ਹੇਠ ਵਾਦੀ ਵਿਚ ਫ਼ੌਜੀਆਂ ਦੇ ਤੰਬੂਆਂ ’ਚਿ ਜਗ ਰਹੇ ਦੀਵੇ ਤਾਰਿਆਂ ਵਾਂਗ ਟਿਮ-ਟਿਮਾ ਰਹੇ ਸਨ। ਹਾਲੀ ਸ਼ਹਿਰ ਵੀ ਸਜ-ਵਿਆਹੀ ਦੁਲਹਨ ਵਾਂਗ ਸਜਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਕਮਾਲ ਕਾਮ ਦੇਵ ਦੇ ਹੋਰ ਵਾਰ ਨਾ ਸਹਿ ਸਕਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਫੌਲਾਦੀ ਬਾਹਾਂ ਵਿਚ ਹੁਸੀਨ ਪ੍ਰੇਮਕਾ ਨੂੰ ਜਕੜ ਲਿਆ, ਤੇ ਚੁੰਮਣਾ ਨਾਲ ਉਸਦੀਆਂ ਸੰਧੂਰੀ ਗੱਲਾਂ ਨੂੰ ਲਾਲ ਸੁਰਖ ਕਰ ਦਿਤਾ।
ਸੁੰਦਰੀ ਨੇ ਕਮਾਲ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਪਰੇ ਧਕਦਿਆਂ ਹੋਇਆ, ਕਿਹਾ- ਮੈਨੂੰ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਮੁਹੱਬਤ ਹੈ, ਪਰ ........।"
ਕਮਾਲ ਨੇ ਫਿਰ ਸੁੰਦਰੀ ਨੂੰ ਘੁੱਟ ਕੇ ਫੜ ਲਿਆ। ਬਾਕੀ ਫਿਕਰਾ ਉਸ ਦੇ ਹੋਠਾਂ ਵਿਚ ਹੀ ਗੁੰਮ ਹੋ ਕੇ ਰਹਿ ਗਿਆ | ਕਮਾਲ ਨੇ ਕਿਹਾ-"ਪਿਆਰੀ ਲਤੀਫਾ। ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਅਪਨਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾ, ਅਜ ਦੀ ਦੀ ਰਾਤੋਂ-ਹੁਣੇ-ਇਸੇ ਘੜੀ।"
ਲਤੀਫਾ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਸ਼ਰਬਤੀ ਅੱਖਾਂ ਕਮਾਲ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੋਂ ਗਡ ਕੇ ਕਿਹਾ, ਫਿਰ ਕੀ ਤੁਸੀ ਆਪਣੀ ਪ੍ਰੇਮਿਕਾ ਨਾਲ ਸ਼ਾਦੀ ਕਰਨ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੋ???
"ਦੋਹਾਂ ਰੂਹਾਂ ਦੇ ਮਿਲਾਪ ਨੂੰ ਹੀ ਸ਼ਾਦੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਲਤੀਫ਼ਾ! ਪਰ ਕੀ ਸ਼ਾਦੀ ਦੀਆਂ ਫਜੂਲ ਰਸਮਾਂ ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਵੀ ਕੋ ਅਰਥ ਰੱਖਦੀਆਂ ਹਨ, ਲਤੀਫਾ! ਲੰਮੀ ਦਾੜੀ ਵਾਲੇ ਮੌਲਵੀ ਦੇ ਮੁਖੋ ਨਿਕਲੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਬਿਨਾਂ ਕੀ ਸ਼ਾਦੀ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੀ? ਤੁਸੀ ਤੇ ਪੜੇ ਲਿਖੇ ਸਿਆਣੇ ਹੋ-ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਇਹਨਾਂ ਮਜ਼ਬੀ ਰਸਮਾਂ ਦੀ ਕੋਈ ਕੀਮਤ ਨਹੀਂ ਹੋਣੀ ਚਾਹੀਦੀ-ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦੀ ਮਲਕਾ!- ਤੇ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਵਤਨ ਨੂੰ ਆਜ਼ਾਦ ਕਰਾਏ ਬਿਨਾਂ ਸ਼ਾਦੀ ਕਰਾਣ ਦੀ "ਸੋਂਹ ਖਾਧੀ ਹੋਈ ਹੈ, ਮੇਰੀ ਪਿਆਰੀ....! ਕਮਾਲ ਨੇ ਆਪਣਾ ਆਪ" ਸੰਭਾਲਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ।
"ਤੁਸੀ ਠੀਕ ਆਖਦੇ ਹੋ, ਮੇਰੇ ਮਿਠੇ ਕਮਾਲ! ਪਰ ਸਿਆ
ਪੰਨਾ:ਪ੍ਰੀਤ ਕਹਾਣੀਆਂ.pdf/58
Jump to navigation
Jump to search
ਇਸ ਸਫ਼ੇ ਦੀ ਪਰੂਫ਼ਰੀਡਿੰਗ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ
-੫੮-
