ਧਯਾਇ ੨੬
੨੯
ਬੈਠੀ ਦੇਵਕੀ ਸੋਚਤੀ ਥੀ ਤਹਾਂ ਕੰਨਯਾ ਦੇ ਵਹਾਂ ਕੀ ਕੁਸ਼ਲ ਕਹੀ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਦੇਵਕੀ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੋ ਬੋਲੀ ਦੇ ਸ੍ਵਾਮੀ ਹਮੇਂ ਕੰਸ ਅਬ ਮਾਰ ਡਾਲੇ ਤੋ ਭੀ ਕੁਛ ਚਿੰਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂਕਿ ਇਸ ਦੁਸ਼ਟ ਕੇ ਹਾਥ ਸੇ ਪੁੱਤ੍ਰ ਤੋ ਬਚਾ॥
ਇਤਨੀ ਕਥਾ ਸੁਨਾਇ ਸ੍ਰੀ ਸੁਕਦੇਵ ਜੀ ਰਾਜਾ ਪਰੀਛਿਤ ਸੇ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਜਬ ਵਸੁਦੇਵ ਲੜਕੀ ਕੋ ਲੇ ਆਏ ਤਬ ਕਿਵਾੜ ਜਯੋਂ ਕੇ ਤਨੋਂ ਭਿੜ ਗਏ ਔਰ ਦੋਨੋਂ ਨੇ ਹਥਕੜੀਆਂ ਬੇੜੀਆਂ ਪਹਿਰ ਲੀਂ ਕੰਨਯਾ ਰੋ ਉਠੀ ਰੋਨੇ ਕੀ ਧੁਨਿ ਸੁਨ ਪਹਰੂਏ ਜਾਗੇ ਤੋ ਅਪਨੇ ਅਪਨੇ ਸ਼ਸਤ੍ਰ ਲੇ ਲੇ ਸਾਵਧਾਨ ਹੋ ਲਗੇ ਤੁਪਨੇ ਛੋੜਨੇ ਤਿਨਕਾ ਸ਼ਬਦ ਸੁਨ ਲਗੇ ਹਾਥੀ ਚਿਘਾੜਨੇ ਸਿੰਘ ਧਹਾੜਨੇ ਔਰ ਕੁੱਤੇ ਭੌਂਕਣੇ ਤਿਸੀ ਸਮਯ ਅੰਧੇਰੀ ਰਾਤ ਕੇ ਬੀਚ ਬਰਸਤੇ ਮੇਂ ਏਕ ਰਖਵਾਲੇ ਨੇ ਹਾਥ ਜੋੜਕੇ ਕੰਸ ਸੇ ਕਹਾ ਮਹਰਾਜ ਤੁਮਾਰਾ ਬੈਰੀ ਉਪਜਾ ਯਿਹ ਸੁਨਤੇ ਕੰਸ ਮੂਰਛਿਤ ਹੋ ਗਿਰਾ॥
ਇਤ ਸ੍ਰੀ ਲਾਲ ਕ੍ਰਿਤੇ ਪ੍ਰੇਮ ਸਾਰੇ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਜਨਮ
ਕੰਨਯਾ ਗ੍ਰਹਣੋ ਨਾਮ ਚਤੁਰਥੋ ਅਧਯਾਇ ੪
ਬਾਲਕ ਕਾ ਜਨਮ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਕੰਸ ਡਰਤਾ ਕਾਂਪਲਾ ਉਠ ਖੜਾ ਹੂਆ ਔਰ ਖੜਗ ਹਾਥ ਮੇਂ ਲੇ ਗਿਰਤਾ ਪੜਤਾ ਦੌੜਾ ਛੂਟੇ ਬਾਲੋਂ ਪਸੀਨੇ ਮੇਂ ਡੁਬਾ ਧੁਕੁੜ ਪੁਕੁੜ ਕਰਤਾ ਜਾ ਬਹਿਨ ਕੇ ਪਾਸ ਪਹੁੰਚਾ ਜਬ ਉਸਕੇ ਹਾਥ ਸੇ ਲੜਕੀ ਛੀਨ ਲੀ ਤਬ ਵਹੁ ਹਾਥ ਜੋੜ ਬੋਲੀ ਐ ਭੱਯਾ ਯਹ ਕੰਨਯਾ ਤੇਰੀ ਭਾਨਜੀ ਹੈ ਇਸੇ ਮਤ ਮਾਰ ਯਿਹ ਮੇਰੀ ਪੇਟ ਪੋਛਨੀ ਹੈ, ਮਾਰੇ ਹੈਂ ਬਾਲਕ ਤਿਨ
