ਜੀਹਦੇ ਆਉਂਦਿਆਂ ਨੱਸਦੇ ਗ਼ਮ ਸਾਰੇ,
ਪੱਛੋ ਨਾਮ ਤੇ 'ਖ਼ੁਸ਼ੀ' ਸਦੌਣ ਵਾਲੀ ।
ਘਟਾਂ ਬੱਨ੍ਹਕੇ ਅੱਜ ਉਸ਼ੇਰ ਵੇਲੇ,
ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਉੱਤੇ ਕਿਤੋਂ ਆ ਗਈ ਸੀ ।
ਹੱਸ ਹੱਸ ਕੇ ਫੁਲਾਂ ਦੇ ਵਾਂਗ ਮੈਨੂੰ,
ਚੇਟਕ ਬਾਗ਼ ਦੇ ਸੈਰ ਦੀ ਲਾ ਗਈ ਸੀ ।
ਗਿਆ ਟਹਿਲਦਾ ਟਹਿਲਦਾ ਬਾਗ਼ ਅੰਦਰ,
ਜਾਕੇ ਫੁੱਲ ਅਡੋਲ ਇਕ ਤੋੜਿਆ ਮੈਂ ।
ਲੱਖ ਨਹੁੰਦਰਾਂ ਮਾਰੀਆਂ ਕੰਡਿਆਂ ਨੇ,
ਖਾਲੀ ਹੱਥ ਨ ਪਿਛ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮੋੜਿਆ ਮੈਂ ।
ਡਿਗਕੇ ਪੱਤੀਆਂ ਉਹਦੀਆਂ ਖਿੰਡ ਗਈਆਂ,
ਜਦੋਂ ਸੁੰਘਣਾ ਓਸਨੂੰ ਲੋੜਿਆ ਮੈਂ ।
ਬੜੇ ਹਿਰਖ ਅਫਸੋਸ ਦੇ ਨਾਲ ਮੁੜਕੇ,
ਇਕ ਇਕ ਖੰਭੜੀ ਨੂੰ ਫੜਕੇ ਜੋੜਿਆ ਮੈਂ ।
ਓਹਨੂੰ ਆਖਿਆ 'ਦੱਸ ਤੂੰ ਮੂਰਖਾ ਓ,
ਵਿਗੜ ਚੱਲੀ ਸੀ ਸੁੰਘਿਆਂ ਸ਼ਾਨ ਤੇਰੀ ?
ਪਾਣ ਪੱਤ ਜਦ ਬੁਲਬਲਾਂ ਲਾਹੁੰਦੀਆਂ ਨੀ,
ਓਦੋਂ ਜਾਂਦੀ ਏ ਕਿੱਥੇ ਇਹ ਆਨ ਤੇਰੀ ?'
ਅੱਗੋਂ ਓਸ ਨੇ ਦਿੱਤਾ ਜਵਾਬ ਮੈਨੂੰ,
'ਟਾਹਣੀ ਵਾਲੜੇ' ਤੋਂ ਪੁੱਛੀਂ ਹਾਲ ਸਾਰਾ ।
ਉਥੋਂ ਉੱਠਕੇ ਗਿਆ ਮੈਂ ਓਸ ਵੱਲੇ,
ਜਾ ਕੇ ਕੱਢਿਆ ਦਿਲੀ ਉਬਾਲ ਸਾਰਾ।
ਹੰਝੂ ਡੇਗ ਤਰੇਲ ਦੇ ਅੱਖੀਆਂ ਚੋਂ,
ਦੱਸਣ ਲੱਗਾ ਉਹ ਹਾਲ ਅਹਿਵਾਲ ਸਾਰਾ ।
ਏਸੇ ਸ਼ੁਭ ਸੁਲੱਖਣੇ ਦਿਨ ਬਦਲੇ,
ਅਸਾਂ ਲੁਕ ਛਿਪ ਕੱਢਿਆ ਸਾਲ ਸਾਰਾ ।
