ਉਸ ਨੇ ਪਲ ਪਲ ਅੱਖਾਂ ਝਮਕੀਆਂ ਆਪਣੇ ਦਿਮਾਗ਼ ਤੇ ਜ਼ੋਰ ਪਾਇਆ, ਮਨ ਵਿਚ ਦੀ ਕੁੜੀ ਦੇ ਚਿਹਨ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਵੇਖੇ ਤੇ ਉਸ ਆਉਂਦੀ ਹੋਈ ਕੁੜੀ ਦੇ ਨਕਸ਼ਾਂ ਵਿਚ ਉਸ ਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਉਲਝ ਕੇ ਰਹਿ ਗਈਆਂ। ਕੁੜੀ ਨੇੜੇ ਆਉਂਦੀ ਗਈ। ਉਸਦਾ ਹੈਂਡਲ ਤੇ ਕਾਬੂ ਘਟਦਾ ਗਿਆ, ਘਟਦਾ ਗਿਆ। ਕੁਝ ਹੋਇਆ, ਤੇ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਉਹ ਕੁੜੀ ਕਦੋਂ ਉਸ ਦੇ ਲਾਗੋਂ ਦੀ ਲੰਘ ਗਈ। ਉਹ ਕਾਲਜ ਪੁਜ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਉਸ ਦਿਨ ਕਾਲਜ ਵਿਚ ਉਹ ਪੜ੍ਹ ਨਾ ਸਕਿਆ, ਪ੍ਰੈਕਟੀਕਲ ਵਿਚ ਵੀ ਉਸ ਦਾ ਦਿਲ ਨਾ ਲਗਾ, ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਉਹ ਘਰ ਪਰਤ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਉਸ ਨੂੰ ਉਮੀਦ ਸੀ ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਵੀ ਘਰ ਜਾ ਰਹੀ ਹੋਵੇਗੀ, ਉਹ ਉਸ ਨੂੰ ਵੇਖ ਸਕੇਗਾ..........
ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਉਸ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਕੁਝ ਹੋਇਆ ਜਾਂ ਨਾ, ਪਰ ਉਹ ਜ਼ਰੂਰ ਉਸ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਲਗ ਗਿਆ ਸੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਮੰਨਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਪਿਆਰ ਪਹਿਲੀ ਨਜ਼ਰ ਦਾ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਉਹ ਇਹ ਵੀ ਯਕੀਨ ਰਖਦਾ ਸੀ ਦਿਲਾਂ ਦੇ ਦਿਲਾਂ ਨੂੰ ਰਾਹ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਉਸ ਦੀ ਬਾਬਤ ਸੋਚਦਾ ਸੀ, ਉਹ ਵੀ ਜ਼ਰੂਰ ਉਸ ਵਾਸਤੇ ਸੋਚਦੀ ਹੋਵੇਗੀ। ਅਤੇ ਉਸੇ ਸ਼ਾਮ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਇਕ ਦੋਸਤ ਨੂੰ ਦਸਿਆ ਸੀ ਮੈਂ ਸਮਝਦਾ ਸਾਂ ਆਰਟਿਸਟ ਦਾ ਕਲਪਿਤ ਹੁਸਨ ਆਰਟਿਸਟ ਦੇ ਦਿਮਾਗ ਤੋਂ ਬੁਰਸ਼ ਤੇ ਕੈਨਵਸ ਤੱਕ ਹੀ ਮਹਿਦੂਦ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਨਹੀਂ, ਅਜ ਮੈਂ ਅਰਸ਼ੀ ਸੁਹੱਪਣ ਵੇਖਿਆ ਹੈ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਆਰਟ ਵਕਾਲਤ ਦੀ ਵੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਨਹੀਂ, ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿਚ ਹੀ ਮੁਕੰਮਲ ਹੈ।
ਇਹ ਪਹਿਲੀ ਕੁੜੀ ਸੀ, ਜੋ ਉਸ ਨੂੰ ਅਤਿ ਪਿਆਰੀ
੭੮.
ਸਮੇਂ ਸਮੇਂ
