ਹਰਦੀਪ ਨੂੰ ਉਹਦੇ ਬਾਹਰਲੇ ਘਰ ਇਕੱਲਿਆਂ ਮਿਲਣ ਦਾ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਬਣਾਇਆ।
"ਹਾਂ ਭਾਬੀ! ਦੱਸ?" ਦੱਬੇ ਬੁੱਲਾਂ 'ਚ ਮੁਸਕੁਰਾਉਂਦਿਆਂ ਹਰਦੀਪ ਬੋਲਿਆ।
"ਹਰਦੀਪ, ਪਾਲੇ ਦਾ ਫੋਨ ਨੰਬਰ ਹੋਗਾ ਐ ਤੇਰੇ ਕੋਲ, ਆਸਟ੍ਰੇਲੀਆ ਦਾ ਕੋਈ?"
"ਉਹਦਾ ਨੰਬਰ ਕਿੱਥੇ, ਭਾਬੀ! ਉਹ ਤਾਂ ਲੁਕ ਕੇ ਉਡਾਰੀ ਮਾਰ ਗਿਆ!"
"ਹਾਏਂ ਪਤੈ, ਕਿਹੜੇ ਸ਼ਹਿਰ 'ਚ ਐ ਉਹ, ਆਸਟ੍ਰੇਲੀਆ 'ਚ? ਕਿਸੇ ਤੋਂ ਪਤਾ ਈ ਕਰਾਇਆ ਜਾ ਸਕਦੈ।"
"ਕੋਈ ਥਹੁ-ਪਤਾ ਨੀਂ ਉਹਦਾ.........," ਹਰਦੀਪ ਨੇ ਅੱਕੇ ਹੋਏ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਹੱਥ ਮਾਰਿਆ, "......... ਐਨਾ ਈ ਪਤੈ, ਬਈ, ਆਸਟ੍ਰੇਲੀਆ ਪਹੁੰਚ ਗਿਐ! ਉਹਦੇ ਘਰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਐਦੋਂ ਵੱਧ ਕੁਸ਼ ਨ੍ਹੀਂ ਪਤਾ........ ਜਾਂ ਖਬਰੈ, ਸਾਨੂੰ ਨਾ ਦੱਸਦੇ ਹੋਣ..........?"
"ਅੱਛਿਆ........" ਕਹਿੰਦਿਆਂ ਮਨਪ੍ਰੀਤ ਹਾਲੀਂ ਸੋਚ ਹੀ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਹਰਦੀਪ ਤੋਂ ਪਾਲੇ ਬਾਰੇ ਹੋਰ ਕੀ ਪਤਾ ਕਰ ਸਕਦੀ ਸੀ ਕਿ ਤਦੇ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਖੱਬੇ ਹੱਥ ਤੇ ਮਰਦਾਨਾ ਹੱਥ ਦੀ ਛੋਹ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਈ। ਉਹ ਤ੍ਰਭਕ ਕੇ ਪਿੱਛੇ ਹਟ ਗਈ।
"......... ਗੰਗਾ ਗਈਆਂ ਹੱਡੀਆਂ ਹੁਣ ਕਿੱਥੇ ਮੁੜਦੀਆਂ ਨੇ, ਭਾਬੀ!....... ਤੂੰ ਫਿਕਰ ਨਾ ਕਰ ......... ਅਸੀਂ ਹੈਗੇ ਆਂ ਨਾ........!" ਕਹਿੰਦਿਆਂ ਹਰਦੀਪ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਕਾਮੁਕਤਾ ਦੀ ਕਲਪਨਾ ਨਾਲ ਨਸ਼ਿਆਈਆਂ ਪਈਆਂ ਸਨ। ਜਦੋਂ ਹਰਦੀਪ ਨੇ ਦੂਜੀ ਵਾਰ ਹੱਥ ਅੱਗੇ ਵਧਾਇਆ ਤਾਂ ਮਨਪ੍ਰੀਤ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਝਟਕਾ ਦਿੱਤਾ, "ਹਰਦੀਪ .....!" ਉਸਨੂੰ ਇਸ ਨਾਲੋਂ ਵੱਧ ਨਾ ਸੁੱਝੀ।
ਫਿਰ ਅਗਲੇ ਹੀ ਪਲ ਉਹ ਤੇਜ਼ ਕਦਮੀਂ ਗੇਟ ਵੱਲ ਤੁਰ ਪਈ।
"ਤੈਨੂੰ ਤਾਂ ਪਾਲੇ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਹੋਰ ਦੀਂਹਦਾ ਈ ਨੀ ਕੁਸ! .........!........ ਸਾਨੂੰ ਕੀ ਹੋਇਐ? .........," ਪਿੱਛੋਂ ਉਸ ਨੂੰ ਹਰਦੀਪ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣ ਰਹੀ ਸੀ।
ਘਰ ਪਹੁੰਚਦਿਆਂ ਹੀ ਮਨਪ੍ਰੀਤ ਨੇ ਮਾਂ ਨੂੰ ਫੋਨ ਮਿਲਾਇਆ।
"ਮੰਮੀ.......!" ਉਸ ਨੇ ਭਿੱਜੀ ਹੋਈ ਆਵਾਜ਼ 'ਚ ਗੱਲ ਕੀਤੀ।
"ਹਾਂ, ਮਨਪ੍ਰੀਤ?"
"ਮੈਨੂੰ ਲੈ ਜੋ ਐਥੋਂ!......" ਉਸ ਨੇ ਬੜੇ ਔਖੇ ਹੋ ਕੇ ਰੋਣ ਦੇ ਵੇਗ ਨੂੰ ਰੋਕਿਆ।
"ਕੀ ਹੋਇਆ, ਕੁੜੇ? .......," ਮਾਂ ਦੀ ਘਬਰਾਈ ਹੋਈ ਆਵਾਜ਼ ਆਈ।
"......... ਮੇਰੇ ਸਿਰ ਦਾ ਸਾਈਂ........!" ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਉਸ ਅੰਦਰਲਾ ਬੰਨ੍ਹ ਟੁੱਟ ਗਿਆ, ਤੇ ਉਸਦੀ ਭੁੱਬ ਨਿੱਕਲ ਗਈ।
18/ਪਾਕਿਸਤਾਨੀ