ਬੱਚਿਆਂ ਦਾ ਜੀਵਨ ਢਾਲਣ ਵਾਸਤੇ,-ਕਿਉਂ ਅਸੀਂ ਪੜ੍ਹਦੇ ਰਹੇ ਹਾਂ-ਆਦ੍ਰਸ਼ਕ ਮਾਸਟਰ ਹੋਣੇ ਚਾਹੀਦੇ ਹਨ। ਫਿਰ ਮੇਰਾ ਖ਼ਿਆਲ ਹੈਡ ਮਾਸਟਰ ਦੀ ਮਧਮ ਹੋ ਰਹੀ ਸੂਰਤ ਵਲ ਖਿਚਿਆ ਜਾਂਦਾ, ਜੋ ਪਲ ਪਲ ਮੈਨੂੰ ਪੰਘਰਦੀ ਜਾਪਦੀ, ਉਸ ਕਪੜੇ ਵਾਂਗੂੰ ਡਿਗਦੀ ਜਾਪਦੀ ਜੋ ਕੋਰਾ ਹੀ ਸਿਊਣ ਪਿਛੋਂ ਇਕ ਵਾਰ ਵੀ ਧੋਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਗਿਆ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਮੈਲ ਨੇ ਚੁੰਣ੍ਹ ਚੁੰਣ੍ਹ ਕੇ ਖਾ ਲਿਆ ਸੀ ਤੇ ਜੋ ਆਪਣੇ ਆਪ ਹੀ ਗਲੋਂ ਖਿਸਕ ਕੇ ਲਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਮੈਂ ਦਸਿਆ ਹੈ, ਸਾਡਾ ਹੈਡ ਮਾਸਟਰ ਗੁਲਾਮ ਤਬੀਅਤ ਦਾ ਜੀ ਹਜ਼ੂਰੀਆ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਖ਼ਿਆਲ ਬਾਬੇ ਆਦਮ ਦੇ ਵੇਲੇ ਦੇ ਸਨ। ਉਹ ਮੁੰਡਿਆਂ ਦੀ ਅਜ਼ਾਦੀ ਦੇ ਹੱਕ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਸੀ,- ਮੁੰਡਿਆਂ ਨੂੰ ਸਿਨੇਮਾ ਨਹੀਂ ਵੇਖਣਾ ਚਾਹੀਦਾ, ਗਾਣਾ ਨਹੀਂ ਸਿਖਣਾ ਚਾਹੀਦਾ, ਬਸ ਪੜ੍ਹਦੇ ਹੀ ਰਹਿਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਸਵੇਰੇ ਅਠ ਵਜੇ ਤੋਂ ਸ਼ਾਮ ਦੇ ਅਠ ਵਜੇ ਤਕ, ਬਸ ਅੱਠੂ ਆਠੇ ਚੌਂਠ ਘੰਟੇ ਹੀ ਕੰਪੋਜ਼ੀਸ਼ਨਾਂ ਨੂੰ ਘੋਟਦੇ ਰਹਿਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਫਰੇਜ਼ਾਂ ਰਟਦੇ ਰਹਿਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਇਸੇ ਵਾਸਤੇ ਉਸ ਦੀ ਹੈਡ ਮਾਸਟਰੀ ਦੇ ਵੱਕਤ ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਬੈਂਡ ਦਾ ਸਾਮਾਨ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਅਲਮਾਰੀਆਂ ਵਿਚ ਬੰਦ ਹੀ ਪਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ, ਡਰਿਲ ਮਾਸਟਰ ਵੀ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰਖਿਆ ਹੋਇਆ, ਪਰ ਡਰਿਲ ਦਾ ਇਕ ਪੀਰੀਅਡ ਜ਼ਰੂਰ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਜਿਸ ਵਿਚ ਉਹ ਸਾਨੂੰ ਅਨੈਲੇਸਿਜ਼ ਕਰਾਉਂਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ।
ਇਕ ਵਾਰੀ, ਮੈਨੂੰ ਯਾਦ ਹੈ, ਅੱਧੀ ਛੁੱਟੀ ਵੇਲੇ ਹੈਡ ਮਾਸਟਰ ਨੇ ਬਚਨ ਨੂੰ-"ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਤੇਰਾ ਤਕਨੀਆਂ ਰਾਹ"-
ਨਵਾਂ ਮਾਸਟਰ
