ਪੰਨਾ:ਪਾਰਸ.pdf/117

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਸ ਸਫ਼ੇ ਦੀ ਪਰੂਫ਼ਰੀਡਿੰਗ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ

ਨਹੀਂ ਭੁੱਲੀ ।

ਉਸ ਦਿਨ ਸਵੇਰੇ ਗਰੀਸ਼ ਜਾਣੀਦੇ, ਅਸਮਾਨ ਤੋਂ ਡਿੱਗ ਕੇ ਬੋਲੇ, 'ਕੀ ਆਖਦੀ ਏਂ ? ਅਜ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਉਹ ਜੈਪੁਰ ਵਾਲਾ ਮੁਕੱਦਮਾ ਹੈ !'

'ਨਹੀਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਜਾਣਾ ਹੀ ਪਏਗਾ । ਜਦੋਂ ਦੇ ਵਕੀਲ ਬਣੇ ਹੋ, ਝੂਠ ਹੀ ਮਾਰਦੇ ਆਏ ਹੋ, ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਤਾਂ ਸੱਚ ਬੋਲ ਦਿਉ । ਕੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਅਗਲੇ ਜਹਾਨ ਦਾ ਡਰ ਹੀ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ ?'

ਗਰੀਸ਼ ਨੇ ਆਖਿਆ, 'ਪਰਲੋਕ ? ਸੋ ਠੀਕ ਹੈ,..... ਪਰ........ '

'ਨਹੀਂ, ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਚਲੇਗਾ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਜਾਣਾ ਹੀ ਪਏਗਾ ਜਾਉ ।'

ਅਖੀਰ ਨੂੰ ਗਰੀਸ਼ ਨੂੰ ਦੇਸ ਜਾਣਾ ਹੀ ਪਿਆ।

ਜਾਣ ਲਗਿਆਂ ਸਿਧੇਸ਼ਵਰੀ ਨੇ ਬੜੀ ਮਿੱਠੀ ਅਵਾਜ਼ ਵਿਚ ਆਖਿਆ, 'ਦੋਹਾਂ ਬਚਿਆਂ ਨੂੰ......' ਤੇ ਇਹ ਆਖਕੇ ਉਹ ਰੋ ਪਈ।

'ਚੰਗਾ ! ਚੰਗਾ ! ਵੇਖੀ ਜਾਇਗੀ ।' ਆਖਦਾ ਹੋਇਆ ਗਗੀਸ਼ ਘਰੋਂ ਨਿਕਲ ਤੁਰਿਆ । ਪਰ ਕੀ ਵੇਖਿਆ ਜਾਇਗਾ ਇਹ ਦੋਹਾਂ ਜੀਆਂ ਵਿਚੋਂ ਕੋਈ ਵੀ ਨ ਸਮਝ ਸਕਿਆ । ਨੈਨਤਾਰਾ ਨੇ ਸਿਧੇਸ਼ਵਰੀ ਨੂੰ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰਕੇ ਇਕਲਵਾਂਜੇ ਸੱਦਕੇ ਆਖਿਆ, 'ਜੇਠ ਜੀ ਨੂੰ ਮਨ੍ਹਾਂ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਓਸ ਘਰੋਂ ਕੁਝ ਨ ਖਾਏ ਪੀਏ ?'

ਸਿਧੇਸ਼ਵਰੀ ਨੰ ਹੈਰਾਨ ਹੋਕੇ ਪੁਛਿਆ 'ਕਿਉਂ ?'