ਆਏਂ ਲੱਗਦੈ ਜਿਵੇਂ ਕਿਤੇ ਰੌਲਾ ਪੈ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦੈ! ਰਾਤ ਮੈਨੂੰ ਲੱਗੀ ਜਾਵੇ.... ਬਈ, ਕਿਤੇ ਕੋਈ ਆਪਣਾ ਨੁਕਸਾਨ ਈ ਨਾ ਕਰ ਦੇਵੇ।"
"ਤਾਂ ਹੀ ਤਾਂ ਕਹਿਨਾਂ ਖ਼ਬਰਾਂ-ਖ਼ਬਰਾਂ ਘੱਟ ਦੇਖਿਆ ਕਰ! ... .ਟੀ.ਵੀ. ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਗੁਜਰਾਤ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਕੋਈ ਖ਼ਬਰ ਨ੍ਹੀਂ ਲੱਭਦੀ।"
".... ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ, ਦੇਖਿਓ, ... ਆਪਾ ਹੁਰਾਂ ਤੋਂ ਵੀ ਡਰ ਜਿਹਾ...", ਪੂਜਾ ਨੇ ਦਬਵੀਂ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ, "ਆਪਣੇ ਮੁਹੱਲੇ ’ਚ ਤਾਂ ਹੈਗੇ ਵੀ ਮੁਸਲਮਾਨ...1..."
"ਓ, ਨਹੀਂ!!... ਇਹੋ ਜਿਹੀ ਗੱਲ ਨ੍ਹੀਂ..!" ਸਚਿਨ ਨੇ ਗੱਲ ਨੂੰ ਨਕਾਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ। ਪਰ ਉਸ ਦੇ ਅੰਦਰ ਨੇ ਉਸ ਦਾ ਪੂਰਾ ਸਾਥ ਨਾ ਦਿੱਤਾ।
"... ਪਰ, ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਡਰ ਲੱਗਦੈ! ਮੈਂ ਤਾਂ ਕਹਿਨੀ ਆਂ, ਕਿਤੇ ਹੋਰ ਕਮਰਾ ਲੈ ਲਈਏ... ਆਪਣਿਆਂ 'ਚ ਕਿਤੇ!" ਪੂਜਾ ਨੇ ਫ਼ਿਕਰਮੰਦ ਲਹਿਜੇ 'ਚ ਆਪਣੇ ਮਨ ਵਿਚਲੀ ਗੱਲ ਬਾਹਰ ਕੱਢੀ।
ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਆਪਣਾ ਕਮਰਾ ਬਦਲ ਲਿਆ।
"ਅਗਲੇ ਦੀ ਮਰਜ਼ੀ ਐ, ਭਾਈ! ਆਪਾਂ ਧੱਕਾ ਥੋੜ੍ਹਾ ਕਰ ਸਕਦੇ ਆਂ!" ਉਦੋਂ ਤਾਂ ਆਪਾ ਵੀ ਕਹਿ ਕੇ ਗੱਲ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਸੀ।
ਪਰ, ਹੁਣ ਕੁਝ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਆਪਾ ਪੂਜਾ ਕੋਲ ਜਾਣ-ਆਉਣ ਲੱਗ ਪਈ ਸੀ।
..."ਪਰ, ਆਏਂ ਜਾਣਨ ਵਾਲੇ ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਬਥੇਰੇ ਨੇ! ਜੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਪੂਜਾ ਹੁਰ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬਲਾਵਾਂਗੇ ਤਾਂ ਉਹ ਗੁੱਸਾ ਕਰਨਗੇ!" ਮਾਮਲੇ ਦੀ ਨਾਜ਼ੁਕਤਾ ਨੂੰ ਸਮਝਦੇ ਹੋਏ ਆਖ਼ਿਰ ਸ਼ੌਕਤ ਸਾਹਿਬ ਨੂੰ ਵੀ ਚੁੱਪ ਤੋੜਨੀ ਪਈ।
"ਤਬਸੂਮ ਦੇ ਅੱਬਾ! ਕੁੜੀ ਤਾਂ ਆਪਣੀ ਹੁਣ ਆਪਣੇ ਘਰ ਚਲੀ ਜਾਊ! ਘਰ ਜਮ੍ਹੀਂ ਸੁੰਝਾ ਹੋ-ਜੂ!" ਆਪਾ ਦਾ ਗਲਾ ਭਰ ਆਇਆ, "ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਿਐ, ਪੂਜਾ ਹੁਰ੍ਹੀਂ ਵੀ ਆਪਦੇ ਹੁਣ ਆਲੇ ਮਕਾਨ 'ਚ ਖੁਸ਼ ਨ੍ਹੀਂ! ਜੇ ਪੂਜਾ ਹੁਰ੍ਹੀਂ ਮੁੜ ਕੇ ਆਪਣੇ ਮਕਾਨ 'ਚ ਆ ਜਾਣ ਤਾਂ ਤਬੱਸੁਮ ਦੀ ਕਮੀ ਪੂਰੀ ਹੋ ਜੂ! ਏਸੇ ਕਰਕੇ ਮੈਂ ਕਿਰਾਏ ਆਲਾ ਪਾਸਾ ਹਾਲੀਂ ਤੱਕ ਨੀਂ ਚੜ੍ਹਾਇਆ!... ਜੇ ਆਪਾਂ ਪੂਜਾ ਹੁਰ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਵਿਆਹ ’ਤੇ ਬੁਲਾ ਲੀਏ, ਤਾਂ ਪੁਰਾਣੀਆਂ ਤੰਦਾਂ ਜੁੜ ਜਾਣਗੀਆਂ! ਖਬਰੈ, ਪੁਰਾਣੇ ਦਿਨ ਮੁੜ ਆਉਣ!!"
ਆਪਾ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ 'ਚ ਚਮਕ ਦੇਖ ਕੇ ਸ਼ੌਕਤ ਲਾਜਵਾਬ ਹੋਇਆ ਖੜ੍ਹਾ ਸੀ।
22/ਪਾਕਿਸਤਾਨੀ
