ਦਿਮਾਗ ਵਿਚ ਸਾਂ ਸਾਂ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ, ਇਸ ਸਾਂ ਸਾਂ ਵਿਚ ਮੈਨੂੰ ਕਮਰੇ ਦੀਆਂ ਕੰਧਾਂ ਪਾਟ ਕੇ ਡਿਗਦੀਆਂ ਜਾਪੀਆਂ, ਤੇ ਐਉਂ ਜਾਪਿਆ ਇਨ੍ਹਾਂ ਕੰਧਾਂ ਦੇ ਮਲਬੇ ਥਲੇ, ਸੈਕੰਡ ਮਾਸਟਰ ਤੇ ਹੈਡ ਮਾਸਟਰ ਦਬੇ ਗਏ ਸਨ, ਤੇ ਉਚੀ ਉਚੀ ਚੀਕ ਕੇ ਆਖ ਰਹੇ ਸਨ,-ਬਚਾਓ, ਭੁਚਾਲ!
"ਕਿਉਂ!" ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਧਿਆਨ ਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਚੀਕਾਂ ਦਾ ਜਵਾਬ ਦੇਂਦਿਆਂ ਉਚੀ ਸਾਰੀ ਆਖਿਆ ਸੀ। ਅਤੇ ਮਾਸਟਰ ਦੀ ਟਿਕਵੀਂ ਅਵਾਜ਼ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਫਿਰ ਆਪਣੇ ਵਲ ਖਿਚ ਲਿਆ ਸੀ।
"ਗਲ ਤਾਂ ਮਾਮੂਲੀ ਹੀ ਹੈ।" ਉਸ ਨੇ ਦਸਿਆ ਸੀ, "ਅਸਾਂ ਸਾਰੇ ਮਾਸਟਰਾਂ ਰਲਕੇ ਤਰੱਕੀਆਂ ਵਾਸਤੇ ਦਰਖਾਸਤ ਕੀਤੀ ਸੀ, ਹਾਂ ਅਰਜ਼ੀ ਮੇਰੇ ਹਥ ਦੀ ਲਿਖੀ ਸੀ, ਥਲੇ ਦਸਖਤ ਤਾਂ ਭਾਵੇਂ ਸਭ ਦੇ ਹੋਏ ਸਨ, ਪਰ ਜੋ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਹੋਈ, ਮੈਨੂੰ ਬੈਂਤ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਪਏ ਪਰ ਨੌਕਰੀਓਂ ਜਵਾਬ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ ......"
ਅਤੇ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਹੋਰ ਕੀ ਕੁਝ ਉਸ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਦਸਿਆ, ਮੈਂ ਇਸ ਤੋਂ ਪਿਛੋਂ ਕੁਝ ਵੀ ਨਾ ਸਮਝ ਸਕਿਆ, ਬਿਤਰ ਬਿਤਰ ਮਾਸਟਰ ਵਲ ਝਾਕ ਰਿਹਾ ਸਾਂ, ਉਸ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਆਪਣੇ ਮਨ ਤੇ ਪਕੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਲੀਕਣੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸਾਂ, ਪਰ ਟਲੀ ਵਜਣ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਨਾਲ ਮੈਂ ਕੁਝ ਉਖੜ ਗਿਆ ਅਤੇ ਮਾਸਟਰ ਦੇ ਇਹ ਆਖ਼ਰੀ ਲਫ਼ਜ਼ ਮੇਰੇ ਕੰਨਾਂ ਥਾਣੀਂ ਮਨ ਵਿਚ ਉਤਰ ਗਏ।
“...ਤੁਹਾਨੂੰ ਸਟ੍ਰਾਈਕ ਵਾਸਤੇ ਵਰਗਲਾਉਣ ਦਾ ਅਲਜ਼ਾਮ ਵੀ ਮੇਰੇ ਤੇ ਹੀ ਲਗਾ ਹੈ, ਪਰ ਸਾਨੂੰ ਇਸ ਨਾਲ ਦਿਲ ਨਹੀਂ ਛਡਣਾ ਚਾਹੀਦਾ; ਅਸੀਂ ਆਪਣੀਆਂ ਨਿਕੀਆਂ ਨਿਕੀਆਂ
੨੧੩.
