ਅਤੇ ਜੇ ਇਕ ਕੋਲ ਇਕ ਹੈ ਵੀ ਸੀ ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਨੂੰ ਮਾਰ ਕੇ ਅਤੇ ਡਰਾ ਕੇ ਪਹਿਲੇ ਤੋਂ ਦੂਣੇ ਪੈਸਿਆਂ ਤੇ ਆਪ ਰਖ ਲਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਤੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਦੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਦਸਿਆ ਸੀ, "ਉਹ ਮਾਸਟਰ ਤਾਂ ਟ੍ਰੇਂਡ ਹੀ ਨਹੀਂ, ਨਲਾਇਕ ਹੈ। ਉਸ ਨੂੰ ਤਾਂ ਪੜ੍ਹਾਉਣਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ।"
ਨਾਵੀਂ ਅਤੇ ਦਸਵੀਂ ਜਮਾਤਾਂ ਦੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਹੁਣ ਉਸ ਪਾਸੋਂ ਤੰਗ ਆ ਰਹੇ ਸਨ, ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਦਿਲਾਂ ਵਿਚ ਉਸ ਵਾਸਤੇ ਘ੍ਰਿਣਾ ਜਨਮ ਧਾਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਪਰ ਉਹ ਉਭਾਸਰ ਨਹੀਂ ਸਨ ਸਕਦੇ, ਉਹ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਸਨ, ਉੱਹ ਮਾਸਟਰ ਸੀ। ਅਤੇ ਫਿਰ ਇਕ ਡੰਡਾ-ਮਾਸਟਰ।
ਮਾਸਟਰ ਬਾਵਾ ਸਿੰਘ ਪਿਛਲੇ ਦਸਾਂ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਆਪਣਾ ਘਰ ਵਡਾ ਬਣਾਉਣ ਦੇ ਆਹਰ ਵਿਚ ਦਿਨੇ ਰਾਤ ਰੁੜ੍ਹਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਤੀਹ ਬੱਤੀ ਸਾਲ ਦੀ ਜਵਾਨ ਉਮਰ ਵਿਚ ਉਸ ਦੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਕੇਵਲ ਦੋ ਹੀ ਰੁਝੇਵੇਂ ਰਹਿ ਗਏ ਹਨ। ਸਕੂਲ ਅਤੇ ਟਿਊਸ਼ਨਾ। ਜੇ ਸਕਲ ਦਾ ਵਕਤ ਪੰਜ ਘੰਟੇ ਦੇਂਦਾ ਸੀ। ਘਰ ਪੁਜਕੇ ਚਾਰ ਘੰਟੇ ਟਿਊਸ਼ਨਾ ਪੜ੍ਹਾਉਂਦਾ ਸੀ। ਸਿਆਲ ਹੋਵੇ ਭਾਵੇਂ ਹੁਨਾਲ, ਉਸਦਾ ਇਹੋ ਹੀ ਪ੍ਰੋਗ੍ਰਾਮ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਏਨੀ ਕਰੜੀ ਕਮਾਈ ਕਰਨ ਕਰਕੇ ਅਜ ਕਲ ਉਸਦੀ ਆਮਦਨ ਚਾਰ ਸੌ ਰੁਪੈ ਮਾਹਵਾਰ ਤਕ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਸੀ, ਜੋ ਇਕ ਮਾਸਟਰ ਲਈ ਕਾਫੀ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਖਿਚ ਧੂਹ ਕੇ ਗੁਜ਼ਾਰਾ ਜ਼ਰੂਰ ਲੰਘਾ ਸਕਦੀ ਸੀ।
ਪਰ ਉਸ ਦਾ ਘਰੋਗੀ ਜੀਵਨ ਨਮੂਨੇ ਦਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬਣ ਸਕਿਆ। ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਮਥਾ ਮਾਰਨ ਪਿਛੋਂ ਪਤਨੀ ਵਲ ਫ਼ਰਜ਼
੧੫੩.
