ਪੰਨਾ:ਨੂਰੀ ਦਰਸ਼ਨ.pdf/156

ਪੈਰ ਕਿਸੇ ਲੋਥ ਦੇ ਨੇ ਟਿਕੇ ਦੂਜੀ ਲੋਥ ਉੱਤੇ,
ਵੇਖ ਵੇਖ ਅਕਲ ਵਾਲੇ ਅਰਥ ਨੇ ਇਹ ਧਾਰਦੇ:
ਧਰਮ-ਆਨ ਛੱਡਦੇ ਨਹੀਂ ਮਰਕੇ ਵੀ ਸੂਰਬੀਰ,
ਵੈਰੀਆਂ ਦੇ ਸੀਨਿਆਂ ਤੇ ਪੈਰ ਨੇ ਪਸਾਰਦੇ ।
ਗੱਲ ਕਾਹਦੀ ਸੁੱਤੇ ਹੈਨ ਚਾਦਰ ਤਾਣ ਮੌਤ ਵਾਲੀ,
ਸ਼ੀਹਾਂ ਵਰਗੇ ਖ਼ਾਲਸੇ ਕੁਝ ਅੰਦਰ ਓਸ ਬਾਰ ਦੇ ।
ਇਕ ਪਾਸੇ ਬੈਠੀ ਹੋਈ ਮਾਈ ਭਾਗੋ ਧੋਂਵਦੀ ਏ,
ਰੱਤ ਭਿੰਨੇ ਫੱਟ ਨਾਲੇ ਮੇਹਣੇ ਸੰਸਾਰ ਦੇ ।
ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਫਿਰਦੇ ਨੇ ਲਾਲ ਮਾਤਾ ਗੁਜਰੀ ਦੇ,
ਕੜੇ ਭੱਥੇ ਵਾਲੀ ਨਾਜ਼ਕ ਬਾਂਹ ਨੂੰ ਹੁਲਾਰਦੇ ।
ਮਿੱਟੀ ਝਾੜ ਪੂੰਝਦੇ ਨੇ ਮੁੱਖ ਕਿਸੇ ਖਾਲਸੇ ਦਾ,
ਖਿੰਡੇ ਹੋਏ ਕੇਸ ਹੈਨ ਕਿਸੇ ਦੇ ਸਵਾਰਦੇ ।
ਮਾਲੀ ਵਾਂਗ ਚੁੱਕ ਚੁੱਕ ਹਿਰਖ ਨਾਲ ਵੇਖਦੇ ਨੇ,
ਫੁੱਲ ਟੁੱਟੇ ਪੱਛੇ ਹੋਏ ਸਿੱਖੀ ਦੀ ਬਹਾਰ ਦੇ ।
ਨਾਲੇ ਵਰ ਦੇਂਦੇ ਜਾਂਦੇ ਲੱਖਾਂ ਤੇ ਹਜ਼ਾਰੀਆਂ ਦਾ,
ਛੱਟੇ ਪੈ ਵਸਾਂਵਦੇ ਨੇ ਰੱਬੀ ਉਪਕਾਰ ਦੇ ।
ਵੇਂਹਦੇ ਵੇਂਹਦੇ ਰਣ, ਇਕ ਸਹਿਕਦਾ ਮੁਰੀਦ ਲੱਭਾ,
ਫੱਟ ਡਾਢੇ ਲੱਗੇ ਹੋਏ ਪਿੰਡ ਤੇਜ ਧਾਰ ਦੇ ।
ਬਿਤਰ ਬਿਤਰ ਤੱਕਦਾ ਤੇ ਬੋਲ ਮੂੰਹੋਂ ਸਕਦਾ ਨਹੀਂ,
ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਅੜੇ ਹੋਏ ਨੇ ਸ੍ਵਾਸ ਜਾਂਦੀ ਵਾਰ ਦੇ ।
ਮੁੱਖ ਉਹਦਾ ਪੂੰਝਕੇ ਰੁਮਾਲ ਨਾਲ ਦਸਮ ਗੁਰੂ,
ਸੜੀ ਹੋਈ ਹਿੱਕ ਉਹਦੀ ਪਾਣੀ ਨਾਲ ਠਾਰਦੇ ।
ਪੱਟ ਉੱਤੇ ਸੀਸ ਉਹਦਾ ਰੱਖ ਕੇ ਅਸੀਸ ਨਾਲ,
ਕੇਰੇ ਫੇਰ ਫੁੱਲ ਮੂੰਹੋਂ ਆਪਣੇ ਪਿਆਰ ਦੇ:
ਮੰਗ ਜੋ ਕੁਝ ਮੰਗਣਾਈਂ ਮੰਗ ਛੇਤੀ ਪ੍ਯਾਰ੍ਯਾ ਓ,
ਬੂਹੇ ਖੋਲ੍ਹ ਦਿੱਤੇ ਤੇਰੇ ਵਾਸਤੇ ਭੰਡਾਰ ਦੇ ।

੧੫੦.