ਅਚਾਨਕ ਉਸ ਨੂੰ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਜਿਵੇਂ ਗੋਲੀ ਚੱਲੀ ਹੋਵੇ। ਉਸ ਨੇ ਧਿਆਨ ਲਾ ਕੇ ਸੁਣਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ, ਪਰ ਉਸ ਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਸੱਚਮੁੱਚ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਗੜਬੜ ਹੋ ਗਈ ਸੀ, ਜਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਸਿਰਫ਼ ਭੁਲੇਖਾ ਹੀ ਪੈ ਰਿਹਾ ਸੀ।
"ਮੇਰੇ ਮਾਲਕਾ! ਰਹਿਮ ਕਰੀਂ!" ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਆਪਾ ਦੁਆ ਮੰਗ ਰਹੀ ਸੀ।
ਅਚਾਨਕ ਉਸ ਨੂੰ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਜਿਵੇਂ ਮੁਹੱਲੇ ਦੇ ਸਾਰੇ ਹਿੰਦੂ ਇਕੱਠੇ ਹੋ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਮਾਰਨ ਆ ਗਏ ਹੋਣ। ਆਪਾ ਦਾ ਦਿਲ 'ਧਕ-ਧਕ’ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਖਿੜਕੀ ਵਿੱਚੋਂ ਬਾਹਰ ਦੇਖਿਆ ਤਾਂ ਬਾਹਰ ਸਿਰਫ਼ ਹਨ੍ਹੇਰਾ ਸੀ।"ਹੇ ਅੱਲਾਹ! ਤੂੰ ਹੀ ਬਚਾਉਣ ਵਾਲੈਂ!"
ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੇਰ ਟਿਕਾਉ ਰਿਹਾ ਤੇ ਫਿਰ ਆਪਾ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਦੇ ਕਦਮਾਂ ਦੀ ਆਹਟ ਸੁਣਾਈ ਦਿੱਤੀ। ਉਸ ਨੇ ਖਿੜਕੀ ਰਾਹੀਂ ਬਾਹਰ ਦੇਖਿਆ। ਇੱਕ ਪਰਛਾਈ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਗੁਸਲਖ਼ਾਨੇ ਵੱਲ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ।
ਆਪਾ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਉਹ ਤਬੱਸੁਮ ਦੇ ਅੱਬਾ ਨੂੰ ਜਗਾ ਲਵੇ, ਪਰ ਡਾਂਟ ਦੇ ਡਰੋਂ ਚੁੱਪ ਹੀ ਰਹੀ, "ਆਖਣਗੇ ਥੋਡਾ, ਜਨਾਨੀਆਂ ਦਾ, ਤਾਂ ਦਮਾਗ਼ ਈ ਖ਼ਰਾਬ ਹੁੰਦੈ।"
ਗੁਸਲਖ਼ਾਨੇ 'ਚੋਂ ਨਿੱਕਲ ਕੇ ਪਰਛਾਈ ਪੌੜੀਆਂ ਵੱਲ ਗਈ, ਤੇ ਫਿਰ ਪੌੜੀਆਂ ਚੜ੍ਹ ਗਈ।
ਆਪਾ ਨੂੰ ਕੁਝ ਤਸੱਲੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਈ।
ਪਰ ਉਸ ਦੇ ਦਿਮਾਗ਼ ਵਿੱਚ ਨਵਾਂ ਹੀ ਖ਼ਿਆਲ ਆ ਗਿਆ, "ਕਿਤੇ, ਸਚਿਨ ਨਾ ਕੁਸ਼...! ਕਿਤੇ, ਬਾਹਰੋਂ ਮੁੰਡੇ 'ਕੱਠੇ ਕਰ ਕੇ .....," ...ਤੇ ਆਪਾ ਨੂੰ ਤਬੱਸੁਮ ਦੀ ਫਿਕਰ ਪੈ ਗਈ।
ਜਦੋਂ ਡਰ ਸਹਿਣਸ਼ੀਲਤਾ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਹੋ ਗਿਆ ਤਾਂ ਉਹ ਉੱਠੀ ਅਤੇ ਬਿਨਾ ਵਜ਼ੂ ਕੀਤਿਆਂ ਹੀ ਕੱਪੜਾ ਵਿਛਾ ਕੇ ਨਫ਼ਲ ਪੜ੍ਹਨ ਲੱਗ ਪਈ। ਧਿਆਨ ਨਮਾਜ਼ ਵੱਲ ਘੱਟ, ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਵੱਲ ਬਹੁਤਾ ਸੀ।
ਉਸ ਲਈ ਮਿੰਟ-ਮਿੰਟ ਕੱਢਣਾ ਔਖਾ ਹੋ ਗਿਆ।
ਜਦੋਂ ਫਜਰ ਦੀ ਆਜ਼ਾਨ ਹੋਈ ਤਾਂ ਆਪਾ ਨੂੰ ਕੁਝ ਹੌਸਲਾ ਹੋਇਆ।
ਨਮਾਜ਼ ਪੜ੍ਹਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਸ ਨੂੰ ਨੀਂਦ ਆ ਗਈ।
ਸਵੇਰੇ ਜਦੋਂ ਸਚਿਨ ਤਿਆਰ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤਾਂ ਪੂਜਾ ਨੇ ਉਸ ਕੋਲ ਗੱਲ ਕੀਤੀ, "ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਥੋਡੇ ਪਿੱਛੋਂ 'ਕੱਲੀ ਨੂੰ ਡਰ ਲੱਗਦਾ ਰਹਿੰਦੈ!"
"ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਦੋ ਕੁ ਦਿਨਾਂ ਤੋਂ ਤੇਰੀ ਸਿਹਤ ਠੀਕ ਨ੍ਹੀਂ ਲੱਗ ਰਹੀ। ਰਾਤ ਨੂੰ ਵੀ, ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦੈ, ਤੈਨੂੰ ਨੀਂਦ ਘੱਟ ਈ ਆਉਂਦੀ ਐ!"
".... ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਡਰ ਜਿਹਾ ਲੱਗਦਾ ਰਹਿੰਦੈ! ...ਕਈ ਵਾਰ ਮੈਨੂੰ
21/ਪਾਕਿਸਤਾਨੀ
