ਪੰਨਾ:ਨੂਰੀ ਦਰਸ਼ਨ.pdf/155

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਸ ਸਫ਼ੇ ਦੀ ਪਰੂਫ਼ਰੀਡਿੰਗ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ

ਤਾਂਘ

ਰੇਤ ਦਾ ਮੈਦਾਨ ਬੀਆਬਾਨ ਪਿਆ ਦਿੱਸਦਾ ਹੈ,
ਤ੍ਰੇਹ ਮਾਰੇ ਪੰਛੀ ਨਹੀਂ ਖੰਭ ਫਟਕਾਰਦੇ ।
ਡਕਾ ਡਕ ਤਾਲ ਭਰੇ, ਥਲ ਦੂਰੋਂ ਜਾਪਦੇ ਨੇ,
ਧੁੱਪ ਨਾਲ ਭੱਖ਼ ਲੌਂਦੇ ਲਹਿਰਾਂ ਦੀ ਨੁਹਾਰ ਦੇ ।
ਡਰ ਨਾਲ ਸੂਰਜ ਦਾ ਭੀ ਚੇਹਰਾ ਪਿਆ ਢਲਦਾ ਏ,
ਜ਼ਰੇ ਜਦੋ ਲਿਸ਼ਕਾਂ ਦੇ ਤੀਰ ਹੈਨ ਮਾਰਦੇ ।
ਕਿਰਨਾਂ ਦਾ ਰੂਪ ਧਾਰ, ਜ਼ਿਮੀਂ ਅੰਦਰ ਧੱਸਦੀ ਏ,
ਭੁੱਜਦੇ ਨੇ ਪੈਰ ਹੇਠੋਂ ਧੁੱਪ ਜੇਹੀ ਨਾਰ ਦੇ ।
ਜੌਂ ਜਿੰਨੀ ਛਾਂ ਕਿਤੇ ਜ਼ੱਰੇ ਨੂੰ ਭੀ ਲੱਭਦੀ ਨਹੀਂ,
ਚਹੁੰ ਕੁੰਟੀ ਰਾਜ ਦਿੱਸਣ ਭਾਨ ਸਰਕਾਰ ਦੇ ।
ਰੱਤ ਦੇ ਪਰਨਾਲੇ ਵਗੇ ਹੋਏ ਹੈਨ ਇੱਕ ਪਾਸੇ,
ਕਾਰੇ ਏਹ ਕੋਈ ਜਾਪਦੇ ਨੇ ਮੌਤ ਅਲੋਕਾਰ ਦੇ ।
ਕੜੇ ਕੇਸ ਲੋਥਾਂ ਦੇ ਪਏ ਸਾਫ਼ ਸਾਫ਼ ਆਖਦੇ ਨੇ,
ਟੁੱਟੇ ਹੋਏ ਫੁੱਲ ਨੇ ਇਹ ਨਾਨਕੀ ਗੁਲਜ਼ਾਰ ਦੇ ।
ਤਾਰਿਆਂ ਦੇ ਵਾਂਗ ਜ਼ੱਰੇ ਉੱਡ ਉੱਡ ਰੇਤ ਵਾਲੇ,
ਜੌਹਰ ਪਏ ਵਿਖਾਲਦੇ ਨੇ ਓਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਤਲਵਾਰ ਦੇ ।
ਲਾਲ ਲਾਲ ਵਹਿਣ ਵਗੇ ਹੋਏ ਸੂਹਾ ਮੂੰਹ ਕਰ,
ਉੱਚੀ ਉੱਚੀ ਧਰਮੀਆਂ ਨੂੰ ਹੈਨ ਏਹ ਪੁਕਾਰਦੇ:
ਵੇਖੋ ! ਰਣ ਜੋਧੇ ਭਾਰਤ ਮਾਤ ਦੇ ਰੰਗੀਲੇ ਹੱਥ,
ਰੱਤ ਵਾਲੀ ਮਹਿੰਦੀ ਨਾਲ ਏਦਾਂ ਨੇ ਸ਼ਿੰਗਾਰਦੇ ।
ਸਿਹਰੇ ਵਾਂਗ ਖਿੰਡੇ ਹੋਏ ਕੇਸ ਕਿਸੇ ਮੁਖੜੇ ਤੇ,
ਵਾ ਨਾਲ ਹਿੱਲ ਹਿੱਲ ਹੈਨ ਏਹ ਚਿਤਾਰਦੇ:
ਵੇਖੋ ਲਾੜੀ ਮੌਤ ਦੀ ਵਿਅਹੁੰਦੇ ਨੇ ਏਸ ਤਰਾਂ,
ਨੀਂਗ਼ਰ ਚੰਦ ਸਿੱਖ ਦਸਮੇਸ਼ ਅਵਤਾਰ ਦੇ ।

੧੪੯.