ਪੰਥ-ਸੰਦੇਸਾ
ਵਾ ਰਾਣੀਏਂ ਦਸ ਖਾਂ ਭਲਾ ਮੈਨੂੰ,
ਕੀ ਤੂੰ ਅਰਸ਼ ਦਾ ਕਿੰਗਰਾ ਢਾ ਦਿੱਤਾ ।
ਤੁਬਕਾ ਤੁਬਕਾ ਪਿਆਲੀਆਂ ਵਿੱਚ ਪਾਕੇ,
ਪਹਿਲੋਂ ਨਸ਼ਾ ਤ੍ਰੇਲ ਦਾ ਪਿਆ ਦਿੱਤਾ ।
ਕੁਤ ਕੁਤਾਰੀਆਂ ਕੱਢ ਕੇ ਫੇਰ ਮਗਰੋਂ,
ਕਲੀਆਂ ਫੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਰਤਾ ਹਸਾ ਦਿੱਤਾ ।
ਏਹੋ ਜਹੀਆਂ ਮੈਂ ਝਾਕੀਆਂ ਡਿੱਠੀਆਂ ਨੇ,
ਏਹ ਤੂੰ ਨਵਾਂ ਨਹੀਂ ਨਾਟਕ ਵਿਖਾ ਦਿੱਤਾ ।
ਕਲਗੀ ਵਾਲੇ ਦੇ, ਅਰਸ਼ੀ ਦਰਬਾਰ ਅੰਦਰ,
ਜੇ ਤੂੰ ਮੇਰਾ ਸੁਨੇਹਾ ਏਹ ਜਾ ਦਿੱਤਾ ।
ਤਦ ਮੈਂ ਕਵਾਂਗਾ ਤੈਨੂੰ ਸਵਾਣੀਏਂ ਨੀ,
ਅਜ ਤੂੰ ਸਿੱਖੀ ਦਾ ਕੰਵਲ ਖਿੜਾ ਦਿੱਤਾ ।
ਸਾਡੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਪੁੱਜ ਕੇ ਏਹ ਆਖੀਂ,
ਪਿਤਾ ਸਾਨੂੰ ਕਿਓਂ ਮਨੋ ਭੁਲਾ ਦਿੱਤਾ ।
ਬੀਤੇ ਜੁੱਗੜੇ ਅਸਾਂ ਦੁਖਿਆਰਿਆਂ ਨੂੰ,
ਸੁਫ਼ਨੇ ਵਿੱਚ ਵੀ ਦਰਸ ਨਹੀਂ ਆ ਦਿਤਾ ?
ਫੁੱਲਾਂ ਵਰਗੀਆਂ ਸਾਡੀਆਂ ਅੱਖੀਆਂ ਨੂੰ,
ਤੁਹਾਡੀ ਸਿੱਕ ਨੇ ਸੁੱਕਣੇ ਪਾ ਦਿੱਤਾ ।
ਕੇਹੜੇ ਦੂਤੀ ਨੇ ਆਪ ਦਾ ਚਿੱਤ ਕੋਮਲ,
ਏਹੋ ਜਿਹਾ ਕਠੋਰ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ ।
ਅਸਾਂ ਮੰਨਿਆਂ ਓਸੇ ਨੂੰ ਸ਼ੁਕਰ ਕਰਕੇ,
ਜੋ ਜੋ ਪਿਤਾ ਜੀ ਤੁਸਾਂ ਫੁਰਮਾ ਦਿੱਤਾ।
ਜੇ ਤੂੰ ਕਿਹਾ ਮੈਂ ਸਿੱਖੀ ਦਾ ਹਾਂ ਸੂਰਜ,
ਅਸਾਂ ਚੜ੍ਹਦੇ ਨੂੰ ਸੀਸ ਨਿਵਾ ਦਿੱਤਾ ।
