ਲੈਂਦਾ, ਮੈਨੂੰ ਚੈਨ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਉਂਦਾ। ਕਹਾਣੀ ਤਾਂ ਬਣੀ ਪਈ ਸੀ, ਬੱਸ ਲਿਖਣ ਦੀ ਦੇਰ ਸੀ।
ਇੱਕ ਅਧਖੜ ਉਮਰ ਦੀ ਜਨਾਨੀ ਨਾਲ ਸਤਾਰਾਂ ਕੁ ਵਰਿਆਂ ਦੀ ਕੁੜੀ ਬੱਸ ਵਿੱਚ ਚੜ੍ਹੀ। ਵੇਖਣ ਨੂੰ ਉਹ ਕੁੜੀ ਬਿਲਕੁਲ ਰਾਣੀ ਵਰਗੀ ਲੱਗਦੀ ਸੀ। ਦਰਮਿਆਨਾ ਕੱਦ, ਕਣਕਵੰਨਾ ਰੰਗ, ਜ਼ਰਾ ਕੁ ਤਿੱਖੇ ਨੈਣ-ਨਕਸ਼, ਵਗੈਰ ਕਿਸੇ ਡਿਜ਼ਾਈਨ ਤੋਂ ਵਾਲ ਗੁੰਦ ਕੇ ਕੀਤੀ ਹੋਈ ਮੋਟੀ ਗੁੱਤ-ਨਾ ਕੋਈ ਮੇਕਅੱਪ, ਨਾ ਫੈਸ਼ਨ!
ਸ਼ਾਇਦ ਬਹੁਤੀਆਂ ਪੇਂਡੂ ਕੁੜੀਆਂ ਇੱਕੋ ਜਿਹੀਆਂ ਹੀ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਪਰ ਨਹੀਂ-ਕਾਲਜ ਵਿੱਚ ਜਾ ਕੇ ਤਾਂ ਕਈ ਪੇਂਡੂ ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੰ ਪਰ ਲੱਗ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਪਿੰਡਾਂ ਤੋਂ ਆਈਆਂ ਕਈ ਕੁੜੀਆਂ ਕਾਲਜ 'ਚ ਆ ਕੇ ਮੈਂ ਬਦਲਦੀਆਂ ਵੇਖੀਆਂ ਸਨ। ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਪੰਜਾਬੀ ਸੂਟਾਂ ਦੀ ਥਾਂ ਜੀਨਸਾਂ ਨੇ ਲੈ ਲਈ ਸੀ। "ਜੱਟੀ-ਟਰਨਡ-ਮੋਡ", ਸ਼ਹਿਰ ਦੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਅਜਿਹੀਆਂ ਪੇਂਡੂ ਕੁੜੀਆਂ ਤੇ ਹੱਸਦੀਆਂ ਸਨ।
ਰਾਣੀ ਭਾਵੇਂ ਕਦੇ ਕਾਲਜ ਨਹੀਂ ਸੀ ਗਈ, ਪਰ ਸ਼ਾਇਦ ਸਹੁਰੇ ਘਰ ਜਾ ਕੇ ਉਹ ਵੀ ਬਦਲ ਜਾਵੇਗੀ। ਜਿਸ ਦਿਨ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਹ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਸਾਡੇ ਘਰ ਆਈ ਸੀ, ਉਸ ਦਿਨ ਮੰਮੀ ਸਾਹਮਣੇ ਆਪਣੇ ਸਹੁਰੇ ਘਰ ਦੀਆਂ ਤਾਰੀਫਾਂ ਦੇ ਪੁਲ ਬੰਨ੍ਹਦੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਥੱਕਦੀ।
"ਲੱਗਦੈ, ਰਾਜੇ ਨੂੰ ਰਾਣੀ ਲੱਭ-ਗੀ!" ਜਦੋਂ ਕੁਲਦੀਪ ਨੂੰ ਮੈਂ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਰਾਣੀ ਬਾਰੇ ਦੱਸਿਆ ਸੀ ਤਾਂ ਉਸਦੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੀ ਥਾਂ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵੀ ਟਿੱਚਰ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਸਨ।
"ਇਹੋ-ਜੀ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨੀ!"
"ਅੱਛਿਆ! ਤਾਂ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਵੀ ਗੱਲਾਂ ਲੁਕਾਉਣ ਲੱਗ ਪਿਐਂ!"
"ਜੇ ਇਹੋ ਜੀ ਗੱਲ ਹੁੰਦੀ ਤਾਂ ਮੈਂ ਉਸਦੇ ਮੰਗਣੇ ਤੋਂ ਖ਼ੁਸ਼ ਕਿਉਂ ਹੁੰਦਾ?" ਮੈਂ ਕੁਲਦੀਪ ਨੂੰ ਯਕੀਨ ਦਿਵਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ।
"......... ਤਾਂ ਫਿਰ ਉਹਨੂੰ ਭੈਣ ਕਹੇਂਗਾ?" ਛੇੜਖਾਨੀ ਵਿੱਚ ਕੁਲਦੀਪ ਦਾ ਪੱਖ ਭਾਰੂ ਹੁੰਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਮਜ਼ਾਕ ਚੰਗਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੱਗ ਰਿਹਾ, "ਕਿਉਂ, ਭੈਣ ਕਿਵੇਂ ਬਣੀ ਮੇਰੀ?"
"........ ਤੇਰੇ ਪਿੰਡ ਦੀ ਕੁੜੀ ਐ", ਕੁਲਦੀਪ ਜਦੋਂ ਫਸ ਗਿਆ ਤਾਂ ਉਸਦੀ ਹਾਜ਼ਰਜਵਾਬੀ ਨੇ ਕੰਮ ਦਿੱਤਾ, "ਪਿੰਡ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਭੈਣਾਂ ਈ ਤਾਂ......."
"ਤੈਨੂੰ ਪਤੈ, ਮੈਂ ਇਹਨਾਂ ਪੁਰਾਣੇ ਰਵਾਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਨੀ ਮੰਨਦਾ!"
"ਚਲੋ, ਫੇਰ, ਦੋਸਤ ਕਹਿ ਲੈਨੇ ਆਂ ਆਪਾਂ!" ਮੇਰੀ ਗੰਭੀਰਤਾ ਨੂੰ ਸਮਝਦਿਆਂ ਕੁਲਦੀਪ ਨੇ ਗੱਲ ਸਮੇਟਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ।
"ਕੁੜੀ ਨਾਲ ਦੋਸਤੀ ਦਾ ਤਾਂ ਪਿੰਡਾਂ 'ਚ ਸਵਾਲ ਈ ਪੈਦਾ ਨੀ ਹੁੰਦਾ।" ......
6/ਪਾਕਿਸਤਾਨੀ
