________________
( ੧੩੮ ) ਸੁਰਤਿ ਕੀ ਪਾਵੈ ਗੰਠਿ ॥ ਤੀਰਥ ਪਰਸੈ ਤੇ ਸੈ ਸੰਠਿ ॥ ਜਨਿ ਇਹੁ ਮੈਲ ਮਨੈ ਕੀ ਖੋਈ ॥ ਨਾਨਕੁ ਕਹੈ ਉਦਾਸੀ ਸੋਈ॥ ਦੇਹੀ ਅੰਤਰਿ ਅਠਿਸਠਿ ਹ ॥ ਅਉਘਟ ਘਾਟ ਬਿਖਮ ਹੈ ਵਾਟ ॥ ਐਸਾ ਮਾਰਗੁ ਸਤਿਗੁਰੂ ਬਤਾਇਆ। ਦਹਦਿਸ ਦੇਖਿ ਸਹਜਿ ਘਰਿ ਆਇਆ ॥ ਅਠਸਠਿ ਗੰਠੀ ਖੋਲੇ ਕੋਈ ॥ ਨਾਨਕੁ ਕਹੈ ਉਦਾਸੀ ਸੋਈ ॥ ਕਹਾ ਸੁ ਦਇਆਲ ਗਗਨ ਕਾ ਭਵਣੁ ॥ ਅਹਿਨਿਸਿ ਸਦਾ ਮਨਾਏ ਸਉਣੁ ॥ ਐਸਾ ਸੂਰਾ ਪੂਰਾ ਕਉਣੁ ॥ ਬੰਧੈ ਬਸੰਤਰੁ ਪਾਣੀ ਪਉਣੁ ॥ ਜਿਨਿ ਇਹ ਗਗਨ ਮੰਡਲ ਕੀ ਗਉਆ ਚੋਈ ॥ ਨਾਨਕੁ ਕਹੈ ਉਦਾਸੀ ਸੋਈ ॥ ਪ੍ਰਿਥਮੈ ਪੂਰਬ ਕਉ ਦ੍ਰਿਸਟਿ ਧਰੈ ॥ ਦੁਤੀਆ ਦਖਣ ਕਉ ਗਉਣ ਕਰੇ ॥ ਦੁਖਣ ਤੇ ਜਬ ਪਛਮ ਜਾਇ॥ ਹਰਿ ਪਟਣ ਕੀ ਸੋਝੀ ਪਾਇ॥ ਪਛਮ ਤੇ ਜੋ ਚੜੇ ਸੁਮੇਰਿ ॥ ਆਵੇ ਪਰਦਖਣ ਕੈ ਫੇਰਿ ॥ ਸਪਤ ਪੁਰੀ ਉਪਰ ਕਵਲਾਸਣੁ॥ ਤਹਾ ਪਾਰਬ੍ਰਹਮ ਕਾ ਆਸਣੁ ॥ ਜਿਨਿ ਹੀਰੇ ਰਤਨੀ ਮਾਲਿ ਪਰੋਈ ॥ ਨਾਨਕੁ ਕਹੈ ਉਦਾਸੀ ਸੋਈ ॥ ਅੰਕ ੨. ਸਲੋਕੁ ॥ ਗੁਰ ਕਾ ਭਗਤੁ ਬਿੰਦ ਕਾ ਜ ਹਿਰਦੇ ਕਾਮੁਕਤਾ ਮੁਖ ਕਾ ਸਤੀ ਦਿਸਟਿ ਦਇਆਲੁ ਕਰਿ ਦੇਖੇ ਦਾਨੁ॥ਜੋ ਘਟੁ ਨਿਵਿਆ ਸੋ ਨਿਵਿਆ ਜਾਨੁ॥ ਬਚਨਿ ਸਬਦ ਕਾ ਸਫਲ ਸੋ ਹੋਤਾ॥ਨਾਨਕ ਕਹੈ ਸੋਈ ਅਉਧੂਤਾ॥ਚੰਚਲੁ ਚਾਇ ਨ ਜਾਇ ਤਮਾਸੈ ॥ ਜੁਐ ਜਾਇ ਨ ਖੇਲੈ ਪਾਸੈ ॥ ਮੰਦੈ ਚੰਗੈ ਚਿਤ ਨ ਲਾਵੈ ॥ ਗੁਰ ਕਾ ਦੀਆ ਅੰਗਿ ਹੰਢਾਵੈ॥ਪਰ ਘਰਿ ਜਾਇ ਨ ਕੀਚੈ ਕਥਾ॥ਐਸੀ ਸਤਿਗੁਰੂ ਕੇਰੀ ਨਥਾ ॥ ਗੁਰ ਕੀ ਸਿਖ ਸੁਣ ਕੇ ਪੂਤਾ || ਨਾਨਕੁ ਕਹੈ ਸੋਈ ਅਉਧੂਤਾ ॥੧॥ ਗਗਨੰਤਰਿ ਕਉ ਭਉਰ ਉਡਾਵੈ ॥ ਅਹਿਨਿਸ ਡੋਰੀਗੁਤੀਂ* ਲਾਵੈ॥ ਪਰਚਾ ਹੋਇ ਤਾ ਫਿਰਿ ਘਰਿ ਆਵੈ।ਇਨ ਬਿਧਿ ਜੋਗੀ ਕਮਾਵੈ ਜੋਗੁ॥ਆਏ ਹਰਖੁ ਨ ਗਏ ਸੋਗੁ॥ਸੰਜਮੁ ਰਹੈ ਨ ਬਿਨਸੈ ਸੁਤਾ॥ਨਾਨਕ ਕਹੈ ਸੋਈ ਅਉਧੂਤਾ॥ ੧॥ਅਸਰਾ ਨਦੀ ਉਪੁਠੀ ਤਰੈ॥ ਅਹਿਨਿਸਿ ਸਦਾ ਸਬਦੁ fਲਵਧਰੈ ॥ ਉਲਟੀ ਕਵਲੁ ਪਲਟੇ ਪਉਣੁ॥ ਏਉ ਨਿਵਾਰੈ ਆਵਾਗਉਣੁ ॥ ਮਨਿ ਪਉਣੁ ਕਉ ਰਾਖੇ ਬੰਧਿ॥ਲਹੈ ਤ੍ਰਿਬੇਣੀ ਤ੍ਰਿਕੁਟੀ ਸੰਧਿ॥ਅਪਨੇ ਵਸਿ ਕਰਿ ਰਾਖੇਦੂਤਾ॥ ਨਾਨਕੁ ਕਹੈ ਸੋਈ ਅਉਧੂਤਾ ॥ ਅੰਕ ੩. ਸਲੋਕੁ॥ਆਸਣੁ ਸਾਧਿ ਨਿਰਲਮ+ਰਹੈ॥ਪੰਚ ਤਤੁ ਨਿਗਹੁ ਕਰਿਗਹੇ ॥ ਥੋੜੀ *ਹਾ: ਵਾ: ਨੁਸਖੇ ਵਿਚ ਪਾਠ 'ਗੁੱਡੀ ਹੈ। ਤਰੇ ਦੀ ਥਾਂ ਹਾ: ਬਾ: ਨਸਖ ਵਿਚ ਪਾਠ ਧਰੇ ਹੈ । +ਹਾ: ਵਾ: ਨੁ: ਵਿਚ ਪਾਠ ਨਿਰਾਲਮ ਹੈ ਜੋ ਸੁਧ ਪ੍ਰਤੀਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ । Aਹਾ: ਵਾ: ਨੁਸਖੇ ਵਿਚ ਪਾਠ 'ਗਹੈ ਹੈ ਜੋ ਸੁਧ ਪ੍ਰਤੀਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ । Digitized by Panjab Digital Library / www.panjabdigilib.org
