ਧਯਾਇ ੨
੧੯
ਨਿਰਭਰ ਰਾਜਯ ਕਰੂੰ ਯਿਹ ਦੇਖ ਮੁਨਿ ਵਸੁਦੇਵ ਮਨ ਮੇਂ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਇਸ ਮੂਰਖ ਨੇ ਸੰਤਾਪ ਦੀਆ ਯੇਹ ਪੰਨਯ ਔਰ ਪਾਪ ਨਹੀਂ ਜਾਨਤਾ ਹੈ ਜੋ ਮੈਂ ਅਬ ਕ੍ਰੋਧ ਕਰਤਾ ਹੂੰ ਤੋ ਕਾਰਯ ਬਿਗੜੇ ਗਾ ਤਿਸ ਸੇ ਇਸ ਸਮਯ ਖਿਮਾ ਕਰਨੀ ਹੀ ਯੋਗਯ ਹੈ ॥
ਚੋ: ਜੋ ਬੈਰੀ ਖੈਂਚੇ ਤਲਵਾਰ॥ ਕਰੇ ਸਾਧੁ ਤਿਸਕੀ ਮਨੁਹਾਰ
ਸਮਝ ਮੂੜ੍ਹ ਸੋਈ ਪਛੁਤਾਇ॥ ਜੈਸੇ ਪਾਨੀ ਆਗ ਬੁਝਾਇ
ਜਿਹ ਸੋਚ ਸਮਝ ਵਸੁਦੇਵ ਕੰਸ ਕੇ ਸਨਮੁਖ ਜਾ ਹਾਥ ਜੋੜ ਬਿਨਤੀ ਕਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਸੁਨੋ ਪ੍ਰਿਥਵੀ ਨਾਥ ਤੁਮ ਸਾ ਬਲੀ ਸੰਸਾਰ ਮੇਂ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਔਰ ਸਬ ਤੁਮਾਰੀ ਛਾਹ ਤਲੇ ਬਸਤੇਹੈਂ ਐਸੇ ਸੁਰ ਹੋ ਇਸਤ੍ਰੀ ਪਰ ਸ਼ਸਤ੍ਰ ਕਰਨਾ ਯਿਹ ਅਤਿ ਅਨਚਿੱਤ ਹੈ ਔਰ ਬਹਿਨ ਕੇ ਮਾਰਨੇ ਸੇ ਮਹਾਂ ਪਾਪ ਹੋਤਾ ਹੈ ਤਿਸ ਪਰ ਭੀ ਮਨੁੱਖਯ ਅਧਰਮ ਤੋ ਕਰੇ ਜੋ ਜਾਨੇ ਕਿ ਮੈਂ ਕਭੀ ਨ ਮਰੂੰਗਾ ਇਸ ਸੰਸਾਰ ਕੀ ਤੋ ਯਹੀ ਰੀਤ ਹੈ ਇਧਰ ਜਨਮਾ ਉਧਰ ਮਰਾ ਕਰੋੜ ਯਤਨ ਸੇ ਪਾਪ ਪੁੰਨਯ ਕਰ ਕੋਈ ਇਸ ਦੇਹ ਕੋ ਪੋਖੇ ਪਰ ਯਿਹ ਕਭੀ ਅਪਨੀ ਨ ਹੋਇਗੀ ਔਰ ਧਨ,ਯੋਬਨ, ਰਾਜਯ ਭੀ ਨਾ ਆਵੇਗਾ ਕਾਮ ਇਸ ਸੇ ਮੇਰਾ ਕਹਾ ਮਾਨ ਲੀਜੈ ਔਰ ਅਪਨੀ ਅਬਲਾ ਆਧੀਨ ਬਹਿਨ ਕੋ ਛੋੜ ਦੀਜੈ, ਇਤਨਾ ਸੁਨ ਵਹੁ ਅਪਨਾ ਕਾਲ ਜਾਨ ਘਬਰਾਕਰ ਔਰ ਭੀ ਝੁੰਝਲਾਯਾ ਤਬ ਵਸੁਦੇਵ ਸੋਚਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਯਿਹ ਪਾਪੀ ਤੋ ਅਸੁਰ ਬੁੱਧਿ ਕੀਏ ਅਪਨੇ ਹਠ ਕੀ ਟੇਕ ਪਰ ਹੈ ਇਸ ਸੇ ਇਸਕੇ ਹਾਥ ਸੇ ਯਹ ਬਚੇ ਸੋ ਉਪਾਇ ਕੀਆ ਚਾਹੀਏ ਐਸੇ ਬਿਚਾਰ ਮਨ ਮੇਂ ਕਹਿਨੇ
