ਧਯਾਇ ੧੨
੫੧
ਯਿਹ ਸੁਨ ਤਿਸੀ ਸਮਯ ਸਬ ਗੋਪੀ ਗ੍ਵਾਲ ਅਪਨੇ ਅਪਨੇ ਘਰ ਗਏ ਪਰ ਸਵੇਰੇ ਹੀ ਅਪਨੀ ਅਪਨੀ ਬਸਤੂ ਗਾਡੀਯੋਂ ਪੈ ਲਾਦ ਲਾਦ ਆ ਇਕੱਠੇ ਭਏ ਭਬ ਕੁਟੰਬ ਸਮੇਤ ਨੰਦ ਜੀ ਭੀ ਸਾਥ ਹੋ ਲੀਏ ਔਰ ਚਲੇ ਚਲੇ ਨਦੀ ਉਤਰ ਸਾਂਝ ਸਮਯ ਜਾ ਪਹੁੰਚ ਬ੍ਰਿੰਦਾ ਦੇਵੀ ਕੋ ਮਨਾਇ ਬ੍ਰਿੰਦਾਬਨ ਬਸਾਇ ਤਹਾਂ ਸਬ ਸੁਖ ਚੈਨ ਸੇ ਰਹਿਨੇ ਲਗੇ ॥
ਜਦ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਪਾਂਚ ਬਰਸ ਕੇ ਹੁੂਏ ਤਦ ਮਾਸੇ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਮੈਂ ਬਛੜੇ ਚਰਾਨੇ ਜਾਉਂਗਾ ਤੂੰ ਬਲਦਾਉ ਸੇ ਕਹਿਦੇ ਜੋ ਮੁਝੇ ਬਨ ਮੇਂ ਅਕੇਲਾ ਨ ਛੋੜੇਂ ਵੁਹ ਬੋਲੀ ਪੂਤ ਬਛੜੇ ਚਰਾਵਨੇ ਵਾਲੇ ਦਾਸ ਤੁਮਾਰੇ ਬਹੁਤ ਹੈਂ ਤੁਮ ਮਲ ਪਲ ਓਟ ਹੋ ਮੇਰੇ ਨੈਨ ਆਗੇ ਸੇ ਪਯਾਰੇ, ਕਾਨ੍ਹ ਬੋਲੇ ਜੋ ਮੈਂ ਬਨ ਮੇਂ ਖੇਲਨੇ ਜਾਊਂਗਾ ਤੋ ਖਾਨੇ ਕੋ ਖਾਉਂਗਾ ਨਹੀਂ ਤੋ ਨਹੀਂ ਯਿਹ ਸੁਨ ਯਸੋਧਾ ਨੇ ਗ੍ਵਾਲ ਬਾਲੋਂ ਕੋ ਬੁਲਾਇ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਬਲਰਾਮ ਸੌਂਪ ਕਰ ਕਹਾ ਕਿ ਤੁਮ ਬਛੜੇ ਚਰਾਵਨੇ ਦੂਰ ਮਤ ਜਾਈਯੋ ਔਰ ਸਾਂਝ ਹੋਤੇ ਦੋਨੋਂ ਕੋ ਸੰਗ ਲੇ ਘਰ ਆਈਓ ਬਨ ਮੇਂ ਇਨੇਂ ਅਕੇਲਾ ਮਤ ਛੋੜੀਯੋ ਸਾਥ ਹੀ ਸਾਥ ਰਹੀਯੋ ਤੁਮ ਇਨ ਕੇ ਰਖਵਾਲੇ ਹੋ ਐਸੈ ਕਹਿ ਕਲੇਉੂ ਦੇ ਰਾਮ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਕੋ ਉਨਕੇ ਸੰਗ ਕਰ ਦੀਆ ॥
ਵੇ ਜਾਇ ਯਮਨਾ ਕੇ ਤੀਰ ਬਛੜੇ ਚਰਾਨੇ ਲਗੇ ਔਰ ਗ੍ਵਾਲ ਬਾਲੋਂ ਮੇਂ ਖੇਲੇਂ ਕਿ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਕੰਸ ਕਾ ਪਠਾਯਾ ਕਪਟ ਰੂਪ ਕੀਏ ਬਛਾਸੁਰ ਆਯਾ ਉਸੇ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਸਬ ਬਛੜੇ ਡਰ ਇਧਰ ਉਧਰ ਭਾਗੇਤਬ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਨੇ ਬਲਦੇਵ ਜੀ ਕੋ ਸੈਨ
