ਰਾਣੀ ਨੇ ਸਤਾਰਾ ਨੂੰ ਕਿਹਾ। ਉਸ ਭੋਲੀ ਯੁਵਤੀ ਨੇ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਅਗੇ ਸਿਫਾਰਸ਼ ਕਰਨੀ ਮੰਨ ਲਈ। ਉਧਰ ਸ਼ੀਰਾਜ਼ੀ ਨੇ ਨਾਦਰ ਦੇ ਕੰਨ ਭਰ ਦਿਤੇ ਸਨ, ਕਿ ਸਤਾਰਾ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੇ ਪੁਰ ਮੋਹਤ ਹੈ ਤੇ ਉਸਦੀ ਜਾਨ ਬਖਸ਼ੀ ਕਰਾਣ ਲਈ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ।
ਜਦ ਸਤਾਰਾ ਨੇ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੇ ਦੀ ਸਫਾਰਸ਼ ਨਾਦਰ ਸ਼ਾਹ ਅਗੇ ਕੀਤੀ ਤਾਂ ਉਹ ਅਗ-ਬਗੋਲਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਪਾਗਲਾਂ ਵਾਂਗ ਗੁਸੇ ਵਿਚ ਭਰ ਕੇ ਕਿਹਾ- ਦੂਰ ਹੋ ਜਾ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਸਾਹਮਣਿਉਂ ਕਮੀਨੀ ਤੀਵੀਂ! ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਸ਼ਕਲ ਨਹੀਂ ਵੇਖਣੀ ਚਾਹੁੰਦਾ।
ਸਤਾਰਾ ਨੂੰ ਕਦੇ ਸੁਪਨੇ ਵਿਚ ਵੀ ਆਪਣੇ ਪ੍ਰੇਮੀ ਪਾਸੋਂ ਇਸ ਜਵਾਬ ਦੀ ਆਸ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਹ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਨਾਦਰ ਸ਼ਾਹ ਦੀ ਬਾਂਹ ਫੜ ਕੇ ਕਹਿਣ ਲਗੀ-ਮੇਰੇ ਮਾਲਕ! ਉਹ ਤੁਹਾਡਾ ਪੁਤਰ ਹੈ, ਉਸਦੀਆਂ ਅਖਾਂ ਕਢਣ ਦਾ ਹੁਕਮ ਨਾ ਦਿਓ, ਪਿਛੋਂ ਆਪ ਨੂੰ ਪਛਤਾਣਾ ਪਵੇਗਾ।
ਨਾਦਰ ਸ਼ਾਹ ਗੁਸੇ ਨਾਲ ਕੰਬ ਉਠਿਆ। ਉਹ ਅਗੇ ਹੀ ਭਰਿਆ ਪਿਆ ਸੀ,ਇਸ ਗਲ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਆਪਿਓ ਬਾਹਿਰ ਕਰ ਦਿਤਾ। ਉਸ ਨੇ ਖੰਜਰ ਕਢ ਕੇ ਪੂਰੇ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਸਤਾਰਾ ਦੇ ਮੁੰਹ ਪੁਰ ਵਾਰ ਕੀਤਾ। ਉਹ ਚੀਕ ਮਾਰ ਕੇ ਇਕ ਬੇਜਾਨ ਗੰਢ ਵਾਂਗ ਫਰਸ਼ ਪੁਰ ਜਾ ਡਿਗੀ। ਉਸ ਦੇ ਸੋਹਣੇ ਚਿਹਰੇ ਤੋਂ ਲਹੂ ਦਾ ਫੁਵਾਰਾ ਛੂਟ
ਪਿਆ।
ਨਾਦਰਸ਼ਾਹ ਆਪਣੀ ਜਲਦਬਾਜ਼ੀ ਪੁਰ ਪਛਤਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਨਾਦਰਸ਼ਾਹ ਜਿਹੜਾ ਲਖਾਂ ਇਨਸਾਨਾਂ ਨੂੰ ਮੌਤ ਦੇ ਘਾਟ ਉਤਾਰ ਚੁਕਾ ਸੀ, ਅੱਜ ਆਪਣੀ ਪ੍ਰੇਮਿਕਾ ਨੂੰ ਘਾਇਲ ਦੇਖ ਫੁਟ ਫੁੱਟ ਕੇ ਰੋਣ ਲਗਾ।
****
ਅਗਾਬਾਸ਼ੀ ਚੁਪ ਚੁਪੀਤੇ ਤੰਬੂ ਵਿਚ ਦਾਖਿਲ ਹੋਇਆ,ਤੇ
-੧੪੪-
