________________
( ੨੮ ) ਤਾਂ ਮਰਦਾਨੇ ਰਬਾਬ ਵਜਾਇਆ: ਰਾਗੁ ਦੇਵਗੰਧਾਰੀ ਮਃ ੧ ॥ ਜੀਵਤਾ ਮਰੇ ਜਾਗਤ ਫਨਿ ਸੋਵੈ ॥ ਜਾਨਤ ਆਪ ਮੁਸਾਵੈ ॥ ਸੁਫਨੇ ਸਫਾ ਹੋਇ ਮਿਲੈ ਖਾਲਕ ਕਉ ਤਉ ਦਰਵੇਸ ਕਹਾਵੈ ॥੧॥ ਤੇਰਾ ਜਨੁ ਹੈ ਕੇ ਐਸਾ ਦਿਲਿ ਦਰਵੇਸਾਦੀ ਗਮੀ ਤਮਚ ਨਹੀ ਗੁਸਾ ਖੁਦੀ ਹਿਰਸੁ ਹੀ ਇਸ ॥ ਰਹਾਉ ॥ ਕੰਚਨੁ ਖਾਕੁ ਬਰਾਬਰਿ ਦੇਖੇ ਹਕੁ ਹਲਾਲੁ ਪਛਾਣੁ ॥ ਆਈ ਤਲਬ ਸਹਿਬ ਕੀ ਮਾਨੈ ਅਵਰ ਤਲਬ ਨਾਹੀ ਜਾਨੈ ॥ ੨ ॥ ਗਗਨ ਮੰਡਲ ਮਹਿ ਆਸਣਿ ਬੈਠੇ ਅਨਹਦੁ ਨਾਦੁ ਵਜਾਵੈ॥ ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਸਾਧ ਕੀ ਮਹਮਾ ਬੇਦ ਕੁਰਾਨੁ ਨ ਪਾਵੈ ॥੩॥ ਤਬਿ ਸੇਖ ਸਰਫ ਆਖਿਆ, 'ਵਾਹੁ ਵਾਹੁ ਖੁਦਾਇ ਦਿਆ ਸਹੀ ਕਰਣਿ ਵਾਲਿਆ ਦਾ ਕਿਆ ਸਹੀ ਕੀਚੈ, ਉਨਕਾ ਦੀਦਾਰੁ ਹੀ ਬਹੁਤ ਹੈ । ਤਬਿ ਆਇ ਦਸਤਪੋਸੀ ਕੀਤੀਓਸ, ਅਤੇ ਪੈਰ ਚੁਮਿਓਸੁ, ਡਰੇ ਕਉ ਹੋਆ । ਤਬਿ ਬਾਬਾ ਤੇ ਮਰਦਾਨਾ ਰਵਦੇ ਰਹੇ । ੧੫. ਦਿੱਲੀ-ਹਾਥੀ ਮੋਇਆ ਜਿਵਾਇਆ. ਆਇ ਦਿਲੀ ਨਿਕਲੇ । ਤਬਿ ਦਿਲੀ ਕਾ ਪਾਤਿਸਾਹੁ ਸੁਲਤਾਨੁ ਬ੍ਰਹਮੁਬੇਗਨ ਥਾ | ਉਨ੍ਹਾਂ ਜਾਇ ਰਾਤਿ ਰਹੈ ਮਹਾਵਤ ਵਿਚ, ਓਨਿ ਖਿਜਮਤਿ ਬਹੁਤ ਕੀਤੀ । ਤਬ ਇਕ ਹਾਥੀ ਪਾਸਿ ਮੁਆ ਪਇਆ ਥਾ, ਲੋਕੁB ਪਿਟਦੇ ਰੋਂਦੇ ਆਹੇ। ਤਬਿ ਬਾਬੇ ਪੁਛਿਆ, 'ਤੁਸੀ ਕਿਉਂ ਰੋਂਦੇ ਹੋ ? ਤਾਂ ਉਨਾਂ ਅਰਜ਼ ਕੀਤਾ, ਜੀ ਅਸੀ ਹਾਥੀ ਦੇ ਪਿਛੇ ਰੋਂਦੇ ਹਾਂ । ਤਬਿ ਬਾਬੇ ਆਖਿਆ, "ਹਾਥੀ ਕਿਸਦਾ ਥਾ ? ਤਬਿ ਮਹਾਵਤਿ ਕਹਿਆ, “ਹਾਥੀ ਪਾਤਿਸਾਹ ਦਾ ਥਾ, ਇਕ ਖੁਦਾਇ ਦਾ ਥਾ । ਤਬ ਬਾਬੇ ਕਹਿਆ, ਤੁਸੀਂ ਕਿਉਂ ਰੋਂਦੇ ਹਉ ? ਤਾ ਉਨਾ ਆਖਿਆ, “ਜੀ, ਅਸਾਡਾ ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਥਾ । ਤਾਂ ਬਾਬੇ ਆਖਿਆ, 'ਹੋਰੁ ਰੁਜਗਾਰੁ ਕਰਹੁ। ਤਬਿ ਓਨਾਂ ਕਹਿਆ, “ਜੀ ! ਬਣੀ ਥੀ, ਟਬਰ ਸੁਖਾਲੇ ਪਏ ਖਾਂਦੇ ਸਤਬਿ ਬਾਬੇ ਮੇਹਰ ਕੀਤੀ, ਆਖਿਓ ਸੁ, “ਜੋ ਏਹੁ ਹਾਥੀ ਜੀਵੈ ਤਾ ਰੋਵਹੁ ਨਾਂਹੀ ?' ਤਬਿ ਉਨਾ ਆਖਿਆ, “ਜੀ ਮੁਏ | ਕਿਥਹੁ ਜੀਵੇ ਹੈਨਿ?” ਤਬਿ ਬਾਬੇ ਆਖਿਆ, “ਜਾਇ ਕਰ ਇਸਦੇ ਮੁਹਿ ਉਪਰਿ . ਹਥੁ ਫੇਰਹੁ, ਵਾਹਿਗੁਰੁ ਆਖਹੁ । ਤਬਿ ਓਨਿ ਆਗਿਆ ਮਾਨੀ, ਜਾਹਿ ਹੱਥ ਫਰਿਆ, ਤਾਂ ਹਾਥੀ ਉਠ ਖੜਾ ਹੋਆ। ਤਬਿ ਅਰਜ ਪਤਿਸਾਹੁ ਕਉ ਪਹੁੰਚਾਈ, |ਆਖਿ ਸੁਣਾਈ,ਤਬਿ ਸੁਲਤਾਨ ਬ੍ਰਹਮ ਬਗੁ ਹਾਥੀ ਮੰਗਾਇਆ।ਚੜਿ ਕਰਿ ਦੀਦਾਰ
- ਇਹ ਸਬਦ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੁ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਅਤੇ ਹਾ:ਬੀ: ਨੁਸਖੇ ਦਾ ਪਾਠ ਹੈ। #ਤਬ ਹਾਂ:ਬਾਨਦਾਹੈ। ਪਾਠਾਂ ਹੈ 'ਇਬਰਾਹੀਮ ਬੇਗ’ | Bਪਾਠ 'ਓਹ। ਪਾਠਾਂ ਹੈ “ਜੀਵਨ ॥
= Digitized by Panjab Digital Library / www.panjabdigilib.org
