ਹੈਡਮਾਸਟਰ ਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਵਿਚ ਵਡਿਆਈ ਹਾਸਲ ਕਰਨੀ ਅਤੇ ਸਟਾਫ ਵਿਚੋਂ ਆਪਣੇ ਵੈਰੀ ਅਤੇ ਮਿੱਤਰ ਮਾਸਟਰ ਜਾਚਣੇ ਅਰੰਭ ਦਿਤੇ। ਇਕ ਪ੍ਰਾਈਵੇਟ ਸਕੂਲ ਦੇ ਹੈਡਮਾਸਟਰ ਦੀ ਮਨਜ਼ੂਰ ਨਜ਼ਰੀ ਹਾਸਲ ਕਰਨੀ ਕਠਨ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ। ਮਾਸਟਰ ਬਾਵਾ ਸਿੰਘ ਨੇ ਜਮਾਤਾਂ ਨੂੰ ਵਾਧੂ ਸਮਾ ਦੇ ਕੇ ਹੈਡਮਾਸਟਰ ਨੂੰ ਮੋਹ ਲਿਆ। ਅਤੇ ਰਹਿੰਦੀ ਕਸਰ ਪੂਰੀ ਕਰਨ ਲਈ ਆਪਣੀ ਮਹੀਨੇ ਦੀ ਕੁਲ ਕਮਾਈ 'ਚੋਂ ਦਸਵੰਧ ਵੀ ਭੇਟ ਕਰਨਾ ਅਰੰਭ ਦਿਤਾ।
ਹੁਣ ਤਕ ਮਾਸਟਰ ਬਾਵਾ ਸਿੰਘ ਹੈਡਮਾਸਟਰ ਨਾਲ ਘਿਓ ਖਿਚੜੀ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀ, ਅਤੇ ਦਸ ਟਿਊਸ਼ਨਾ ਵੀ ਮਿਲ ਚੁਕੀਆਂ ਸਨ। ਆਪਣੀ ਪਦਵੀ ਸਥਿਰ ਵੀ ਜਾਪਦੀ ਸੀ। ਪਰ ਕਿਸੇ ਕਿਸੇ ਵੇਲੇ ਉਸ ਨੂੰ ਮਾਸਟਰ ਹਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਪਾਸੋਂ ਕੁਝ ਡਰ ਜਿਹਾ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ ਕਰਦਾ ਸੀ।
ਵੈਸੇ ਤਾਂ ਮਾਸਟਰ ਹਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਕੋਈ ਵਡੀ ਥਾਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰਖਦਾ। ਇਕ ਆਮ ਮਾਸਟਰ ਸੀ। ਅਨਟ੍ਰੇਂਡ। ਪਰ ਉਸ ਵਿਚ ਮਾਸਟਰ ਬਾਵਾ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਉਹ ਆਦਰਸ਼ਕ ਗੁਣ ਝਲਕਦੇ ਸਨ ਜਿਹੜੇ ਉਹ ਚਾਹੁਣ ਤੇ ਵੀ ਆਪਣੇ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬਣਾ ਸਕਿਆ। ਮਾਸਟਰ ਹਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਨੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਘਟ ਸਰੀਰਕ ਸਜ਼ਾ ਦਿਤੀ ਸੀ। ਉਹ ਟੀਊਸ਼ਨਾ ਰਖਣ ਦੇ ਹਕ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਟਿਊਸ਼ਨ ਰਖਣ ਨੂੰ ਉਹ ਦਾਨ ਮੰਗਣਾ ਆਖਦਾ ਸੀ। ਇਸ ਮੰਦਵਾੜੇ ਦੇ ਸਮੇਂ ਵਿਚ ਸੌ ਰੁਪਿਆ ਤਨਖਾਹ ਵਿਚ ਭਾਵੇਂ ਗੁਜ਼ਾਰਾ ਤੁਰਨਾ ਅਸੰਭਵ ਸੀ, ਉਹ ਆਖਦਾ ਸੀ, "ਅਸੀਂ ਸਕੂਲ ਰਾਹੀਂ ਸਰਕਾਰ ਦੇ ਨੌਕਰ ਹਾਂ। ਅਸੀਂ ਆਪਣਾ
ਵੈਰੀ
