ਧਯਾਇ ੩
੨੫
ਗਿਆ ਜਹਾਂ ਵਸਦੇਵ ਦੇਵਕੀ ਏ ਗਰਭ ਕਾ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਦੇਖ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਇਸੀ ਯਮ ਗੁਫਾ ਮੇਂ ਮੇਰਾ ਕਾਲ ਹੈ ਮਾਰ ਤੋ ਡਾਲੂੰ ਪਰ ਅਪਯਸ਼ ਸੇ ਡਰਤਾ ਹੂੰ ਕਿਉਂ ਕਿ ਅਤਿ ਬਲਵਾਨ ਹੋ ਇਸਤ੍ਰੀ ਕੋ ਹਨਨਾ ਯੋਗਯ ਨਹੀਂ ਹੈ ਭਲਾ ਇਸਕੇ ਪੁੱਤ੍ਰ ਕੋ ਹੀ ਮਾਰੂੰਗਾ ਯੂ ਕਹਿ ਬਾਹਰ ਆ ਗਜ, ਸਿੰਘ, ਸ੍ਵਨ ਔਰ ਅਪਨੇ ਬੜੇ ਬੜੇ ਯੋਧਾ ਵਹਾਂ ਚੌਕੀ ਕੋ ਰਖਾਏ ਔਰ ਆਪ ਭੀ ਨਿਤ ਚੌਕਸੀ ਕਰ ਆਵੇ ਪਰ ਏਕ ਪਲ ਭੀ ਕਲਨ ਪੜੇ ਜਹਾਂ ਦੇਖੇ ਤਹਾਂ ਆਠ ਪਹਿਰ ਚੌਸਠ ਘੜੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਰੂਪ ਕਾਲ ਹੀ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟ ਆਵੇ ਤਿਸਕੇ ਭਯ ਸੇ ਰਾਤ ਦਿਨ ਚਿੰਤਾ ਮੇਂ ਗਵਾਵੇ॥
ਇਧਰ ਕੰਸ ਕੀ ਤੋ ਯਿਹ ਦਸ਼ਾ ਥੀ ਉਧਰ ਵਸੁਦੇਵ ਔਰ ਦੇਵਕੀ ਪੂਰੇ ਦਿਨੋਂ ਮਹਾਂ ਕਸ਼ਟ ਮੇਂ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਹੀ ਕੋ ਮਨਾਤੇ ਥੇ ਕਿ ਇਸੀ ਬੀਚ ਭਗਵਾਨ ਨੇ ਆ ਉਨੇਂ ਸ੍ਵਪਨ ਦੀਆ ਔਰ ਇਤਨਾ ਕਹ ਉਨਕੇ ਮਨ ਕਾ ਸੋਚ ਦੂਰ ਕੀਆ ਜੋ ਹਮ ਬੇਗਹੀ ਜਨਮ ਲੇ ਤੁਮਾਰੀ ਚਿੰਤਾ ਮੇਟਤੇ ਹੈਂ ਤੁਮ ਅਬ ਮਤ ਪਛਤਾਓ ਯਿਹ ਸੁਨ ਵਸੁਦੇਵ ਦੇਵਕੀ ਜਾਗ ਪੜੇ ਤੇ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਬ੍ਰਹਮਾ, ਰੁੱਦ੍ਰ, ਇੰਦ੍ਰਾਦਿਕ ਸਬ ਦੇਵਤਾ ਅਪਨੇ ਅਪਨੇ ਵਿਮਾਨ ਅਧਰ ਮੇਂ ਛੋੜ ਅਲਖ ਰੂਪ ਬਨ ਵਸੁਦੇਵ ਕੇ ਗ੍ਰਹਿ ਮੇਂ ਆਏ ਔਰ ਹਾਥ ਜੋੜ ਜੋੜ ਬੇਦ ਗਾਇ ਗਾਇ ਗਰਭ ਉਸਤਤਿ ਕਰਨੇ ਲਗੇ ਤਿਸ ਸਮਯ ਉਨਕੋ ਤੋ ਕਿਸੀਨੇ ਨ ਦੇਖਾ ਪਰ ਬੇਦਕੀ ਧੁਨਿ ਸਬ ਨੇ ਸੁਨੀ ਸਿਹ ਅਚਰਜ ਦੇਖ ਸਬ ਰਖਵਾਲੇ ਅਚੰਭੇ ਰਹੇ ਔਰ ਵਸੁਦੇਵ ਦੇਵਕੀ ਕੋ ਨਿਸਚਯ ਹੂਆ ਕਿ ਭਗਵਾਨ
