ਧਰਤੀ ਪੁਕਾਰ
੩
ਜੀਤ ਧਰਮਰਾਜ ਕਰਨੇ ਲਗੇ ਕਿਤਨੇ ਏਕ ਦਿਨ ਕੇ ਅੰਤਰ ਰਾਜਾ ਪ੍ਰੀਛਤ ਆਖੇਟ ਕੋ ਗਏ ਤੋ ਵਹਾਂ ਦੇਖਾ ਕਿ ਏਕ ਗਾਇ ਔਰ ਬੈਲ ਦੌੜੇ ਚਲੇ ਆਤੇ ਹੈਂ ਤਿਨਕੇ ਪੀਛੇ ਮੂਸਲ ਹਾਥ ਮੇਂ ਲੀਏ ਏਕ ਸ਼ੂਦ੍ਰ ਕੋ ਮਾਰਤਾ ਆਤਾ ਹੈ ਜਬ ਵੁਹ ਪਾਸ ਪਹੁਚੇ ਰਾਜਾ ਨੇ ਸ਼ੁਦ੍ਰ ਕੋ ਬੁਲਾਇ ਦੁਖ ਪਾਇ ਝੁੰਝਲਾਇਕਰ ਕਹਾ ਅਰੇ ਤੂੰ ਕੌਨ ਹੈ ਅਪਨਾ ਬਖਾਨ ਕਰ ਜੋ ਮਾਰਤਾ ਹੈ ਗਾਇ ਔਰ ਬੈਲ ਕੋ ਜਾਨਕਰ ਕਯਾ ਤੈਨੇ ਅਰਜਨ ਕੋ ਦੂਰ ਗਿਆ ਜਾਨਾ ਤਿਸ ਉਸਕਾ ਧਰਮ ਨਹੀਂ ਪਹਿਚਾਨਾ ਸੁਨੋ ਪਾਂਡੋ ਕੇ ਕੁਲ ਮੇਂ ਐਸਾ ਕਿਸੀਕੋ ਨ ਪਾਵੇਗਾ ਕਿ ਜਿਸਕੇ ਸੋਹੀਂ ਕੋਈ ਦੀਨ ਕੋ ਸਤਾਵੇਗਾ ਇਤਨਾ ਕਹਿ ਰਾਜਾ ਨੇ ਖੜਗ ਹਾਥ ਮੇਂ ਲੀਆ ਵੁਹ ਦੇਖ ਡਰਕਰ ਖੜਾ ਹੂਆ ਫਿਰ ਨਰਪਤਿ ਨੇ ਗਾਇ ਔਰ ਬੈਲ ਕੋ ਭੀ ਨਿਕਟ ਬੁਲਾਇਕਰ ਪੂਛਾ ਕਿ ਤੁਮ ਕੌਨ ਹੋ ਮੁਝੇ ਬੁਝਾਕਰ ਕਹੋ ਦੇਵਤਾ ਹੋ ਕਿ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਔਰ ਕਿਸਲੀਏ ਭਾਗੇ ਜਾਤੇ ਜੋ ਸੋ ਨਿਧੜਕ ਕਹੋ ਮੇਰੇ ਰਹਿਤੇ ਕਿਸੀ ਕੀ ਇਤਨੀ ਸਾਮਰੱਥਯ ਨਹੀਂ ਜੋ ਤੁਮ੍ਹੇਂ ਦੁਖ ਦੇ॥
ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਸੁਨ ਤਬ ਤੋ ਬੈਲ ਸਿਰ ਝੁਕਾ ਕਰ ਬੋਲਾ ਮਹਾਰਾਜ ਯਿਹ ਪਾਪ ਰੂਪ ਕਾਲੇ ਬਰਣ ਡਰਾਵਨੀ ਸੂਰਤ ਜੋ ਆਪਕੇ ਸਨਮੁਖ ਖੜਾ ਹੈ ਸੋ ਕਲਿਯੁਗ ਹੈ ਇਸੀਕੇ ਆਨੇ ਸੇ ਮੈਂ ਭਾਗਾ ਜਾਤਾ ਹੂੰ ਯਿਹ ਗਾਇ ਰੂਪ ਪ੍ਰਿਥਵੀ ਹੈਸੋ ਭੀ ਇਸੀਕੇ ਡਰ ਸੇ ਭਾਗ ਚਲੀ ਹੈ ਔ ਮੇਰਾ ਰਾਮਧਰਮ ਹੈ ਚਾਰ ਪਾਵ ਰਖਤਾ ਹੈ ਤ੫, ਸੱਤਯ, ਦਯਾ ਔਰ ਸੋਚ, ਸਤਯੁਗ ਮੇਂ ਮੇਰੇਂਚਰਣਬੀਸ
