ਚਾਦਰ
ਪਿੰਡ ਦੇ ਕੱਚੇ ਰਾਹ ਤੋਂ ਰਿਕਸ਼ੇ ਨੂੰ ਸ਼ਹਿਰ ਵਾਲੀ ਪੱਕੀ ਸੜਕ ਤੇ ਪਾਉਂਦਿਆਂ ਹੀ ਮੋਦੂ ਨੇ ਸਿੱਧੀ ਸ਼ਹਿਰ ਵੱਲ ਨੂੰ ਸ਼ੂਟ ਵੱਟ ਲਈ। ਉਸ ਦੇ ਪੈਡਲਾਂ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਘੁੰਮ ਰਹੇ ਪੈਰ ਤੇਜ਼, ਹੋਰ ਤੇਜ਼ ਤੇ ਫਿਰ ਹੋਰ ਤੇਜ਼ ਹੁੰਦੇ ਗਏ। ਸ਼ਾਮੀਂ, ਆਖ਼ਰੀ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਸਬਜ਼ੀ ਵੇਚ ਕੇ ਨਿਕਲਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਸਨੂੰ ਘਰ ਪਹੁੰਚਣ ਦੀ ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਾਹਲ ਹੁੰਦੀ ਸੀ।
ਹਰ ਰੋਜ਼ ਸਵੇਰ ਨੂੰ ਮੂੰਹ-ਹਨ੍ਹੇਰੇ ਉਹ ਉਸ ਛੋਟੇ ਜਿਹੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿਚਲੇ ਆਪਣੇ ਕੱਚੇ ਮਕਾਨ ਵਿੱਚੋਂ ਰਿਕਸ਼ਾ ਚੁੱਕ ਕੇ ਮੰਡੀ ਵੱਲ ਚੱਲ ਪੈਂਦਾ। ਉਸਦਾ ਇਹ ਰਿਕਸ਼ਾ ਆਮ ਰਿਕਸ਼ਿਆਂ ਵਰਗਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਸਵਾਰੀਆਂ ਦੇ ਬੈਠਣ ਵਾਲੀ ਸੀਟ ਦੀ ਥਾਂ ਇਸ ਵਿੱਚ ਲੱਕੜ ਦੀਆਂ ਮੋਟੀਆਂ ਫੱਟੀਆਂ ਦਾ ਬਣਿਆ ਵੱਡਾ ਸਾਰਾ ਡੱਬਾ ਫਿੱਟ ਕੀਤਾ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਸਬਜ਼ੀ ਰੱਖ ਕੇ ਉਹ ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚ ਵੇਚਣ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਉਂਝ ਕਹਿਣ ਨੂੰ ਤਾਂ ਇਸਨੂੰ ਰੇਹੜੀ ਵੀ ਕਿਹਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਸੀ, ਪਰ ਮੋਦੂ ਇਸਨੂੰ 'ਗੱਡੀ' ਕਹਿੰਦਾ ਸੀ।
ਤੇਜ਼ ਹਵਾ ਲੱਗਣ ਕਰਕੇ ਮੋਢਿਆਂ ਦੁਆਲੇ ਲਪੇਟੀ ਚਾਦਰ ਦਾ ਇੱਕ ਪੱਲਾ ਸਰਕ ਕੇ ਹਵਾ ਵਿੱਚ ਉੱਡਣ ਲੱਗਿਆ। ਛਾਤੀ ਨੰਗੀ ਹੋ ਜਾਣ ਕਰਕੇ (ਉਂਝ ਇੱਕ ਪੁਰਾਣੀ ਕਮੀਜ਼ ਸੀ, ਜੋ ਹਵਾ ਨੂੰ ਨਾ-ਮਾਤਰ ਹੀ ਰੋਕਦੀ ਸੀ) ਹਵਾ ਮੋਦੂ ਦੀ ਅੰਦਰ ਨੂੰ ਧਸੀ ਹੋਈ ਛਾਤੀ ਤੇ ਸਿੱਧੀ ਵੱਜਣ ਲੱਗੀ।
ਮੋਦੂ ਦੇ ਨੱਕ ਤੇ ਕੰਨ ਠੰਢ ਕਾਰਨ ਲਾਲ ਹੋ ਗਏ ਸਨ। ਹਵਾ ਲੱਗਣ ਕਰਕੇ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਉਸਦੇ ਦੰਦ ਵੱਜਣ ਲੱਗ ਪਏ।
ਉਸਨੇ ਗੱਡੀ ਹੌਲੀ ਕਰਕੇ ਚਾਦਰ ਦੀ ਦੁਬਾਰਾ ਬੁੱਕਲ ਮਾਰ ਲਈ।
ਕੁਝ ਨਿੱਘ ਜਿਹੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਈ। ਨਾਲ ਹੀ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੀ ਘਰਵਾਲੀ ਦੇ ਝੁਰੜੀਆਂ ਭਰੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਪਿਆਰ ਜਿਹਾ ਆ ਗਿਆ। ਅੱਜ ਸਵੇਰੇ ਹੀ ਜਦੋਂ ਉਹ ਗੱਡੀ ਬਾਹਰ ਕੱਢਣ ਲੱਗਿਆ ਸੀ ਤਾਂ ਉਸਦੀ ਘਰਵਾਲੀ ਨੇ ਪੇਟੀ ਵਿੱਚੋਂ ਨਵੀਂ ਕੱਢੀ ਚਾਦਰ ਉਸਨੂੰ ਫੜਾ ਦਿੱਤੀ, "ਲੈ ਫੜ, ਉੱਤੇ ਲੈ ਲੈ! ਠੰਢ ਤੋਂ ਬਚਿਆ ਰਹੇਂਗਾ।"
ਪਰ ਮੋਦੂ ਅੰਦਰ ਨਵੀਂ ਚਾਦਰ ਉੱਤੇ ਲੈ ਕੇ ਖ਼ਰਾਬ ਕਰਨ ਦਾ ਹੌਸਲਾ ਨਾ ਪਿਆ ਤੇ ਉਸਨੇ ਲਾਪਰਵਾਹੀ ਜਿਹੀ ਨਾਲ ਜਵਾਬ ਦੇ ਦਿੱਤਾ, "ਓ, ਬੱਸ! ਹੁਣ ਤਾਂ ਲੰਘ ਗੀ ਠੰਢ! ਹੁਣ ਚਾਦਰ ਕੀ ਕਰਨੀ ਐ?"
"ਠੰਢ ਕਿੱਥੋਂ ਲੰਘ ਗੀ! ਹਾਲੇ ਤਾਂ ਠੰਢ ਹੋਰ ਪਉ! ਨਾਲੇ, ਤੇਰਾ ਹਾਲ ਤਾਂ ਦੇਖ
35/ਪਾਕਿਸਤਾਨੀ
