ਕੂਕ ‘ਸਪਰਿੰਗ ਵਿਊ' ਦੀਆਂ ਸੀਮਿੰਟੀ ਕੰਧਾਂ 'ਚੋਂ ਪੁਣੀਂਦੀ ਮਾਤਮੀ ਫਜ਼ਾ ਵਿਚ ਲਰਜ਼ਾ ਜਾਂਦੀ।
ਸੁਰਿੰਦਰ ਜੀਤ ਸਿੰਘ ਸੁਪਨਈ ਅਕਾਰ ਵਿਚ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅਖਾਂ ਸਾਹਵੇਂ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਕਰਦਾ। ਉਸ ਦੀ ਹਵਾਈ ਵਰਦੀ 'ਚੋਂ ਸੁਰਖ ਲਾਟਾਂ ਨਿਕਲ ਰਹੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ, ਅਤੇ ਚਿਹਰਾ ਕਿਸੇ ਅਕਹਿ ਪੀੜ ਵਿਚ ਮਰੋੜੇ ਕਢ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ। 'ਡੈਡੀ, ਤੈਨੂੰ ਮੰਮੀ ਦੇ ਧੌਲਿਆਂ ਦੀ ਕਸਮ, ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਦੀ ਜਵਾਨੀ ਦੀ ਸਹੁੰ, ਮੈਨੂੰ ਬਚਾ ਲੈ।'
ਸਰਦਾਰ ਬਹਾਦਰ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਪਥਰਾ ਜਾਂਦੀਆਂ, ਉਹ ਬਾਹਾਂ ਪਸਾਰੀ ਪੁਤਰ ਨੂੰ ਹਿਕ ਨਾਲ ਲਾਉਣ ਉਠ ਦੌੜਦਾ...। ਸਰਦਾਰਨੀ ਰਾਮੇਂਦਰ ਅਤੇ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਗਲੀਚੇ ਤੇ ਬੇ-ਸੁਰਤ ਪਏ ਸਰਦਾਰ ਬਹਾਦਰ ਦੁਆਲੇ ਬੈਠੀਆਂ ਸਦੀਵੀ ਵਿਛੋੜੇ ਦੇ ਅਥਰੂ ਵਹਾਉਂਦੀਆਂ। ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਦਿਲਾਂ ਦੇ ਰੁਗ ਭਰੀਂਦੇ, ਹੌਕੇ ਅਮੋੜ ਹੋ ਨਿਕਲਦੇ।
ਸਰਦਾਰਨੀ ਦੀ ਸਾਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਖਟੀ ਕਮਾਈ ਸੁਰਿੰਦਰ ਜੀਤ ਹੀ ਤਾਂ ਸੀ। ਸਪ੍ਰਿੰਗ ਵਿਊ ਸ਼ਿਵਰਲੈਟ ਅਤੇ ਬੈਂਕ ਬੈਲੰਸ ਉਸ ਵਾਸਤੇ ਬੇ-ਅਰਥ ਹੋ ਚੁਕੇ ਸਨ। ਉਹ ਲੁਟੀ ਜਾ ਚੁੱਕੀ ਸੀ। ਉਸ ਦਾ ਜਵਾਨ ਪੁਤਰ ਮਰ ਗਿਆ। ਉਹ ਸੁਹਾਗਣ ਪਰ ਰੰਡੀ ਸੀ।
ਅਤੇ ਪ੍ਰਕਾਸ਼-ਪੱਤ ਝੜ ਵਿਚ ਕੁਰਲਾਉਂਦੀ ਬੁਲਬੁਲ ਬੀਤੇ ਚਾਰ ਦਿਨਾਂ ਦੇ ਸੁਹਾਗ ਦੀ ਨਿਘੀ ਯਾਦ ਵਿਚ ਹਿੱਕ ਤਪਾਉਣ ਲਈ ਰਹਿ ਗਈ ਸੀ।
ਯੋਧੇ
