ਇਸ ਸਫ਼ੇ ਦੀ ਪਰੂਫ਼ਰੀਡਿੰਗ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ
ਲਾਲਾਂ ਵਾਂਗੂੰ ਦਾਗ਼ ਲਗਾਏ
ਦਿਲ ਵਿਚ ਕਾਲੇ ਕਾਲੇ ।
ਘਾਹ ਸੀਨੇ ਦੇ ਅੱਲੇ ਛਿੱਲੇ
ਨੋੜੇ ਕੱਚੇ ਛਾਲੇ ।
ਤੜਫਣ ਲੱਗਾ ਯਾਦ ਆਏ ਜਦ,
ਝੂਠਿਆਂ ਕੌਲਾਂ ਵਾਲੇ ।
ਬੇ-ਵਸ ਹੋਯਾ ਆਖਰ ਰੋਇਆ,
ਵੱਸ ਨ ਰਹਿਆ ਮੇਰੇ ।
ਕੁੜ੍ਹ ਕੁੜ੍ਹ ਕੇ ਮੈਂ ਸਿੱਟੇ ਵਾਂਗੂੰ,
ਦਾਣੇ ਹੰਝੂ ਕੇਰੇ ।
ਮੈਂ ਅਨਤਾਰੂ ਤਰਨ ਨ ਜਾਣਾਂ,
ਰੋਹੜ ਹੰਝੂ ਦਾ ਆਯਾ ।
ਡੂੰਘਿਆਂ ਵਹਿਣਾਂ ਆਕੇ ਮੈਨੂੰ,
ਡੂੰਘੇ ਵਹਿਣ ਡੁਬਾਯਾ ।
ਦਿਲ ਘਟਿਆ ਤੇ ਵਧੀ ਬਿਹੋਸ਼ੀ,
ਡੋਬਾਂ ਰੱਖ ਵਿਖਾਯਾ ।
ਰੁੜ੍ਹਿਆ ਜਾਂਦਾ ਗੋਤੇ ਖਾਂਦਾ ।
ਮੌਜਾਂ ਮਾਰ ਮੁਕਾਯਾ ।
ਬੁਲਬੁਲਿਆਂ ਦੇ ਵਾਂਗੂੰ ਆਖ਼ਿਰ,
ਬੜਾ ਮੇਰਾ ਟੁਟਿਆ ।
ਰੂਹ ਜਾ ਲੱਗਾ ਬੰਨੇ ਉੱਤੇ,
ਬੁਤ ਪਾਣੀ ਵਿਚ ਸੁਟਿਆ ।
ਬੇ ਦਰਦਾਂ ਦੀ ਗਫਲਤ ਆਕੇ,
ਦੀਦੇ ਮੇਰੇ ਘੁੱਟੇ ।
ਅੱਖਾਂ ਵਾਲੀਆਂ ਬਾਰੀਆਂ ਉਤੇ
ਨੀਂਦਰ ਪਰਦੇ ਸੁੱਟੇ ।
੧੫੩.
