ਬਚਾਉਣ ਲਈ ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਤ੍ਰਿਪਾਲ ਖਰੀਦ ਲੈਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਸੀ।
"ਪਰ ਤ੍ਰਿਪਾਲ ਵੀ ਕਿਹੜਾ, ਸਾਲੀ, ਸਸਤੀ ਆਉਂਦੀ ਐ! ਐਥੇ ਤਾਂ ਦੋ ਵਕਤ ਦੀ ਰੋਟੀ ਮਸਾਂ ਨਸੀਬ ਹੁੰਦੀ ਐ।"
"ਮੈਂ ਵੀ, ਯਾਰ, 'ਗਾਹਾਂ ਦੀ ਸੋਚਣ ਲੱਗ ਪੈਨਾਂ! ਹੁਣ ਕੀ ਕਰੀਏ, ਹੁਣ ਦੀ ਸੋਚ!"
"......... ਚਾਦਰ!.......... ਹਾਂ, ਚਾਦਰ!"
ਤੇ ਉਸਨੇ ਗੱਡੀ ਰੋਕ ਕੇ ਆਪਣੇ ਉਤਲੀ ਚਾਦਰ ਲਾਹ ਕੇ ਸਬਜ਼ੀ ਤੇ ਦੇ ਦਿੱਤੀ।
ਹੁਣ ਉਹ ਨਿਸ਼ਚਿੰਤ ਸੀ।
ਘਰ ਪਹੁੰਚਦਿਆਂ ਹੀ ਉਸਨੇ ਬੰਦ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਦੇ ਬਾਹਰ ਖੜ੍ਹ ਕੇ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੜਕਾਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਜਦੋਂ ਕਾਫ਼ੀ ਦੇਰ ਤੱਕ ਕੋਈ ਨਾ ਆਇਆ ਤਾਂ ਉਹ ਉੱਚੀ-ਉੱਚੀ ਹਾਕਾਂ ਮਾਰਨ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਗਾਲ੍ਹਾਂ ਵੀ ਕੱਢਣ ਲੱਗ ਪਿਆ।
ਅੰਦਰੋਂ ਕੁੰਡਾ ਖੁੱਲ਼੍ਹਣ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਆਈ। ਆਪਣੇ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਉਹ ਬੁੜ-ਬੁੜ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਪਰ ਮੁੰਡਾ ਪਰਵਾਹ ਕੀਤੇ ਬਗੈਰ ਹੀ ਵਰਾਂਢੇ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵਿਹੜਾ ਟੱਪ ਕੇ ਸਾਹਮਣੇ ਵਾਲੇ ਦੋ ਕਮਰਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਵਿੱਚ ਜਾ ਵੜਿਆ।
ਗੱਡੀ ਨੂੰ ਵਰਾਂਢੇ ਵਿੱਚ ਖੜ੍ਹਾਉਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੋਦੂ ਨੇ ਸਬਜ਼ੀ ਤੋਂ ਚਾਦਰ ਚੁੱਕੀ ਤੇ ਬਾਹਰਲੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਦਾ ਕੁੰਡਾ ਲਾਉਣ ਮਗਰੋਂ ਉਹ ਵੀ ਮੁੰਡੇ ਵਾਲੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਜਾ ਵੜਿਆ।
ਸਿਰ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਪੈਰਾਂ ਤੱਕ ਉਹ ਮੀਂਹ ਨਾਲ ਗੱਚ ਹੋਇਆ ਪਿਆ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਨੀਲੇ ਹੁੰਦੇ ਜਾ ਰਹੇ ਸਨ, ਤੇ ਉਸਦੇ ਦੰਦ ਵੱਜ ਰਹੇ ਸਨ। ਹੈਰਾਨੀ ਦੀ ਗੱਲ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਘਰ ਪਹੁੰਚਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਸਨੂੰ ਠੰਢ ਜ਼ਿਆਦਾ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਣ ਲੱਗ ਪਈ ਸੀ ਤੇ ਉਸਦੇ ਸਿਰ ਵਿੱਚ ਵੀ ਹਲਕਾ-ਹਲਕਾ ਦਰਦ ਉੱਭਰ ਆਇਆ ਸੀ।
ਉਸਦੀ ਘਰਵਾਲੀ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਦਾਖ਼ਲ ਹੋਈ।
"ਆਏ-ਹਾਏ! ਤੂੰ ਤਾਂ-ਜਮ੍ਹੀਂ ਗੱਚ ਹੋਇਆ ਪਿਐਂ!....."
...ਤੇ ਉਹ "ਟਿਚ-ਟਿਚ" ਕਰਦੀ ਉਸਨੂੰ ਕੱਪੜੇ ਦੇਣ ਲੱਗ ਪਈ।
ਕੱਪੜੇ ਬਦਲ ਕੇ ਮੋਦੂ ਬਿਸਤਰੇ ਵਿੱਚ ਵੜ ਗਿਆ।
ਬਿਸਤਰੇ ਵਿੱਚ ਵੜਦਿਆਂ ਹੀ ਮੋਦੂ ਨੂੰ ਕੁਝ ਨਿੱਘ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ। ਪਰ ਉਸਦਾ ਸ਼ਰੀਰ ਗਰਮ ਹੋਣ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਿਹਾ। ਉਸਨੂੰ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਜਿਵੇਂ ਪਾਲਾ ਉਸਦੇ ਅੰਦਰੋਂ ਉੱਠ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ। ਸਗੋਂ ਉਸਨੂੰ ਖੰਘ ਛਿੜਨ ਲੱਗ ਪਈ ਤੇ ਫਿਰ ਖੰਘ ਕਾਰਨ ਸਾਹ ਲੈਣਾ ਔਖਾ ਹੋ ਗਿਆ।
"ਆਏ-ਹਾਏ! ਤੈਨੂੰ ਤਾਂ ਕੁੱਤੇ-ਖਾਂਸੀ ਹੋਈ, ਪਈ ਐ", ਉਸ ਦੀ ਘਰਵਾਲੀ
37/ਪਾਕਿਸਤਾਨੀ
