ਸਮੱਗਰੀ 'ਤੇ ਜਾਓ

ਪੰਨਾ:ਪ੍ਰੀਤ ਕਹਾਣੀਆਂ.pdf/93

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਸ ਸਫ਼ੇ ਦੀ ਪਰੂਫ਼ਰੀਡਿੰਗ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ

ਪ੍ਰਦੇਸ

ਡਿਯੂਕ ਆਫ਼ ਵਿੰਡਸਰ

ਪ੍ਰੇਮਕਾ ਤੋਂ ਤਖਤ ਕੁਰਬਾਨ



ਪ੍ਰੇਮ ਨੇ ਮਜਨੂੰ ਨੂੰ ਦੀਵਾਨਾ ਬਣਾ ਦਿਤਾ, ਰਾਂਝੇ ਨੂੰ ਹੀਰ ਦੇ ਪਿਓ ਦੀਆਂ ਮਝੀਆਂ ਚਾਰਨੀਆਂ ਪਈਆਂ, ਤੇ ਫਰਿਹਾਦ ਪਹਾੜ ਦੀਆਂ ਠੋਕਰਾਂ ਖਾਂਦਾ ਫਿਰਿਆ। ਅਜਿਹਾ ਕੋਈ ਵਿਰਲਾ ਹੀ ਅਭਾਗਾ ਹੋਵੇਗਾ, ਜਿਸ ਨੇ ਇਹ ਪ੍ਰੇਮ ਪਿਆਲਾ ਹੋਠਾ ਨੂੰ ਨਾ ਲਾਇਆ ਹੋਵੇ। ਕੀ ਅਮੀਰ, ਤੇ ਕੀ ਗ਼ਰੀਬ, ਇਕ ਵਾਰ ਸਾਰਿਆਂ ਤੇ ਪ੍ਰੇਮ ਦਾ ਮਾਰੂ ਹਮਲਾ ਜ਼ਰੂਰ ਹੋ ਕੇ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਪਰੇਮ ਦੇ ਸਕੂਲ ਦਾ ਨਿਯਮ ਹੈ, ਕਿ "ਉਸਨੂੰ ਛੁਟੀ ਨਾ ਮਿਲੇ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਸਬਕ ਯਾਦ ਰਹੇ।" ਉਸ ਤੋਂ ਬਚਿਆ ਓਹੀ ਹੈ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਕਦੀ ਪ੍ਰੇਮ ਦਾ ਵਸਲ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ:-
"ਲੁਤਫੇ ਮੈ ਤੁਝ ਸੇ ਕਿਆ ਕਹੂੰ ਜ਼ਾਹਿਦ,

-੯੩-