੩੦
ਧਯਾਇ ੫
ਕਾ ਦੁਖ ਮੁਝੇ ਅਤਿ ਸਤਾਤਾ ਹੈ ਉਨ ਕਾਜ ਕੰਨਯਾ ਕੋ ਮਾਰ ਕਯੋਂ ਪਾਪ ਬਢਾਤਾ ਹੈ ਕੰਸ ਬੋਲਾ ਜੀਤੀ ਲੜਕੀ ਤੁਝੈ ਨ ਦੁੰਗਾ ਜੋ ਇਸੇ ਬਯਾਹੇਗਾ ਸੋ ਮੁਝੇ ਮਾਰੇਗਾ ਇਤਨਾ ਕਹਿ ਬਾਹਰ ਆ ਜੋਹੀਂ ਚਾਹੇ ਕਿ ਫਿਰਾਇ ਕਰ ਪੱਥਰ ਪਰ ਪਟਕੇ ਤੋਹੀਂ ਹਾਥ ਸੇ ਛੁਟ ਕੰਨਯਾ ਆਕਾਸ਼ ਕੋ ਗਈ ਔਰ ਪੁਕਾਰ ਕੇ ਯਿਹ ਕਹਿ ਗਈ ਅਰੇ ਕੰਸ ਮੇਰੇ ਪਟਕਨੇ ਸੇ ਕਿਆ ਹੁਆ ਤੇਰਾ ਬੈਰੀ ਕਹੀਂ ਜਨਮ ਲੈ ਚੁਕਾ ਅਬ ਤੂੰ ਜੀਤਾ ਨ ਬਚੇਗਾ ॥
ਯਿਹ ਸੁਨ ਕੰਸ ਅਛਤਾ ਪਛਤਾ ਵਹਾਂ ਆਯਾ ਜਹਾਂ ਵਸੁਦੇਵ ਦੇਵਕੀ ਥੇ ਆਤੇ ਹੀ ਉਨਕੇ ਹਾਥ ਬਾਂਵ ਕੀ ਹਥਕੜੀ ਬੇੜੀ ਕਾਟ ਦੀ ਔਰ ਹਾਥ ਜੋੜ ਕਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਮੈਨੇ ਬੜਾ ਪਾਪ ਕੀਆ ਜੋ ਤੁਮਾਰੇ ਪੁੱਤ੍ਰ ਮਾਰੇ ਯਿਹ ਕਲੰਕ ਕੈਸੇ ਛੂਟੇਗਾ ਕਿਸ ਜਨਮ ਮੇਂ ਮੇਰੀ ਗਤਿ ਹੋਗੀ ਤੁਮਾਰੇ ਦੇਵਤਾ ਝੂਠੇ ਹੂਏ ਜਿਨੋਂ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਦੇਵਕੀ ਕੇ ਆਠਵੇਂ ਗਰਭ ਮੇਂ ਲੜਕਾ ਹੋਗਾ ਸੋ ਨ ਹੁਆ ਲੜਕੀ ਹੂਈ ਵੁਹ ਭੀ ਹਾਥ ਸੇ ਛੁਟ ਸ੍ਵਰਗ ਕੋ ਗਈ ਅਬ ਦਯਾ ਕਰ ਮੇਰਾ ਦੋਸ਼ ਜੀ ਮੇਂ ਮਤ ਰੱਖੋ ਕਿਉਂਕਿ ਕਰਮ ਕਾ ਲਿਖਾ ਕੋਈ ਮੇਟ ਨਹੀਂ ਸਕਤਾ ਇਸ ਸੰਸਾਰ ਮੇਂ ਆਏ ਸੇ ਜੀਨਾ ਮਰਨਾ ਸੰਯੋਗ ਬਿਯੋਗ ਮਨੁੱਖਯ ਕਾ ਨਹੀਂ ਛੂਟਤਾ ਜੋ ਗਯਾਨੀ ਹੈਂ ਸੋ ਮਰਨਾ ਜੀਨਾ ਸਮਾਨ ਹੀ ਜਾਨਤੇ ਹੈਂ ਔਰ ਅਭਿਮਾਨੀ ਮਿੱਤ੍ਰ ਸ਼ੱਤੂ ਕਰ ਮਾਨਤੇ ਹੈਂ ਤੁਮ ਤੋ ਬੜੇ ਸਾਧੂ ਸੱਤਯਬਾਦੀ ਹੋ ਜੋ ਹਮਾਰੇ ਹੇਤ ਅਪਨੇ ਪੁੱਤ੍ਰ ਲੇ ਆਏ ॥
ਐਸੇ ਕਹਿ ਜਬ ਕੰਸ ਬਾਰ ਬਾਰ ਹਾਥ ਜੋੜਨੇ ਲਗਾ ਤਬ
