਿਆ ਕਿ ਦੇਸ਼ ਅਜ਼ਾਦ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋ ਸਕਦਾ, ਉਹ ਆਦਰਸ਼ਕ ਉਸਤਾਦ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬਣ ਸਕਦਾ। ਤਾਂ ਹੁਣ ਪਤਨੀ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ ਕਰਨਾ ਅਤੇ ਇਕ ਕਾਮਯਾਬ ਗ੍ਰਿਸਤੀ ਬਣਨਾ ਹੀ ਬਾਕੀ ਰਹਿ ਗਿਆ ਸੀ। ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਕਿ ਜੇ ਖੁਦਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਮਿਲ ਸਕਿਆ ਤਾਂ ਸਨਮ ਵੀ ਨਾ ਮਿਲ ਸਕੇ। ਇਸ ਲਈ ਉਸ ਨੇ ਪਤਨੀ ਨੂੰ ਰੀਝਾਉਣ ਵਾਸਤੇ ਸੂਟ ਅਤੇ ਬੂਟ ਪਾ ਕੇ ਜੇਬਾਂ ਨੋਟਾਂ ਨਾਲ ਭਰਨ ਦਾ ਇਰਾਦਾ ਕਰ ਲਿਆ।
ਇਸ ਸਭ ਕੁਛ ਵਾਸਤੇ ਪੈਸੇ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਸੀ। ਪਰ ਇਕ ਮਾਸਟਰ ਦੀ ਪੌਣਾ ਸੌ ਤਨਖਾਹ ਵਿਚ ਇਤਨਾ ਕੁਛ ਕਿਵੇਂ ਹੋ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਤਨਖਾਹ ਵਧ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਕਦੀ। ਇਹ ਸਰਕਾਰੋਂ ਨੀਯਤ ਸੀ। ਅਤੇ ਸਰਕਾਰ ਪਾਸੋਂ ਵਧ ਤਨਖਾਹ ਮੰਗਣੀ ਬੇਅਰਥ ਸੀ। ਜਿਹੜੀ ਸਰਕਾਰ ਗਾਂਧੀ ਅਤੇ ਜਵਾਹਰ ਲਾਲ ਜਿਹੇ ਹਰਮਨ ਪਿਆਰੇ ਆਗੂਆਂ ਨੂੰ ਬਿਨਾਂ ਦਸੇ ਜੇਲ੍ਹਾਂ ਵਿਚ ਲੁਕਾ ਸਕਦੀ ਸੀ
ਵੈਰੀ
