ਧਯਾਇ ੪
੨੭
ਬਿਨਤੀ ਕਰ ਕਹਾ ਹਮਾਰੇ ਬੜੇ ਭਾਗ ਜੋ ਆਪਨੇ ਦਰਸ਼ਨ ਦੀਆ ਔਰ ਜਨਮ ਮਰਨ ਕਾ ਨਬੇੜਾ ਕੀਆ ॥
ਇਤਨਾ ਕਹਿ ਪਹਿਲੀ ਕਥਾ ਸਭ ਸੁਨਾਈ ਜੈਸੇ ਜੈਸੇ ਕੰਸ ਨੇ ਦੁੱਖ ਦੀਆ ਥਾ ਤਹਾਂ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਬੋਲੇ ਤੁਮ ਅਬ ਕਿਸੀ ਬਾਤ ਕੀ ਚਿੰਤਾ ਮਨ ਮੇਂ ਮਤ ਕਰੋ ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂਨੇ ਤੁਮਾਰੇ ਦੁੱਖ ਕੇ ਦੂਰ ਕਰਨੇ ਹੀ ਕੋ ਅਵਤਾਰ ਲੀਆ ਹੈ ਪਰ ਇਸ ਸਮਯ ਮੁਝੇ ਗੋਕੁਲ ਪਹੁੰਚਾ ਦੋ ਔਰ ਇਸੀ ਵੇਲੇ ਯਸ਼ੋਧਾ ਕੇ ਲੜਕੀ ਹੁਈ ਹੈ। ਸੋ ਕੰਸ ਕੋ ਲਾ ਦੋ ਅਪਨੇ ਜਾਨੇ ਕਾ ਕਾਰਣ ਕਹਿਤਾ ਹੂੰ ਜੋ ਸੁਨੋ॥
ਦੋ: ਨੰਦ ਯਸੋਧਾ ਤਪ ਕੀਯੋ, ਮੋਹੀ ਸੇ ਮਨ ਲਾਇ
ਦੇਖਯੋ ਚਾਹਤ ਬਾਲ ਸੁਖ, ਰਹੋਂ ਕਛੂ ਦਿਨ ਜਾਇ
ਫਿਰ ਕੰਸ ਕੋ ਮਾਰ ਆਨ ਮਿਲੂੰਗਾ ਤੁਮ ਅਪਨੇ ਮਨ ਮੇਂ ਧੀਰਯ ਧਰੋ ਐਸੇ ਵਸੁਦੇਵ ਦੇਵਕੀ ਕੋ ਸਮਝਾਇ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਬਾਲਕ ਬਨ ਰੋਨੇ ਲਗੇ ਔਰ ਅਪਨੀ ਮਾਯਾ ਫੈਲਾਦੀ ਤਬ ਤੋਂ ਵੇਸੁਦੇਵ ਦੇਵਕੀ ਕਾ ਗਯਾਣ ਗਿਆ ਔਰ ਜਾਨਾ ਕਿ ਹਮਾਰੇ ਪੁੱਤ੍ਰ ਭਯਾ ਯਿਹ ਸਮਝ ਦਸ ਸਹੱਸ੍ਰ ਗਾਇ ਮਨ ਮੇਂ ਸ਼ੰਕਲਪ ਕਰ ਲੜਕੇ ਕੋ ਗੋਦ ਮੇਂ ਉਠਾ ਛਾਤੀ ਸੇ ਲਗਾ ਲੀਯਾ ਉਸਕਾ ਮੁਖ ਦੇਖ ਦੇਖ ਦੋਨੋਂ ਲੰਬੀ ਸਾਂਸੈ ਭਰ ਆਪਸ ਮੇਂ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਕਿਸੀ ਰੀਤਿ ਸੇ ਇਸ ਲੜਕੇ ਕੋ ਭਗਾ ਦੀਜੈ ਤੋ ਕੰਸ ਪਾਪੀ ਕੇ ਹਾਥ ਸੇ ਬਚੇ ॥ ਵਸੂਦੇਵ ਬੋਲੇ-
ਚੌ: ਬਿਧਨਾ ਬਿਨ ਰਾਖੇ ਨ ਕੋਈ॥ ਕਰਮ ਲਿਖਾ ਸੋਈ ਫਲ ਹੋਈ
ਤਬ ਕਰ ਜੋਰ ਦੇਵਕੀ ਕਹੇ॥ਨੰਦ ਮਿੱਤ੍ਰ ਗੋਕੁਲ ਮੇਂ ਰ
