________________
( ੨੪ ) ਜੋ ਅਸੀ ਨਿਹਾਲੁ ਹੋਏ, ਜੋ ਅਸਾਨੂੰ ਇਹ ਦੀਦਾਰੁ ਹੋਆ। ਬਾਬੇ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਹੋਈ,ਮਰਦਾਨਾ ਇਕ ਦਿਨਿ ਸਹਰ ਨੂੰ ਭੇਜਿਆ।ਭੇਜਦਿਆਂ ਨਾਲਿ ਪੂਜਾ ਬਹੁਤੁ ਲਾਗੀ, ਜਾਂ ਗਇਆ, ਤਾਂ ਸਾਰਾ ਸਹੁਰੁ ਆਇ ਪੈਰੀ ਪਇਆ ? ਜਾਂ ਗਇਆ, ਤਾਂ ਪੰਜੀਹੈ ਕਪੜੇ ਪੰਡਿ ਬਨਿਕੇ ਲੈ ਆਇਆ। ਬਾਬਾ ਹਸਦਾ ਹਸਦਾ ਨਿਲੇਤੁ ਹੋਆ | ਬਾਬੇ ਪਾਸਿ ਮਰਦਾਨਾ ਕਪੜੇ ਪੰਜੀਹੈ ਲੈ ਆਇਆ। ਬਾਬਾ ਵੇਖੋ, ਤਾ ਬਨੀ ਪੰਡਿ ਲਈ ਆਵਦਾ ਹੈ, ਤਬਿ ਬਾਬੇ ਆਖਿਆ, “ਮਰਦਾਨਿਆਂ ਕਿਆ ਆਂਦਾ ਹੀ ? ਤਬਿ ਮਰਦਾਨੇ ਆਖਿਆ, “ਜੀ ਸਚੇ ਪਾਤਿਸਾਹ ! ਤੇਰੇ ਨਾਵੈ ਦਾ ਸਦਕਾ ਸਾਰਾ ਸਹੁਰੁ ਸੇਵਾ ਨੂੰ ਉਠ ਖੜਾ ਹੋਆ। ਜੀਉ ਪਾਤਿਸਾਹ, ਮੈਂ ਆਖਿਆ, ਜੋ-ਇਹ ਵਸਤੁ ਕਪੜੇ ਬਾਬੇ ਪਾਸਿ ਲੈ ਜਾਵਾ-ਤਿਬਿ ਗੁਰੂ ਬੋਲਿਆ, “ਮਰਦਾਨਿਆਂ ! ਆਂਦੋ,ਭਲਾ ਕੀਤੋ,ਪਰੁ ਏਹ ਅਸਾਡੇ ਕਿਤੇ ਕੰਮਿ ਨਾਂਹੀ”। ਤਬਿ ਮਰਦਾਨੇ ਆਖਿਆ, 'ਜੀਉ ਪਾਤਿਸਾਹ,ਕਿ ਕਰੀ ? ਤਬਿ ਬਾਬੇ ਆਖਿਆ, ਸੁਟਿ ਘਤੁ । ਤਾਂ ਮਰਦਾਨੇ ਸਭਿ ਵਸਤੁ ਸਟਿ ਘਤੀਆਂ, ਪੰਡਿ ਸਾਰੀ । ਓਥਹੁ ਰਵੇਦੇ ਰਹੇ । ਤਬਿ ਮਰਦਾਨੇ ਆਖਿਆ, ਅਰਜ ਕੀਤੀ, ਆਖਿਓਸੁ, “ਜੀਉ ਪਾਤਿ। ਸਾਹ,ਇਹ ਜੋ ਕੋਈ ਤੇਰੇ ਨਾਉ ਦਾ ਸਦਕਾ ਮੰਨਦਾ ਹੈ,ਅਤੇ ਸਿਖ ਦੇ ਮੁਹਿ ਪਾਂਵਦਾ ਹੈ, ਕਿਛੁ ਤੈਨੂ ਭੀ ਪਹੁੰਚਦਾ ਹੈ ਓਸਦਾ ਭਾਉ ? ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਦਿਲਿ ਵਿਚਿ ਵਡਾ ਫਿਕਰੁ ਹੈ, ਜੋ ਤੁ ਕਿਛੁ ਛੂਹੰਦਾ ਨਾਹੀਂ, ਅਤੇ ਮੁਹਿ ਪਾਂਵਦਾ ਨਾਹੀਂ, ਤੂੰ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਤ੍ਰਿਪਤਦਾ ਹੈ ? ਤਬਿ ਗੁਰੁ ਬਾਬੇ ਆਖਿਆ, “ਮਰਦਾਨਿਆ! ਰਬਾਬ ਵਜਾਇ । ਤਾ ਮਰਦਾਨੇ ਰਬਾਬ ਵਜਾਇਆ, ਰਾਗੁ ਗਉੜੀ ਕੀਤੀ ਦੀਪਕੀ ਮਹਲਾ ੧ 1 ਬਾਬੇ ਸਬਦ ਉਠਾਇਆ : ਗਉੜੀ ਗੁਆਰੇਰੀ ਮਹਲਾ ੪ ॥ । ਮਾਤਾ ਪ੍ਰੀਤਿ ਕਰੇ ਪਤੁ ਖਾਇ ॥ ਮੰਨੇ ਪੀਤਿ ਭਈ ਜਲਿ ਨਾਇ॥ਸਤਿਗੁਰ ਆ ਪ੍ਰੀਤਿ ਗੁਰਸਿਖ ਮੁਖਿ ਪਾਇ॥੧॥ਤੇ ਹਰਿਜਨ ਹਰਿ ਮੇਲਹੁ ਹਮ ਪਿਆਰੇ॥ ਜਿਨ ਮਿਲਿਆ ਦੁਖ ਜਾਹਿ ਹਮਾਰੇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥ ਜਿਉ ਮਿਲਿ ਬਛਰੇ ਗਊ ਪ੍ਰੀਤਿ ਲਗਾਵੈ ॥ ਕਾਮਨਿ ਪ੍ਰੀਤਿ ਜਾ ਪਿਰੁ ਘਰਿ ਆਵੈ ॥ ਹਰਿਜਨ ਪੀਤਿ ਜਾ ਹਰਿ ਜਸੁ ਗਾਵੇ॥੨॥ਸਾਰਿੰਗ ਪੀਤਿ ਬਸੈ ਜਲ ਧਾਰਾ॥ਨਰਪਤਿ ਤਿ ਮਾਇਆ ਦੇਖਿ ਪਸਾਰਾ॥ ਹਰਿਜਨ ਪ੍ਰੀਤਿ ਜਪੈ ਨਿਰੰਕਾਰਾ॥੩॥ ਨਰ ਪਾਣੀ ਪ੍ਰੀਤਿ ਮਾਇਆ ਧਨੁ ਖਾਟੇ॥ ਗੁਰਸਿਖ ਪੀਤਿ · ਗੁਰੁ ਮਿਲੈ ਗਲਾਰੇ ॥ ਜਨ ਨਾਨਕ ਪ੍ਰੀਤਿ ਸਾਧ ਪਗ ਚਾਟੇ ॥੪॥੩॥੪੧॥ *ਮੁਰਾਦ ਹੈ-ਤਬਿ । ਮੁਰਾਦ ਹੈ-ਕਿਸ ?? ਇਹ ਸ਼ਬਦ ਚੌਥੀ ਪਾਤਸ਼ਾਹੀ ਜੀ ਦਾ ਤੇ ਗਉੜੀ ਗੁਆਰੇਰੀ ਵਿਚ ਹੈ । ਲੇਖਕ ਦੀ ਭੁੱਲ ਹੈ ਮਃ ੧ ਤੇ ਗਉੜੀ ਦੀਪਕੀ ਲਿਖਣਾ । Digitized by Panjab Digital Library / www.panjabdigilib.org
