੯੬
ਪੂਰਣ ਜਤੀ ਤੇ ਮਤ੍ਰੇਈ ਲੂਣਾਂ
ਯੱਦਪਿ ਚੇਲੇ ਨੇ ਗੁਰੂ ਦੀਆਂ ਲਾਲ ਅੰਗਿਆਰੇ ਜੈਸੀਆਂ ਕ੍ਰੋਧ ਭਰੀਆਂ ਅੱਖੀਆਂ ਦੇਖੀਆਂ ਥਰ ਥਰ ਕੰਬਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ਤੇ ਲੱਗਾ ਆਪਣੇ ਮਨ ਵਿਚ ਡਰਨ ਕਿ ਕੀਹ ਪੂਰਨ ਸਚ ਮੁਚ ਪਹਿਲੀ ਪ੍ਰੀਖਯਾ ਵਿਚ ਹੀ ਫੇਹਲ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ? ਗੁਰੂ ਗੋਰਖ ਨਾਥ ਜੀ, ਤਾੜਨਾ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਬੋਲੇ ਜਲਦੀ ਬਤਾਓ ਏਹ ਭਿੱਛਯਾ ਕਿਸ ਸੇ ਲਾਏ ਹੋ ? ਜਿਸ ਸੇ ਲਾਏ ਹੋ ਉਸ ਕੋ ਅਬੀ ਦੇ ਕਰ ਆਓ। ਹੁਣ ਚੇਲੇ ਨੇ ਉਤਰ ਦਿੱਤਾ ਮਹਾਰਾਜ! ਰਾਣੀ ਸੁੰਦਰਾਂ ਨੇਂ ਆਪ ਜੋਗ ਭੇਜੀ ਹੈ ਤੇ ਹੱਥ ਜੋੜਕੇ ਪਰਵਾਨ ਕਰਨ ਲਈ। ਅਭਿਲਾਖਾ ਪ੍ਰਗਟ ਕੀਤੀ ਹੈ।
ਗੁਰੂ ਗੋਰਖ ਨਾਥ ਜੀ ਨੇ ਜਦ ਏਹ ਲਖ ਲਿਆ ਕਿ ਏਹ ਵਿਚਾਰਾ ਅਨਭੋਲ ਏਹਨਾਂ ਕੂੜੀਆਂ ਦੌਲਤਾਂ ਨੂੰ ਚੁਕ ਲਿਆਇਆ ਹੈ, ਵਾਸਤਵ ਵਿਚ ਇਸ ਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀ ਜੋ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿਚ ਕਿਸਤਰਾਂ ਠੱਗ ਰਚਨਾਂ ਦਾ ਪ੍ਰਭਾਵ ਵਧ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਭਾਵੇਂ ਅੱਗੇ ਭੀ ਇਸ ਨਾਲ ਇਕ ਭਾਰੀ ਠੱਗੀ ਹੀ ਹੋਈ ਹੈ ਜਿਸ ਦੇ ਕਾਰਨ ਅੱਜ ਏਹ ਵਿਚਾਰਾ ਕਰਮਾਂ ਅਨੁਸਾਰ ਦੁਖ ਸੁਖ ਝੱਲ ਰਿਹਾ ਹੈ ਪਰ ਏਸ ਨੂੰ ਸਮਝ ਅਜੇਭੀ ਨਹੀਂ ਪਈ, ਦੂਰ ਦੀ ਸੋਝੀ ਅਜੇ ਭੀ ਨਹੀਂ, ਹੋਈ ਠੀਕ ਮੇਰਾ ਚੇਲਾ ਪੂਰਨ ਸਿੱਧਾ ਸਾਧਾ ਪਰਮੇਸ਼ਰ ਦਾ ਭੈਵਾਨ ਬੰਦਾ ਹੈ, ਇਹ ਛਲੀਆ ਨਹੀਂ, ਏਹ ਲਾਲਚੀ ਨਹੀਂ, ਏਹ ਦਗੇਬਾਜ ਨਹੀਂ, ਏਹ ਧੋਖੇ ਬਾਜ ਨਹੀਂ ਪਰ ਏਹ ਸੰਸਾਰਕ ਖਖੇੜ ਬਖੇੜ ਤੋਂ ਪੂਰਨ ਅਤੀਤ ਤੇ ਉਪ੍ਰਾਮ ਹੈ। ਸੰਸਾਰਕ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਰਮਜ਼ਾਂ ਵਿਚ ਫਸਣ ਵਾਲੀ ਜਾਲੀ ਦਾ ਏਹ ਪੂਰਨ ਸ਼ਿਕਾਰ ਨਹੀਂ, ਪਰ ਇਸਦੀ ਅਕਲ ਤੇ ਇਸਦਾ ਹਿਰਦਾ ਸੱਚਾ ਸੁੱਚਾ ਠੁੱਲਾ ਤੇ ਮੂੜ੍ਹ ਹੈ।
