ਕੱਲ੍ਹ ਸ਼ਾਮ ਰੋਟੀ ਖਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਤੇ ਕੁਲਦੀਪ ਟਹਿਲਣ ਲਈ ਘਰੋਂ ਬਾਹਰ ਵੱਲ ਹੋ ਤੁਰੇ ਸੀ।
ਕੁਝ ਕਦਮ ਚੱਲਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਇੱਕ ਘਰ ’ਚੋਂ ਆ ਰਹੀਆਂ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਨੇ ਮੇਰਾ ਧਿਆਨ ਆਪਣੇ ਵੱਲ ਖਿੱਚਿਆ।
"ਦੇਖ ਖਾਂਹ, ਕਿਮੇਂ ਜ਼ਬਾਨ ਚਲਾਉਂਦੀ ਐ!"
"...... ਨਾ, ਆਹ ਸਾਰਾ ਕੁਸ਼ ਕੀ ਆਪਣੇ ਪਿਓ ਦੇ ਘਰੋਂ ਲਿਆਈਐ? ... ਪਿਓ ਕੰਜਰ ਨੇ ਦਿੱਤਾ ਈ ਕੀ ਐ..........!........ਤਾਰਿਆ, ਇਹਦੀਗੁਤਨੀ ਪੱਟ ਸਮਾਰਕੇ, ਤਾ ਲੋਟ ਆਊ ਇਹ.......!!"
ਸ਼ਾਇਦ ਉੱਥੇ ਕੁਝ ਮਾਰ-ਕੁਟਾਈ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਕੁਝ ਹਨ੍ਹੇਰੇ ਕਾਰਨ ਤੇ ਕੁਝ ਦੂਰ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੱਗ ਰਿਹਾ। ਮੈਂ ਕੁਲਦੀਪ ਵੱਲ ਪ੍ਰਸ਼ਨ ਭਰੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਨਾਲ ਵੇਖਿਆ, "ਆਹ ਕੀ ਹੋ ਰਿਹੈ .......?"
"ਇਹਨਾਂ ਦਾ ਤਾਂ ਰੋਜ਼ ਦਾ ਈ ਕੰਮ ਐ! ਰੋਜ਼ ਦਾਰੂ ਪੀ ਕੇ ਘਰਵਾਲੀ ਨਾਲ ਲੜ ਪੈਂਦੈ, ਵਿੱਚੇ ਮਾਂ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਐ.......!"
"ਇਹ ਫੇਰ ਚੁੱਪ ਕਰਕੇ ਜਰੀ ਕਿਉਂ ਜਾਂਦੀ ਐ?"
"ਹੋਰ ਕੀ ਕਰੇ, ਗਉ ਵਿਚਾਰੀ!"
ਘਰੇਲੂ ਹਿੰਸਾ ਵਿਰੁੱਧ ਕਾਨੂੰਨ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧਿਤ ਪੜ੍ਹੇ ਸਾਰੇ ਲੇਖ ਮੇਰੀ ਯਾਦ ਵਿੱਚ ਤਾਜ਼ਾ ਹੋ ਗਏ," ......... ਪੁਲਿਸ........."
ਪੁਲਿਸ ਕੀ ਕਰੂ, ਆਖਿਰ ਰਹਿਣਾ ਤਾਂ ਇਸੇ ਘਰ ’ਚ ਈ ਐ! ਨਾਲੇ, ਪੇਕੇ ਕਿੰਨੀ ਦੇਰ ਰੱਖ ਲੈਣਗੇ? ....." ਕੁਲਦੀਪ ਨੇ ਮੇਰੀਆਂ ਸੋਚਾਂ ਦੀ ਲੜੀ ਨੂੰ ਤੋੜਿਆ, "ਚੱਲ, ਛੱਡ! ਆ, ਘਰ ਚੱਲੀਏ! ਤੈਂ ਕਹਾਣੀ ਵੀ ਲਿਖਣੀ ਐ!"
ਘਰ ਵੱਲ ਪਰਤਦਿਆਂ ਕੁਲਦੀਪ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਿਆ, "ਇਹ ਉਹ ਈ ਕੁੜੀ ਐ, ਜਿਹੜੀ ਐਂ ਕਹਿੰਦਾ ਸੀ ਰਾਣੀ ਵਰਗੀ ਲੱਗਦੀ ਐ।"
ਰਾਤੀਂ ਕਹਾਣੀ ਲਿਖਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਿਆਂ ਮੈਂ ਰਾਣੀ ਬਾਰੇ ਮੁੜ ਸੋਚਿਆ- ਉਸਦੇ ਆਪਣੇ ਸਹੁਰਿਆਂ ਬਾਰੇ ਆਖੇ ਸ਼ਬਦ........... ਉਸਦੇ ਦਹੇਜ ਵਿੱਚ ਦਿੱਤਾ ਸਾਮਾਨ....... ਉਸਦੇ ਵਿਆਹ ਤੇ ਉਸਦੇ ਘਰਦਿਆਂ ਦਾ ਬੇਹੱਦ ਰੋਣਾ... ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਤੇ ਦਾਦੀ ਦੇ ਸ਼ਬਦ........."ਰੋਟੀ-ਟੁੱਕ ਸਹੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਰ ਲੈ, ਨਹੀਂ ਤਾਂ 'ਗਾਂਹ ਗੁਤਨੀ ਪਟਾਵੇਂਗੀ!" .......... "ਬਗਾਨਿਆਂ ਨੇ ਨੀਂ ਝੱਲਣਾ ਹਾਅ ਕੁਸ਼!"
ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਰਾਤ ਲੰਘ ਗਈ-ਕਹਾਣੀਦਾ ਬਣਿਆ-ਬਣਾਇਆ ਪਲਾਟ ਟੁੱਟ ਚੁੱਕਿਆ ਸੀ।......
ਘਰ ਨੇੜੇ ਪਹੁੰਚਦਿਆਂ ਹੀ ਮੇਰੀ ਪਹਿਲੀ ਨਜ਼ਰ ਰਾਣੀ ਦੇ ਮਕਾਨ ਤੇ ਪਈ। ਉਸਦਾ ਘਰ ਮੈਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਇਤਿਹਾਸਿਕ ਕਿਲਿਆਂ ਵਰਗਾ ਲੱਗਿਆ, ਜਿੱਥੇ ਕਦੇ ਜਿਉਂਦੇ-ਜਾਗਦੇ ਲੋਕ ਵੱਸਿਆ ਕਰਦੇ ਸਨ।
8/ਪਾਕਿਸਤਾਨੀ
