ਉਘੜਦਾ ਜਿਸ ਦੇ ਹਥਾਂ ਪੈਰਾਂ ਦੇ ਇਸ਼ਾਰਿਆਂ ਤੇ ਬੇਜਾਨ ਫਾਈਟਰ ਅਕਾਸ਼ ਵਿਚ ਘੂਕਰਦਾ ਵੈਰੀਆਂ ਨੂੰ ਪਤਾਲ ਤੇ ਸੁਣ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ। ਸੁਰਿੰਦਰ ਜੀਤ ਦਾ ਫਾਈਟਰ ਕੋਈ ਅਸਮਾਨੀ ਕਹਿਰ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਕੋਈ ਸ਼ੈਤਾਨੀ ਗਿਰਜ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜੋ ਮਨੁਖਤਾ ਤੇ ਭਾਰੂ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਉਹ ਤਾਂ ਵੈਰੀਆਂ ਦਾ, ਦੁਸ਼ਟਾਂ ਦਾ, ਹਿਟਲਰੀ ਬਿਜੂਆਂ ਅਤੇ ਜਪਾਨੀ ਪਲੇਗੀ ਚੂਹਿਆਂ ਦਾ ਨਾਸ਼ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਖੁਦਾਈ ਫਰਮਾਨ ਸੀ। ਇਵੇਂ ਹੀ ਰਛਪਾਲ ਸਿੰਘ ਦੇ ਹੁਕਮ ਰਬੀ ਕਲਾਮ ਹੁੰਦੇ ਸਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਤੇ ਫੋਲਾਦੀ ਪਹਾੜ ਟੈਂਕ, ਦਹਾੜਦੇ ਚੰਘਾੜਦੇ ਅਗਾਂਹ ਸਰਕਦੇ ਸਨ, ਵੈਰੀਆਂ ਦੇ ਸਿਰ ਦਲਦੇ ਜਮਹੂਰੀਅਤ ਦੀ ਰਖਿਆ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਇਸੇ ਕਰਕੇ ਹੀ ਸਰਦਾਰ ਬਹਾਦਰ ਆਖਿਆ ਕਰਦਾ, ਸੀ, 'ਮੇਰੇ ਬੇਟੇ ਯੋਧੇ ਹਨ।'
ਪਰ ਜਦ ਕਦੀ ਖਾਣੇ ਦੇ ਮੇਜ਼ ਦੁਆਲੇ ਹੋ ਰਹੀਆਂ ਗਲਾਂ ਵਿਚ ਸਰਦਾਰ ਬਹਾਦਰ ਆਪਣਾ ਰੋਜ਼ਨਾਮਚਾ ਸੁਣਾਉਂਦਿਆਂ ਦਸਦਾ, "ਅਜ ਮੈਂ ਪੰਦਰਾਂ ਜੁਆਨ ਭਰਤੀ ਕਰਾਏ ਹਨ।' ਤਾਂ ਅਚੇਤ ਹੀ ਰਾਮੇਂਦਰ ਦੇ ਮਨ ਵਿਚ ਇਕ ਪ੍ਰਸ਼ਨ ਲਿਸ਼ਕਾਰ ਜਾਂਦਾ, 'ਇਹਨਾਂ ਚੋਂ ਕਿੰਨੇ ਜਿਊਂਦੇ ਜਾਂ ਸਾਲਮ ਵਾਪਸ ਆਉਣਗੇ?'
ਇਸ ਬੇਮੌਕਾ ਪ੍ਰਸ਼ਨ ਤੇ ਉਸ ਦਾ ਮਨ ਝਟਕ ਕੇ ਫਰਸ਼ ਤੇ ਆ ਢਹਿੰਦਾ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਚਮਚੇ 'ਚੋਂ ਸੂਪ ਵਾਪਸ ਪਲੇਟ ਵਿਚ ਤੁਪਕ ਜਾਂਦੀ। ਧੀ ਦੀਆਂ ਅਖਾਂ ਨੂੰ ਹਵਾ ਵਿਚ ਕੋਈ ਰੂਪ ਢੂੰਡਦਿਆਂ ਵੇਖ ਸਰਦਾਰ ਬਹਾਦਰ ਉਤਾਵਲਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ, 'ਕਿਉਂ ਬੇਟਾ ਤਬੀਅਤ ਤਾਂ ਠੀਕ ਹੈ?'
ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਰਾਮੇਂਦਰ ਦੀ ਇਸ ਸਮਾਧੀ ਦਾ ਕਾਰਨ ਸਦਾ
ਯੋਧੇ
