ਧਯਾਇ ੧੩
੫੩
ਸ੍ਰੀ ਸੁਕਦੇਵ ਜੀ ਬੋਲੇ ਸੁਨੋ ਮਹਾਰਾਜ ਪ੍ਰਾਤ ਹੋਤੇ ਹੀ ਏਕ ਦਿਨ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਬਛੜੇ ਚਰਾਵਨ ਬਨ ਕੋ ਚਲੇ ਤਿਨਕੇ ਸਾਬ ਸਬ ਗ੍ਵਾਲ ਬਾਲ ਭੀ ਅਪਨੇ ਅਪਨੇ ਘਰ ਸੇ ਛਕ ਲੇ ਲੇ ਹੋ ਲੀਏ ਔਰ ਬਨ ਮੇਂ ਜਾਇ ਛਾਕ ਧਰ ਬਛਰੂ ਚਰਾਨੇ ਕੋ ਛੋੜ ਲਗੇ ਖੜੀ ਗੇਰੂ ਸੇ ਤਨ ਦੀ ਚੀਤ ਚੀਤ ਬਨ ਕੇ ਫਲ ਫੂਲੋਂ ਕੇ ਗਹਿਨੇ ਬਨਾਇ ਬਨਾਇ ਪਹਿਨ ਪਹਿਨ ਖੇਲਨੇ ਔਰ ਪਸ਼ੂ ਪੰਖੀਯੋਂ ਕੀ ਬੋਲੀ ਬੋਲ ਬੋਲ ਭਾਂਤ ਭਾਂਤ ਕੇ ਕੰਤੂਹਲ ਕਰ ਕਰ ਨਾਚਨੇ ਗਾਨੇ
ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਕੰਸ ਕਾ ਪਠਾਯਾ ਅਘਾਸੁਰ ਨਾਮ ਰਾਖਸ ਆਇ ਅਤਿ ਬੜਾ ਅਜਗਰ ਹੋ ਮੁਖ ਪਸਾਰ ਬੈਠਾ ਔਰ ਸਬ ਸਖਾ ਸਮੇਤ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਭੀ ਖੇਲਕੇ ਖੇਲਕੇ ਵਹੀਂ ਜਾ ਨਿਕਲੇ ਜਹਾਂ ਵੁਹ ਘਾਤ ਲਗਏ ਮੂੰਹ ਖੋਲ੍ਹੇ ਬੈਠਾ ਥਾ ਦੂਰ ਸੇ ਉਸੇ ਦੇਖ ਗ੍ਵਾਲ ਬਾਲ ਆਪਸਮੇਂ ਲਗੇ ਕਹਿਨੇ ਕਿ ਭਾਈ ਯਿਹ ਤੋ ਕੋਈ ਬੜਾ ਪਹਾੜ ਹੈ ਕਿ ਜਿਸਕੀ ਕੰਦਰਾ ਇਤਨੀ ਬੜੀ ਹੈ ਐਸੇ ਕਹਿਤੇ ਬਛੜੇ ਚਰਾਤੇ ਉਸਕੇ ਪਾਸ ਪਹੁੰਚੇ ਕੁਬ ਏਕ ਲੜਕਾ ਉਸਕਾ ਮੁਖ ਖੁਲ੍ਹਾ ਦੇਖ ਬੋਲਾ ਭਾਈ ਯਿਹ ਤੋ ਕੋਈ ਅਤਿ ਭਯਾਵਨੀ ਗੁਫਾ ਹੈ ਇਸਕੇ ਭੀਤਰ ਨ ਜਾਵੇਂਗੇ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਭਯ ਲਗਤਾ ਹੈ ਫਿਰ ਤੋਖ ਨਾਮ ਸਖਾ ਬੋਲਾ ਚਲੋ ਇਸਮੇਂ ਧਸ ਚਲੇਂ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਸੰਗ ਰਹਿਤੇ ਹਮ ਕਿਉਂ ਡਰੇਂ ਜੋ ਕੋਈ ਅਸੁਰ ਹੋਗਾ ਤੋ ਬਕਾਸੁਰ ਕੀ ਰੀਤ ਮਾਰਾ ਜਾਏਗਾ।।
ਯੂੰ ਸਬ ਖੜੇ ਬਾਤੇਂ ਕਰਤੇ ਹੀ ਥੇ ਉਸਨੇ ਏਕ ਐਸੀ ਲੰਬੀ ਸ੍ਵਾਸ ਖੈਂਚੀ ਜੋ ਬਛੜੋਂ ਸਮੇਤ ਗ੍ਵਾਲ ਬਾਲ ਸਬ ਉੜਕੇ ਉਸਕੇ ਮੁਖ ਮੇਂ
