ਧਯਾਇ ੩
੨੩
ਬੀਚ ਅਵਤਾਰ ਲੇ ਜਹਾਂ ਦੁਸ਼ਟ ਕੰਸ ਮੇਰੇ ਭਗਤੋਂ ਕੋ ਦੁੱਖ ਦੇਤਾ ਹੈ ਔਰ ਕਸਯਪ ਅਦਿਤ ਜੋ ਵਸਦੇਵ ਦੇਵਕੀ ਹੋ ਬ੍ਰਿਜ ਮੇਂ ਗਏ ਹੈਂ ਤਿਨਕੋ ਮੂੰਦ ਰੱਖਾ ਹੈ ਛੇ ਬਾਲਕ ਤੋ ਉਨਕੇ ਕੰਸ ਨੇ ਮਾਰ ਡਾਲੇ ਅਬ ਸਾਤਵੇਂ ਗਰਭ ਮੇਂ ਲਖਮਣਜੀ ਹੈਂ ਉਨਕੋ ਦੇਵਕੀ ਕੀ ਕੋਖ ਸੇ ਨਿਕਾਲ ਗੋਕੁਲ ਮੇਂ ਲੇ ਜਾ ਕਰ ਇਸ ਰੀਤਿ ਸੇ ਰੋਹਿਣੀ ਕੇ ਪੇਟ ਮੇਂ ਰੱਖ ਦੀਜੋ ਕਿ ਕੋਈ ਦੁਸ਼ਟ ਨ ਜਾਨੇ ਔਰ ਸਬ ਵਹਾਂ ਕੇ ਲੋਗ ਤੇਰਾ ਯਸ਼ ਬਖਾਨੈਂ ॥
ਇਸ ਭਾਂਤ ਮਾਯਾ ਕੋ ਸਮਝਾਇ ਸੀ ਨਾਰਾਇਣ ਬੋਲੇ ਕਿ ਤੂ ਤੋਂ ਪਹਿਲੇ ਜਾ ਕਰ ਜਿਹ ਕਾਰਯ ਕਰਕੇ ਨੰਦ ਕੇ ਘਰ ਮੇਂ ਜਨਮ ਲੇ ਪੀਛੇ ਵਸੁਦੇਵ ਕੇ ਯਹਾਂ ਅਵਤਾਰ ਲੇ ਮੈਂ ਭੀ ਨੰਦਕੇ ਘਰ ਆਤਾ ਹੈ ਇਤਨਾ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਮਾਯਾ ਝਟ ਮਥੁਰਾ ਮੇਂ ਆਈ ਔ ਮੋਹਿਨੀ ਕਾ ਰੂਪ ਬਨ ਵਸੁਦੇਵ ਕੇ ਗੇਹ ਮੇਂ ਪੈਠ ਗਈ॥
ਚੋ: ਜੋ ਛਿਪਾਇਗਰਭਹਰਲੀਆ॥ਜਾਇਰੋਹਿਣੀ ਕੋ ਸੋ ਦੀਆ
ਜਾਨੇਂ ਸਬ ਪਹਿਲਾ ਆਧਾਨ॥ ਭਏ ਰੋਹਿਣੀ ਕੇ ਭਗਵਾਨ
ਇਸੀ ਰੀਤਿ ਸੇ ਸਾਵਣ ਸੁਦੀ ਚੌਦਸ਼ ਬੁੱਧਵਾਰ ਕੋ ਬਲਦੇਵ
ਜੀ ਨੇ ਗੋਕੁਲ ਮੇਂ ਜਨਮ ਲੀਆ ਔਰ ਮਾਯਾ ਨੇ ਵਸੁਦੇਵ ਦੇਵਕੀ ਕੋ ਜਾ ਸ੍ਵਪਨ ਦੀਆ ਕਿ ਮੈਂਨੇ ਤੁਮਾਰਾ ਪੁੱਤ੍ਰ ਗਰਭ ਸੇ ਲੇਜਾ ਰੋਹਿਣੀ ਕੋ ਦੀਆ ਹੈ ਸੋ ਕਿਸੀ ਬਾਤ ਕੀ ਚਿੰਤਾਮਤ ਕੀਜੋ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਵਸੁਦੇਵ ਦੇਵਕੀ ਜਾਗ ਪੜੇ ਔਰ ਆਪਸ ਮੇਂ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਯਿਹ ਤੋ ਭਗਵਾਨ ਨੇ ਭਲਾ ਕੀਆ ਪਰ ਕੰਸ ਕੋ ਇਸੀ ਸਮਯ ਜਤਾਯਾ ਚਾਹੀਏ ਨਹੀਂ ਤੋ ਕਿਯਾ ਜਾਨੀਏ ਪੀਛੇ ਕਿਯਾ
