ਇਸ ਸਫ਼ੇ ਦੀ ਪਰੂਫ਼ਰੀਡਿੰਗ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ
ਕੀਕਰ ਦੁੱਖ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਸਹਿੰਦੇ
ਧਰਮੋਂ ਮੂਲ ਨਾ ਡੋਲਨ ।
ਸੀਸ ਕਟਾਵਣ, ਖੱਲ ਲੁਹਾਵਣ,
ਭੇਦ ਨਾ ਓਦ੍ਹਾ ਖੋਲ੍ਹਨ ।
ਮੁੱਦਾ ਕੀ ਅਜ ਆ ਨੀ ਤੈਨੂੰ
ਐਸੀ ਗੱਲ ਸੁਣਾਵਾਂ ।
ਪੰਧ ਦਿੱਲੀ ਦਾ ਦਰਦ ਦਿਲੀ ਵਿਚ,
ਤੇਰਾ ਕੁੱਲ ਮੁਕਾਵਾਂ ।
ਕਿੱਸਾ ਇੱਕ ਸ਼ਹੀਦੀ ਵਾਲਾ
ਖੋਲ੍ਹ ਸੁਣਾਵਾਂ ਤੈਨੂੰ ।
ਰਹਿੰਦੀ ਦੁਨੀਆਂ ਤੀਕਰ ਤੂੰ ਭੀ,
ਯਾਦ ਕਰੇਂਗੀ ਮੈਨੂੰ ।
ਐਸੇ ਖ਼ੂਨ ਪਵਿੱਤਰ ਵਾਲੇ
ਤੈਨੂੰ ਦਰਸ ਕਰਾਵਾਂ ।
ਦਰਸ ਕਰਾਕੇ ਰੱਬੀ ਰੰਗਣ
ਤੈਨੂੰ 'ਜਹੀ ਚੜ੍ਹਾਵਾਂ ।
ਜੇੜ੍ਹੇ ਰਾਹੋਂ ਤੂੰ ਇਕ ਵਾਰੀ,
ਲੰਘੇਂ ਕਲਮ ਪਿਆਰੀ ।
ਖਿੜਨ ਹਕੀਕੀ ਬੂਟੇ ਓਥੇ,
ਫੁੱਟੇ ਕੇਸਰ ਕਿਆਰੀ ।
--0--
ਕੁਰਬਾਨੀ
ਚੰਨੋ ਨੌਵੀਂ ਸੀ ਚਾਨਣੀ ਰਾਤ ਐਪਰ
ਓਹਦਾ ਰੋਗ ਸੀ ਨਿਰਾ ਵਿਜੋਗਨਾਂ ਦਾ।
੮੭
