ਸਮੱਗਰੀ 'ਤੇ ਜਾਓ

ਪੰਨਾ:ਪਾਕਿਸਤਾਨੀ.pdf/20

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਹ ਪੰਨਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ

ਸਿਰ ਦਾ ਸਾਈਂ

ਬਲਵੀਰ ਦਾ ਭੋਗ ਪੈਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਜਦੋਂ ਲੋਕ ਚਲੇ ਗਏ, ਤਾਂ ਮਨਪ੍ਰੀਤ ਦੇ ਨੇੜਲੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਨੇ ਉਹਦੀ ਸੱਸ ਤੇ ਮਾਂ-ਬਾਪ ਨੂੰ ਕੋਲ ਬਿਠਾ ਕੇ ਗੱਲ ਤੋਰੀ, "ਰੱਬ ਵੱਲੋਂ ਜੋ ਲਿਖਿਆ ਸੀ, ਭਾਈ, ਉਹਦਾ ਭਾਣਾ ਮੰਨੋ!....... ਪਰ, ਭਾਈ, ਏਸ ਕੁੜੀ ਅੱਗੇ ਤਾਂ ਪਹਾੜ ਜਿੱਡੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਪਈ ਐ! ਇਹਦਾ ਸੋਚੋ ਕੁਸ਼!" ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ 'ਚੋਂ ਕਿਸੇ ਬਜ਼ੁਰਗ ਦੀ ਇਸ ਗੱਲ ਨਾਲ ਸਾਰਿਆਂ ਦੇ ਦਿਲ ਅੰਦਰ ਚੱਲ ਰਹੀ ਕਸ਼ਮਕਸ਼ ਬਾਹਰ ਆ ਗਈ। ਪਰ ਹੱਲ ਕਿਸੇ ਕੋਲ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਜੇ ਬਲਵੀਰ ਦਾ ਕੋਈ ਛੋਟਾ ਭਰਾ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਮਨਪ੍ਰੀਤ ਨੂੰ ਉਹਦੇ ਲੜ ਲਾਉਣ ਦੀ ਸੋਚੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਸੀ। ਪਰ ਹੁਣ ਤਾਂ ਉਹਦੇ ਮਾਂ-ਬਾਪ ਕੋਲ ਉਹਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਲਿਜਾਣ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਕੋਈ ਚਾਰਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਹੁਣ ਉਹਦਾ ਸਹੁਰੇ ਘਰ ਰਹਿ ਵੀ ਕੀ ਗਿਆ ਸੀ-'ਕੱਲੀ ਜ਼ਮੀਨ ਦੇ ਸਹਾਰੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬਿਤਾਈ ਜਾ ਸਕਦੀ!

ਪਰ ਮਨਪ੍ਰੀਤ ਦੇ ਚਲੇ ਜਾਣ ਨਾਲ ਉਹਦੀ ਸੱਸ ਘਰ 'ਚ ਇਕੱਲੀ ਰਹਿ ਜਾਣੀ ਸੀ। ਪਹਿਲਾਂ ਪਤੀ ਦੀ ਅਚਨਚੇਤ ਮੌਤ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਅੱਧਿਆਂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਹੁਣ ਇਕਲੌਤਾ ਪੁੱਤ ਵੀ ਚੱਲ ਵੱਸਿਆ। ਉਸ ਵਿਚਾਰੀ ਨੇ ਕਿਹਦੇ ਸਹਾਰੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕੱਟਣੀ ਸੀ?

ਮਨਪ੍ਰੀਤ ਦੇ ਮਾਂ-ਬਾਪ ਨੇ ਧੀ ਨੂੰ ਨਾਲ ਲਿਜਾਣ ਦਾ ਭਾਵੇਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਮਨ ਬਣਾ ਲਿਆ ਸੀ, ਪਰ ਲੋਕਾਚਾਰੀ ਕਰਕੇ ਉਹ ਆਪਣੇ ਮੂੰਹੋਂ ਕਹਿਣ ਤੋਂ ਡਰਦੇ ਸਨ। ਸੋ, ਗੱਲ ਮੁੜ-ਘਿੜ ਉੱਥੇ ਹੀ ਘੁੰਮੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ।

ਇਸ ਸਮੱਸਿਆ ਦਾ ਹੱਲ ਉਦੋਂ ਲੱਭਿਆ, ਜਦੋਂ ਮਨਪ੍ਰੀਤ ਨੇ ਆਪਣੇ ਮੂੰਹੋਂ ਕਿਹਾ, "ਮੈਂ ਮੰਮੀ ਨੂੰ ਕੱਲੀ ਛੱਡ ਕੇ ਨ੍ਹੀ ਜਾਣਾ! ਮੇਰੇ ਬਿਨਾ ਉਹਦਾ ਹੈ ਈ ਕੌਣ!"

"ਪਰ, ਧੀਏ! ਕਿਹਦੇ ਆਸਰੇ ਕੱਟੇਂਗੀ ਸਾਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ! ਜੇ ਜਬਾਕ-ਜੱਲਾ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਉਹਨੂੰ ਖਡਾ ਕੇ ਈ ਦਿਨ ਕਟੀ ਕਰ ਲੈਂਦੀ!"

ਪਰ ਮਨਪ੍ਰੀਤ ਨੇ ਸੋਚ-ਸਮਝ ਕੇ ਫੈਸਲਾ ਲਿਆ ਸੀ। ਉਹਦੀ ਦ੍ਰਿੜ੍ਹਤਾ ਵੇਖ ਕੇ ਮਾਂ-ਬਾਪ ਨੂੰ ਉਹਦੇ ਅੱਗੇ ਝੁਕਣਾ ਪਿਆ। ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਸੋਚਿਆ, ਏਸ ਔਖੀ ਘੜੀ ਵੇਲੇ ਰੌਲਾ ਪਾਉਣ ਦਾ ਕੋਈ ਫਾਇਦਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਇਹ ਗੱਲਾਂ ਤਾਂ ਥੋੜ੍ਹਾ ਸਮਾਂ ਪੈ ਕੇ ਮੁੜ-ਵਿਚਾਰੀਆਂ ਜਾ ਸਕਦੀਆਂ ਸਨ।

ਸੱਥ ਵਿੱਚ ਇਸ ਬਾਰੇ ਚਰਚਾ ਹੋਣ ਲੱਗੀ, "ਬਈ, ਕੁੜੀ ਨੇ ਬੜੀ ਦਲੇਰੀ ਦਖਾਈ!........ ਪੁੰਨ ਖੱਟ ਗਈ, ਬਈ! ਦੇਖ ਲੈ, ਜਵਾਨੀ ਕੁਰਬਾਨ ਕਰ ’ਤੀ ਆਪਣੀ ਸੱਸ ਦੀ ਸੇਵਾ ਪਿੱਛੇ!" ਇੱਕ ਬਜ਼ੁਰਗ ਨੇ ਮਨਪ੍ਰੀਤ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕੀਤੀ।

"ਸੱਸ ਦੀ ਸੇਵਾ ਪਿੱਛੇ ਨ੍ਹੀਂ, ਬਾਬਾ! ਪਾਲੇ ਪਿੱਛੇ!" ਨਾਲ ਬੈਠੇ ਇੱਕ ਮੁੰਡੇ ਨੇ

12/ਪਾਕਿਸਤਾਨੀ