ਧਯਾਇ ੮
੩੯
ਵਹ ਬਗੁਲਾ ਹੋ ਗੋਕੁਲ ਮੇਂ ਆਯਾ ਨੰਦ ਰਾਨੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਕੋ ਗੋਦ ਮੇਂ ਲੀਏ ਅੰਗਨ ਮੇਂ ਬੈਠੀ ਥੀ ਕਿ ਏਕਾਏਕੀ ਕਾਨ੍ਹ ਐਸੇ ਭਾਰੀ ਹੂਏ ਜੋ ਯਸੋਧਾ ਨੇ ਮਾਰੇ ਬੋਝ ਕੇ ਗੋਦ ਜੇ ਨੀਚੇ ਉਤਾਰੇ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਏਕ ਐਸੀ ਆਂਧੀ ਆਈ ਕਿ ਦਿਨ ਕੀ ਰਾਤ ਹੋ ਗਈ ਔਰ ਪੇੜ ਉਖੜ ਉਖੜ ਗਿਰਨੇ ਛੱਪਰ ਉੜਨੇ ਲਗੇ ਤਬ ਬਯਾਕੁਲ ਹੋ ਯਸੋਧਾ ਜੀ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਕੋ ਉਠਾਨੇ ਲਗੀ ਪਰ ਵੇ ਨ ਉਠੇ ਜੋਂ ਹੀ ਉਨਕੇ ਸਰੀਰ ਜੇ ਇਨਕਾ ਹਾਥ ਅਲਗ ਹੂਆਂ ਤੋਂ ਹੀ ਤ੍ਰਿਣਾ ਵਰਤ ਆਕਾਸ਼ ਕੋ ਲੈ ਉੜਾ ਔਰ ਮਨ ਮੇਂ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਆਜ ਇਸੇ ਬਿਨ ਮਾਰੇ ਨ ਰਹੂੰਗਾ ।।
ਵੁਹ ਤੋ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਕੋ ਲੀਏ ਵਹਾਂ ਯਿਹ ਬਿਚਾਰ ਕਰਤਾ ਥਾ ਯਹਾਂ ਯਸੋਧਾ ਜੀਨੇ ਜਬ ਆਗੇ ਨ ਪਾਯਾ ਤਬ ਰੋ ਰੋ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਕਰ ਪੁਕਾਰਨੇ ਲਗੀ ਉਨਕਾ ਸ਼ਬਦ ਸੁਨ ਸਬ ਗੋਪੀ ਗ੍ਵਾਲ ਸਾਥ ਹੀ ਢੂੰਡਨੇ ਕੋ ਧਾਏ ਅੰਧੇਰੇ ਮੇਂ ਅਟਕਲ ਸੇ ਟਟੋਲ ਟਟੋਲ ਚਲਤੇ ਥੇ ਤਿਸ ਪਰ ਭੀ ਠੋਕਰੇਂ ਖਾਇ ਗਿਰ ਗਿਰ ਪੜਤੇ ਥੇ
ਚ: ਬ੍ਰਿਜ ਬਨ ਗੋਪੀ ਢੂੰਡਤ ਡੋਲੈਂ।। ਇਤ ਰੋਹਿਣੀ ਯਸ਼ੋਧਾ ਬੋਲੈਂ
ਮੰਦ ਮੇਘ ਧੁਨਿ ਕਰੇ ਪੁਕਾਰ ।। ਟੇਰੈਂ ਗੋਪੀ ਗੋਪ ਅਪਾਰ
ਜਬ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਨੇ ਨੰਦ ਯਸੋਧਾ ਸਮੇਤ ਸਪ ਬ੍ਰਿਜਬਾਸ਼ੀ ਅਤੇ ਦੁਖਿਤ ਦੇਖੇ ਤਬ ਤ੍ਰਿਣਾਵਰਤ ਕੋ ਫਿਰਾਇ ਆਂਗਨ ਮੇਂ ਲਾ ਸਿਲਾ ਪਰ ਧਰ ਪਟਕਾ ਕਿ ਇਸਕਾ ਜੀ ਦੇਹ ਸੇ ਨਿਕਲ ਸਟਕਾ ਆਂਧੀ ਥਮ ਗਈ ਉਜਲਾ ਹੁਆ ਸਬ ਭੂਲੇ ਭਟਕੇ ਘਰ ਆਏ ਦੇਖੇਂ ਤੋ ਰਾਖਸ਼ ਆਂਗਨ ਮੇਂ ਮਰਾ ਪੜਾ ਹੈ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ
