ਚਾਰ ਅਤੇ ਦਸਵੀਂ ਦੇ ਪੰਜ ਹੋਰ ਵੀ ਸ਼ਾਮਿਲ ਸਨ। ਅਖ਼ੀਰ ਕਾਫੀ ਸੋਚਣ ਤੋਂ ਪਿਛੋਂ ਮਾਸਟਰ ਹਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਇਕ ਦਿਨ ਛੁਟੀ ਪਿੱਛੋਂ ਹੈਡਮਾਸਟਰ ਨੂੰ ਮਿਲਿਆ। ਉਸ ਨੂੰ ਇਕ ਕਾਨੂੰਨੀ ਨੁਕਤਾ ਯਾਦ ਕਰਾਇਆ ਕਿ ਇਕ ਮਾਸਟਰ ਇਕ ਵਕਤ ਹੈਡਮਾਸਟਰ ਦੀ ਆਗਿਆ ਨਾਲ ਕੇਵਲ ਦੋ ਜਾਂ ਤਿੰਨ ਟਿਊਸ਼ਨਾਂ ਹੀ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ, ਮਾਸਟਰ ਬਾਵਾ ਸਿੰਘ ਵਾਂਗ ਬਾਰਾਂ ਪੰਦਰਾਂ ਨਹੀਂ।
ਹੈਡ ਮਾਸਟਰ ਨੇ ਸੁਣਿਆ ਅਤੇ ਟਾਲ ਛਡਿਆ। ਉਸ ਨੂੰ ਬਕਾਇਦਾ ਦਸਵੰਧ ਮਿਲ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਇਹ ਉਪਰੋਂ ਹੁੰਦੀ ਆਮਦਨ ਕਿਉਂ ਬੁਰੀ ਲਗ ਸਕਦੀ ਸੀ। ਅਤੇ ਫਿਰ ਇਦਾਂ ਦਸ ਪੰਦਰਾਂ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਹੋਰ ਲਾਇਕ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਸਨ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਸਕੂਲ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਹੋਰ ਵੀ ਚੰਗਾ ਹੋ ਜਾਣਾ ਸੀ। ਮਾਸਟਰ ਹਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਆਪਣੀ ਅਤੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਦੀ ਵਿਥਿਆ ਸੁਣਾਕੇ ਚਲਿਆ ਗਿਆ। ਐਨ. ਸੀ. ਸੀ. ਦੀ ਵਰਦੀ ਵਿਚ ਘੁਟਿਆ ਕਾਲੇ ਰੰਗ ਦਾ ਮਧਰਾ ਅਤੇ ਗੋਲ ਮਟੋਲ ਹੈਡਮਾਸਟਰ ਮਕਈ ਦੀ ਛੱਲੀ ਦੇ ਵਾਲਾਂ ਵਰਗੀਆਂ ਮੁੱਛਾਂ ਵਿਚ ਮੁਸਕ੍ਰਾਇਆ। ਉਸ ਨੇ ਚਰ੍ਹੀ ਦੇ ਦੁੰਬ ਵਰਗੀ ਬਧੀ ਦਾੜ੍ਹੀ ਤੇ ਹਥ ਫੇਰਿਆ, ਅਤੇ ਲੂੰਬੜ ਅਖਾਂ ਵਿਚ ਇਕ ਚਮਕ ਆ ਗਈ। ਉਸ ਨੇ ਚਪੜਾਸੀ ਨੂੰ ਮਾਸਟਰ ਬਾਵਾ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਸਦ ਲਿਆਉਣ ਵਾਸਤੇ ਹੁਕਮ ਦਿਤਾ।
ਉਹ ਆ ਗਿਆ। ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਇਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਲਾਭਾਂ ਨੂੰ ਚੰਗੀ ਤਰਾਂ ਸਮਝਦੇ ਸਨ, ਪਰ ਮਾਸਟਰ ਹੋਣ ਦੀ ਹੈਸੀਅਤ ਵਿਚ ਆਪਣੇ ਅਸਭਯ ਖਿਆਲ ਸਾਫ਼ ਬਾਫ਼ ਨਹੀਂ ਸਨ ਕਹਿ ਸਕਦੇ। ਇਸ ਲਈ ਹੈਡ ਮਾਸਟਰ ਨੇ ਆਖਿਆ, “ਅਸੀਂ ਹਰ ਇਕ
ਵੈਰੀ
