੧੮
ਧਯਾਇ ੨
ਵੁਹ ਬੋਲਾ ਸੂਰਸੈਨ ਕੇ ਪੁੱਤ੍ਰ ਵਸੁਦੇਵ ਕੋ ਦੀਜੀਯੇ ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਦੇਵਕ ਨੇ ਏਕ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਕੋ ਬੁਲਾਇ ਸ਼ੁਭ ਲਗਨ ਮਹੂਰਤ ਠਹਿਰਾਇ ਸੂਰਸੈਨ ਕੇ ਘਰ ਟੀਕਾ ਭੇਜਦੀਆ ਤਬ ਤੋਂ ਸੁਰਸੈਨ ਭੀ ਬੜੀ ਧੂਮ ਧਾਮ ਸੇ ਬਰਾਤ ਲੇ ਸਬ ਦੇਸ਼ ਦੇਸ਼ ਕੇ ਨਰੇਸ਼ ਸਾਬਲੇ ਮਥੁਰਾ ਮੈਂ ਵਸੁਦੇਵ ਕੋ ਬਯਾਹੁਨ ਆਏ॥
ਬਰਾਤ ਨਗਰ ਕੇ ਨਿਕਟ ਆਈ ਸੁਨ ਉਗ੍ਰਸੈਨ ਦੇਵਕ ਔਰ ਕੰਸ ਅਪਨਾ ਦਲ ਲੇ ਆਗੇ ਬੜ੍ਹ ਨਗਰ ਮੇਂ ਲੇਗਏ ਅਤਿ ਆਦਰ ਮਾਨ ਸੇ ਅਗੌਨੀ ਕਰ ਜਨਵਾਸਾ ਦੀਆ ਖਿਲਾਏ ਪਿਲਾਇਸਬ ਬਰਾਤੀਯੋਂ ਕੋ ਮਢੇ ਕੇ ਨੀਚੇ ਲੇ ਜਾ ਬੈਠਾਯਾ ਔਰ ਬੇਦ ਕੀ ਬਿਧਿ ਸੇ ਕੰਸ ਨੇ ਵਸਦੇਵ ਕੋ ਕੰਨਯਾਦਾਨ ਦੀਆ ਤਿਸ ਕੇ ਯੌਤੁਕ ਮੇਂ ਪੰਦ੍ਰਹ ਸਹਸ੍ਰ ਘੋੜੇ ਚਾਰ ਹਜ਼ਾਰ ਹਾਥੀ ਅਠਾਰਹ ਸੌ ਰਥ ਦਾਸ ਦਾਸੀ ਅਨੇਕ ਦੇ ਕੰਚਨ ਕੇ ਥਾਲ ਬਸਤ੍ਰ ਆਭੂਖਣ ਰਤਨ ਜਟਿਤ ਸੇ ਭਰ ਭਰ ਅਨਗਿਤ ਦੀਏ ਔਰ ਸਬ ਬਰਾਤੀਯੋਂ ਕੋ ਭੀ ਅਲੰਕਾਰ ਸਹਿਤ ਬਾਗੇ ਪਹਿਰਾਏ ਸਬ ਮਿਲ ਪਹੁੰਚਾਵਨੇ ਕੋ ਗਏ ਤਿਸ ਸਮਯ ਦੇਵ ਬਾਣੀ ਹੂਈ ਕਿ ਅਰੇ ਕੰਸ ਜਿਸਕੋ ਤੂੰ ਪਹੁੰਚਾਵਨੇ ਚਲਾ ਹੈਂ ਤਿਸਕਾ ਆਠਵਾਂ ਗਰਭ ਤੇਰਾ ਕਾਲ ਉਪਜੇਗਾ ਉਸਕੇ ਹਾਥ ਤੇਰੀ ਮੌਤ ਹੈ ਯਹ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਕੰਸ ਡਰਕੇ ਮਾਰੇ ਕਾਂਪਨੇ ਲਗਾ ਔਰ ਕ੍ਰੋਧ ਕਰ ਦੇਵਕੀ ਕੋ ਝੋਂਟੇ ਪਕੜ ਰਥ ਸੇ ਨੀਚੇ ਖੈਂਚ ਲਾਯਾ ਔਰ ਖੜਗ ਹਾਥ ਮੇਂ ਲੇ ਦਾਂਤ ਪੀਸ ਪੀਸ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਜਿਸ ਪੇੜ ਕੋ ਜੜ੍ਹ ਹੀ ਸੇ ਉਖਾੜੀਯੇ ਤਿਸ ਮੇਂ ਫੂਲ ਫਲ ਕਾਹੇ ਕੋ ਲਗੇਗਾ। ਅਬ ਇਸੀ ਕੋ ਮਰੂੰ ਤੋਂ
